DSCF1909

mieniu, środowisku i infrastrukturze; szczególni} wagę przywiązuje się do kala strof, które stanowią potencjalne źródło kryzysów. W odróżnieniu od poprzednich faz zarządzania kryzysowego, mających charakter działalności ciągłej, reagowanie ma dokładnie sprecyzowane granice, początek i koniec (rysunek 41). Początkiem może być stwierdzenie nieuchronności zagrożenia, wystąpienie m cydentu lub katastrofy, wystąpienie poważnych skutków jakiegoś niepożądane go zdarzenia'⁷⁶ lub przekroczenie krzywej procesu granicy kryzysu. Reagowanie jest działaniem kompleksowym i skoordynowanym wielu podmiotów, gdzie każ dy realizując własne powinności³⁷⁷ i przy stosowaniu własnych procedur, przyczynia się do osiągnięcia wspólnego celu. Ważne jest, że każdy podmiot, funkcjonując w zintegrowanym systemie, działa pod własnym kierownictwem³⁷⁸. Jeżeli sytuacja wymaga koncentracji wysiłku, to w miejscu akcji szef służby wiodącej¹* przejmuje kierownictwo organizując „centrum akcji”. Koordynacją całości działań zajmuje się szef władzy wykonawczej danego szczebla, na przykład w powiecie - starosta, w gminie wójt (odpowiednik). W sytuacji wystąpienia zagrożenia lokalnego, gdy nie wymaga się obecności władzy wykonawczej, koordynatorem działań powinien być menedżer programów kryzysowych lub szef zmiany centrum koordynacji kryzysowej (reagowania) danego szczebla.

W Polsce reagowanie kryzysowe traktuje się jako „zarządzanie w sytuacjach kryzysowych,” czasami „zarządzanie kryzysowe” (co jest nieporozumie-ⁿ* Disaster Control Organization, (Holandia 1995) str. 57.

³⁷⁷ Dealing with Disaster, Third edition, Home Office (UK) str. 4-5.

”* J. Wolanin, Zarys teorii bezpieczeństwa obywateli. Warszawa 2005, str. 53 i Dealing with Duasit' Third edition, Home Office (UK) str. 6-8.

³⁷⁹ W Zjednoczonym Królestwie to policjant koordynuje wszystkie działania reagowania w ""'ej-¹' zdarzenia". Dealing with Disaster. str. 4.

160