0000002

.*-s

Omowa pomtortwa

jest zbiorem punktów utrwalonych w tcreaio. których wzajemno polpżcaJo jest określono za pomocg pomiarów geodezyjnych, MA JĄ- Q& Liczone xZ.

W zalcżiłofci od metody, którą stosuje *łę przy wyznaczaniu położenia punktów omowy pomiarowej, rozróżniamy sieci punktów GPS, sieci poligonowe i zwiJpkl liniowo. Pomioiy GPS mogą byó stonowano zarówno do wyznaczania punktów osnowy, jok i do pomiaru szczegółowego, tzn. wyznaczania współrzędnych punktów będących szczegółami sytuacyjnymi. Dla obszarów, na których urn zoatosownnio geodezja na płaszczyźnie, nąjbardziej nniweraalną osnowę pomiarową stnnowi ’nieó poligonowa.

DA N e (WSPÓIK ZąDN € o o L/cZct/, ) SŁUZi po sKA/LToUAsJ/A TYCH PUNKTÓW OSNOWY NA HAPt£ pv oprowtGjvtn. SKALI ,

2'y/ Bezpośrednio po utrwaleniu punktu poligonowego należy sporządzić dla

niego opis topograficzny, który umożliwią iegn szybkie odnalezienie punktu ty Urenie

Opis topograficzny powinien zawierać szkic sytuacyjny okolicy, wktSreTpiinkt się znajduje oraz opis słowny.    Na szkicu podaje się zmierzone odległości

od punktu do trwałych szczegółów sytuacyjnych w jego okolicy, leźącycli nie dalej niż 20 m. Opis słowny zawiera nazwę miejscowości według podziału administracyjnego, numer punktu, sposób jego utrwalenia, oznaczenie księgi wieczystej lub katastralnej nieruchomości, nazwisko i imię właściciela lub użytkownika gruntu oraz dntę wykonania opisu i nazwisko wykonawcy. yV opis zAWttR-A *

~~_t ~ dres położę pin punk-ht    1/ * na rwtsko nutą wlajcic/ślA

I/• PATA WYKONANIA

•    NAZWĄ PUNK.ru    ,    . _KT0 WYKONAJ: W fSKfNI€

,/    • SZKIC, 'WrOGRAriCiMY    'S

•    SPOSOB UTRNALSNtA PUA/KTU f PerON SiUPCK. TNSP/ęN METALOWY)

3.

£>AN£ PUNKTÓW OJtfOMy g£ O Q£ ZYJ // £ J (x,Y, z) UZYSKA My ; '__PoWtĄTWY    O szop etc DOKUM£N7ACJ t g k.OD&ZNJN &J

-/ KAZrOGZĄFłCZA/£j.    SKkAD NIC Ą MAP / j)OKu_M £NtÓ\a/

G€QJ)€ZYJ nycH. _

LĄ SJJiG TEPYTORJ^ ALjYY

-^-STAROSTWO FOIM/ATOW6

r- 0-    <

Istnieją kłlkn sposobów wykcnanln pomiaru azczcgóło wago, jednak najbardziej popularno ł nąjpowszczhajęl stosowano sr\«Iwn sposoby: 1) metoda domiarów prostokątnych rwana również metodą ortogonalni hib metodą rzędnych I odcIęt)tb oraz, 2) metoda biegunowa. '

Metoda domiarów prostokątnych Polega onn na zrolowaniu punktów wyznaczających szozogóły sytuacyjne ni

llnfęcRnowyJĆmiflm^n^^-J- ^cąc^krnlW j^oŻM^piraidrr^itow.

TdrdazHlóźonef osnowy, wybieramy JcJ dwa punkty - 4 i 5, bliskie zdejmowanego szczegółu sytuacyjnego Jako linię pomiarową, Poahigująo sio węglelnicą, rzutujemy

dany punkt P na Unię 4-5,

»- -IJJD- *-°l rrfl

(D

'|ltU0

I36J7

biegu nowa

Pomiar ponklów imleór

ns i

<]"^7X

©

Metoda biegunowa

Polega ona na wyznaczaniu współrzędnych biegunowych puuklów. lzn. (Hugo-ici ceT5wej_od Znanego puń^’^ITiovryjtr) punktu zdejmowanego.(diuiroió oroipio- ® • oraz kąta pomiędzy bokiem osnowy rTććTową U , «<_t e^>

Aby pomiary katów teodolitem mogły byó wykonywana poprawnie, w lustru* mcAcio tym murzą być apelnioDB pewno wrmiDkł konstrukcyjno. Wiąże alę to przede wszystkim z położeniem odpowiednich osi w stosunku do siebie. Geometryczny ichemnt teodolitu można przedstawić w postaci układu osi, których wzajemno polo-iudojcat ściślej ustalona (rya. 3.58).

• Wyróżniamy następująco osie: obrotu alirlady - 0, obrohl limbusa - 0', libelli głównej - /, oó celową, lunety - C, oś obrotu lunety - h.

Oaobne osie obrotu ałłdady i limbusa mają tylko teodolity repetycyjne i lejtem* ćjjne, któro aą obecnie w użyciu.

Warunki konstrukcyjno wynikające z wżnjemnego położenia oni teodolitu oraz Inno uwarunkowania niezbędno do prećy-.zyjnego wykonywania pomiarów:

/•Oś libelli głównej powinna być prostopadła do osi obrotu nlidndy i równoległa do ptaBzczyzny limbusa (warunek II-beliiilO):

OJ celowa lunety powinna być prostopadła do osi obrotu lunety (warunek kolimagi hib warunek lunety C1 A); Ok obrotu lunety powinna byó prostopadła do osi obrotu altdady (warunek inklinacji lub warunek podpór A10);

J.

RYSUHRK 3SS. Układ orl w (eodoUełe Są to najwoiotęjszo warunki konstrukcyjne. Ich nieepołnicnie powoduje powstawania błędów instrumentalnych, którymi każdy teodolit Jest w pewnym stopniu obarczony. Czynności związane s luinronfam błędów wstnmtenlalnych nazywamy rektyfikacją. Nio wszystkie błędy aą możliwe do osunięcia. lecz Ich wpływ można zminimalizować przez odpowiedni sposób przeprowadzenia pomiaru.