1. Dokumenty i elementy wyposażenia pojazdu wydawane przez urząd dokonujący rejestracji

Rejestracji pojazdów dokonują:

  1)   Szef Biura Ochrony Rządu - w odniesieniu do pojazdów Biura Ochrony Rządu;

  2)   Komendant Główny Policji - w odniesieniu do pojazdów Komendy Głównej Policji;

  3)   właściwy komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji - w odniesieniu do pojazdów komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji działających na obszarze należącym do terytorialnego zasięgu działania tego komendanta;

  4)   komendant Wyższej Szkoły Policji i komendant szkoły policyjnej - w odniesieniu do pojazdów tych szkół;

  5)   Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego - w odniesieniu do pojazdów Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

  6)   Szef Agencji Wywiadu - w odniesieniu do pojazdów Agencji Wywiadu;

  7)   Komendant Główny Straży Granicznej - w odniesieniu do pojazdów Straży Granicznej;

  8)   Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej - w odniesieniu do pojazdów kontroli skarbowej;

  9)   właściwy dyrektor izby celnej - w odniesieniu do pojazdów izb i urzędów celnych oraz innych jednostek organizacyjnych Służby Celnej działających na obszarze należącym do terytorialnego zasięgu działania tego dyrektora.

§ 4. 1. Rejestracji pojazdu dokonuje się na podstawie:

  1)   dowodu własności pojazdu lub dowodu przyjęcia pojazdu przez organ, o którym mowa w § 3, do użytkowania albo

  2)   wniosku kierownika jednostki organizacyjnej bezpośrednio użytkującej pojazd, do którego dołącza się dowód własności pojazdu lub dowód przyjęcia pojazdu do użytkowania.

2. Do dokumentów, o których mowa w ust. 1, dołącza się:

  1)   dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany poza służbami, albo zaświadczenie, o którym mowa w art. 72 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym;

  2)   kartę pojazdu, jeżeli karta pojazdu była wydana, albo zaświadczenie, o którym mowa w art. 72 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym;

  3)   wyciąg ze świadectwa homologacji albo z odpisu decyzji zwalniającej pojazd z homologacji, jeżeli są wymagane;

  4)   zaświadczenie o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane;

  5)   dowód odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został sprowadzony z zagranicy i jest rejestrowany po raz pierwszy;

  6)   świadectwo oryginalności.

Organ dokonujący rejestracji, po wpisaniu pojazdu do ewidencji, wydaje:

  1)   dowód rejestracyjny,

  2)   tablice rejestracyjne lub tablicę rejestracyjną, wraz ze znakiem legalizacyjnym,

  3)   nalepkę kontrolną, w przypadku rejestracji pojazdu samochodowego, z wyłączeniem motocykla,

oraz wypełnia kartę pojazdu, jeżeli była wydana.

2. Cechy identyfikujące pojazd

Pojazd uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez producenta, z zastrzeżeniem art. 66a, cechy identyfikacyjne:

1. numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy;(17znaków-3znaki kod kraju -6znaków rodzaj pojazdu-8 rok produkcji ostatnie- 6 numer samochodu

  2)  numer silnika.

3. Zakres źródła przepisów ustalających warunki techniczne pojazdu dopuszczonych do ruchu na drogach

1. Pojazd uczestniczący w ruchu ma być tak zbudowany, wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego:

  1)  nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę;

  2)  nie zakłócało spokoju publicznego przez powodowanie hałasu przekraczającego poziom określony w przepisach szczegółowych;

  3)  nie powodowało wydzielania szkodliwych substancji w stopniu przekraczającym wielkości określone w przepisach szczegółowych;

  4)  nie powodowało niszczenia drogi;

  5)  zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe, wygodne i pewne posługiwanie się urządzeniami do kierowania, hamowania, sygnalizacji i oświetlenia drogi przy równoczesnym jej obserwowaniu;

6. nie powodowało zakłóceń radioelektrycznych w stopniu przekraczającym wielkości określone w przepisach szczegółowych.

4. Dopuszczone przez obowiązujące przepisy zmiany w pojazdach podlegających obowiązkowi rejestracji

5. Warunki wycofania pojazdu z ruchu

 Czasowego wycofania pojazdu z ruchu dokonuje, na wniosek właściciela pojazdu lub podmiotu, któremu powierzono pojazd w trybie przepisu art. 73 ust. 5, starosta właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, wydając decyzję o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu.

2. Wycofaniu czasowemu, na wniosek podmiotów, o których mowa w ust. 1, podlegają zarejestrowane:

  1)  samochody ciężarowe i przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t;

  2)  ciągniki samochodowe;

  3)  pojazdy specjalne;

  4)  autobusy.

Pojazd może być czasowo wycofany z ruchu na okres od 2 do 6 miesięcy. Okres ten może być jednorazowo przedłużony, jednak łączny okres wycofania pojazdu z ruchu nie może przekraczać 9 miesięcy w roku, licząc od dnia jego wycofania z ruchu.

6. Zakres i rodzaje obowiązujących badań technicznych pojazdu

7. Certyfikaty spełnienia przez pojazd wymogów bezpieczeństwa

. Rozporządzenie określa:

  1)  rodzaje oraz wzory certyfikatów potwierdzających spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa lub warunków dopuszczenia do ruchu, zwane dalej "certyfikatem";

  2)  terminy ważności certyfikatów;

  3)  dokumenty, na podstawie których certyfikaty są wydawane i wznawiane.

§ 2. Ustala się następujące rodzaje certyfikatów:

  1)  certyfikat potwierdzający spełnienie przez przyczepę lub naczepę odpowiednich wymogów bezpieczeństwa, którego wzór określa załącznik nr 1 do rozporządzenia;

  2)  certyfikat B potwierdzający spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa dla pojazdu ekologicznego i bezpiecznego, którego wzór określa załącznik nr 2 do rozporządzenia;

  3)  certyfikat B potwierdzający spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa dla pojazdu EURO 3 bezpieczny, którego wzór określa załącznik nr 3 do rozporządzenia;

  4)  certyfikat B potwierdzający spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa dla pojazdu EURO 4 bezpieczny, którego wzór określa załącznik nr 4 do rozporządzenia;

  5)  certyfikat potwierdzający spełnienie przez pojazd odpowiednich warunków dopuszczenia do ruchu, którego wzór określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

§ 3. 1. Certyfikat jest wydawany, z zastrzeżeniem § 4, po przedłożeniu następujących dokumentów:

  1)  certyfikatu A dla pojazdu ekologicznego i bezpiecznego, EURO 3 bezpiecznego lub EURO 4 bezpiecznego, wydanego przez producenta lub importera będącego upoważnionym przedstawicielem producenta pojazdu, potwierdzającego spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów w zakresie emisji i zadymienia spalin oraz poziomu hałasu zewnętrznego;

  2)  zaświadczenia wydanego przez producenta lub upoważnionego przedstawiciela producenta pojazdu albo kserokopii świadectw homologacji przedmiotów wyposażenia i części pojazdu potwierdzającego wyposażenie pojazdu w odpowiednie układy i urządzenia, o których mowa w certyfikatach, albo wyciągu ze świadectwa homologacji typu pojazdu, jeżeli zawiera informacje dotyczące posiadania przez pojazd takiego wyposażenia;

  3)  wydruku wyników pomiaru wartości współczynnika zadymienia spalin dla pojazdu;

  4)  zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu przeprowadzonego nie wcześniej niż 2 miesiące przed dniem przedłożenia dokumentu;

  5)  kserokopii dowodu rejestracyjnego pojazdu;

  6)  pisemnego oświadczenia właściciela lub użytkownika pojazdu potwierdzającego wyposażenie pojazdu w zalegalizowany przyrząd kontrolny (tachograf).

2. Przepisy ust. 1 pkt 1, 3 i 6 nie mają zastosowania do przyczep i naczep.

3. Przepisy ust. 1 pkt 3 i 4 nie mają zastosowania do pojazdów, co do których nie upłynął rok od daty ich pierwszej rejestracji.

4. Przepis ust. 1 pkt 3 nie ma zastosowania w przypadku, gdy dokument, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, zawiera wynik pomiaru wartości współczynnika zadymienia spalin dla pojazdu.

5. Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 nie mają zastosowania w przypadku przedstawienia oryginału dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego aktualne badania techniczne.

§ 4. W przypadku pojazdów, co do których upłynął rok od daty ich pierwszej rejestracji, zamiast dokumentów, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, dopuszcza się przedłożenie zaświadczenia o pozytywnym wyniku z przeprowadzonego badania technicznego pojazdu, potwierdzającego wyposażenie pojazdu w odpowiednie układy i urządzenia, o których mowa w certyfikatach.

§ 5. W przypadku braku możliwości uzyskania dokumentów, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, na żądanie organu wydającego certyfikat, należy przedłożyć zaświadczenie z oględzin i badań pojazdu wykonanych przez jednostkę upoważnioną do przeprowadzania badań homologacyjnych stwierdzające wyposażenie pojazdu, dla którego ma być wydany certyfikat, w odpowiednie układy i urządzenia.

§ 6. Certyfikat wydawany jest na okres 12 miesięcy od daty wydania certyfikatu.

§ 7. 1. W przypadku wznawiania certyfikatu należy przedłożyć kopię dotychczasowego certyfikatu oraz dokumenty, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2-6.

2. W przypadku braku kopii dotychczasowego certyfikatu dopuszcza się możliwość przedłożenia zaświadczenia, wystawionego przez jednostkę wydającą certyfikat, potwierdzającego jego wydanie.

3. Przepisy § 3 ust. 2-5, § 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

§ 8. 1. Certyfikaty wydane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność przez okres, na który zostały wydane.

2. Certyfikaty, o których mowa w ust. 1, podlegają wznowieniu zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

§ 9. Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 9 września 2004 r. w sprawie certyfikatów potwierdzających spełnienie przez pojazd odpowiednich wymogów bezpieczeństwa lub warunków dopuszczenia do ruchu (Dz. U. Nr 205, poz. 2098).

§ 10. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia

8. Klasyfikacja i rodzaje dróg

W celu określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadza się następujące klasy dróg:

  1)  autostrady, oznaczone dalej symbolem "A",

  2)  ekspresowe, oznaczone dalej symbolem "S",

  3)  główne ruchu przyspieszonego, oznaczone dalej symbolem "GP",

  4)  główne, oznaczone dalej symbolem "G",

  5)  zbiorcze, oznaczone dalej symbolem "Z",

  6)  lokalne, oznaczone dalej symbolem "L",

  7)  dojazdowe, oznaczone dalej symbolem "D".

9. Warunki dopuszczenia pojazdów do ruchu na drogach publicznych

10. Warunki dopuszczenia pojazdów wykonujących przewozy drogowe

11. Tachografy samochodowe

   tachograf cyfrowy - stosowane w transporcie drogowym, cyfrowe urządzenie rejestrujące, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985, str. 8 oraz Dz. Urz. WE L 274 z 9.10.1998, str. 1), zwanym dalej "rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3821/85", oraz w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. dostosowującym po raz siódmy do postępu technicznego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 207 z 5.08.2002, str. 1), zwanym dalej "rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1360/2002";

  2)   karta - kartę do tachografu cyfrowego będącą elektronicznym urządzeniem identyfikującym podmiot wydający karty, posiadacza lub użytkownika karty; określenie to obejmuje cztery rodzaje kart: kartę kierowcy, kartę przedsiębiorstwa, kartę warsztatową i kartę kontrolną;

  3)   świadectwo funkcjonalności - dokument poświadczający, że dany typ tachografu cyfrowego albo dany typ karty spełnia wymagania określone w przepisach rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002;

  4)   podmiot prowadzący warsztat - przedsiębiorcę lub jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, prowadzących działalność w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji;

  5)   technik warsztatu - osobę posiadającą uprawnienie do wykonywania instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania, w tym kalibracji tachografów cyfrowych;

  6)   ewidencja kart - zbiór danych i informacji dotyczących wydanych, wznowionych, wymienionych, uszkodzonych, utraconych i cofniętych kart oraz odrzuconych wniosków o ich wydanie;

  7)   Tachonet - system teleinformatyczny umożliwiający wymianę, z krajowymi i zagranicznymi organami oraz uprawnionymi służbami i instytucjami danych i informacji zawartych w ewidencji kart.

. Sprawdzać tachografy cyfrowe może tylko technik warsztatu posiadający uprawnienie w tym zakresie.

2. Dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia, o którym mowa w ust. 1, jest zaświadczenie wydawane przez Prezesa GUM na okres 4 lat, na wniosek zainteresowanego. Zaświadczenie wydaje się, jeżeli zainteresowany:

  1)   zdał z wynikiem pozytywnym egzamin z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych;

  2)   nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowych lub przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera:

  1)   imię i nazwisko oraz adres zamieszkania wnioskodawcy;

  2)   numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL - numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość oraz nazwę organu, który wydał ten dokument;

  3)   numer identyfikacji podatkowej (NIP);

  4)   datę i miejsce sporządzenia wniosku;

  5)   podpis wnioskodawcy.

4. Do wniosku dołącza się:

  1)   zaświadczenie o zdaniu egzaminu z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych;

  2)   informację z Krajowego Rejestru Karnego w przedmiocie niekaralności.

5. Egzamin z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych przeprowadza po uiszczeniu opłaty komisja powołana przez Prezesa GUM.

6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:

  1)   wzór zaświadczenia potwierdzającego uprawnienie do sprawdzania tachografów cyfrowych,

  2)   zakres i tryb przeprowadzania egzaminu z zakresu sprawdzania tachografów cyfrowych,

  3)   sposób wynagradzania członków komisji egzaminacyjnej

- kierując się koniecznością zapewnienia nadzoru nad wydawaniem zaświadczeń i potrzebą ich odpowiedniego zabezpieczenia przed fałszowaniem, właściwego przygotowania zawodowego i kwalifikacji techników warsztatu sprawdzających tachografy cyfrowe oraz rodzajem wykonywanych czynności egzaminacyjnych i nakładem pracy członków komisji egzaminacyjnej.

7. Prezes GUM lub upoważniony przez niego organ administracji miar może, na podstawie umów cywilnoprawnych, organizować i prowadzić szkolenia w zakresie tachografów cyfrowych.

Kartę wydaje się na wniosek:

  1)   kierowcy - w przypadku karty kierowcy;

  2)   przewoźnika drogowego lub innego podmiotu wykonującego przewozy drogowe, będącego właścicielem lub użytkownikiem pojazdu samochodowego objętego obowiązkiem instalacji i użytkowania tachografu cyfrowego, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 - w przypadku karty przedsiębiorstwa;

  3)   podmiotu prowadzącego warsztat oraz innego uprawnionego podmiotu, o którym mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1360/2002 - w przypadku karty warsztatowej;

  4)   kierownika lub dowódcy jednostki organizacyjnej organu upoważnionego do kontroli tachografów cyfrowych - w przypadku karty kontrolnej.

2. Do wniosku o wydanie karty dołącza się:

  1)   kopię prawa jazdy i fotografię kierowcy - w przypadku karty kierowcy;

  2)   kopię wypisu z licencji lub wypisu z zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę prowadzenia przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku do jego podstawowej działalności - w przypadku karty przedsiębiorstwa;

  3)   kopię zezwolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 1, kopię świadectwa, o którym mowa w art. 16 ust. 2, posiadanego przez technika warsztatu oraz jego fotografię - w przypadku karty warsztatowej;

  4)   fotografię osoby uprawnionej do przeprowadzania kontroli - w przypadku karty kontrolnej imiennej.

3. Za wydanie, wznowienie lub wymianę karty pobiera się opłatę.

4. Wnioskodawca do wniosku o wydanie, wznowienie lub wymianę karty dołącza dowód wniesienia opłaty za wydanie karty.

5. Wysokość opłaty, o której mowa w ust. 3, określa umowa zawarta pomiędzy ministrem właściwym do spraw transportu a podmiotem wydającym karty, przy czym w konsultacjach w sprawie opłat za karty biorą udział polskie organizacje o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszające przewoźników drogowych, pracodawców i pracobiorców w sektorze transportu drogowego.

6. Przy ustalaniu opłaty uwzględnia się:

  1)   koszty związane z wykonywaniem zadań przez podmiot wydający karty, a w szczególności z obsługą, produkcją, personalizacją i dystrybucją kart oraz prowadzeniem ich ewidencji;

  2)   interes podmiotów sektora transportu drogowego.

7. Kierowcy pozostającemu w stosunku pracy i wykonującemu przewozy z wykorzystaniem pojazdów wyposażonych w tachografy cyfrowe poniesioną opłatę za wydanie, wznowienie lub wymianę karty kierowcy może refundować pracodawca na podstawie imiennego dowodu uiszczenia tej opłaty.

8. Minister właściwy do spraw transportu ogłasza, w drodze obwieszczenia w dzienniku urzędowym ministra, wysokość opłat, o których mowa w ust. 3. Informację o wysokości opłat minister właściwy do spraw transportu umieszcza na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, a podmiot wydający karty - na swoich stronach internetowych.

9. Wpłaty z tytułu opłat za karty stanowią przychód podmiotu wydającego karty.

12. Ogólne zasady konwencji CMR i ustawy Prawo przewozowe

Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem przewozu morskiego i konnego.

Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli:

  1)  zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom,

  2)  klient nie zastosował się do przepisów przewozowych,

  3)  ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu posiadanych środków i urządzeń transportowych

13. Zakres porozumienia ASOR i umowy INTERBUS

 Niniejsza Umowa ma zastosowanie:

(a) do międzynarodowych okazjonalnych przewozów drogowych pasażerów, bez względu na ich narodowość:

-     pomiędzy terytoriami dwóch Umawiających się Stron lub rozpoczynających i kończących się na terytorium tej samej Umawiającej się Strony oraz, w miarę potrzeby w trakcie takich przewozów, w tranzycie przez terytorium innej Umawiającej się Strony lub przez terytorium Strony innej niż Umawiająca się Strona;

-     realizowanych przez przewoźników zarobkowego transportu drogowego, mających siedzibę w Umawiającej się Stronie, zgodnie z jej prawem, i posiadających licencję na wykonywanie międzynarodowych przewozów okazjonalnych autokarem i autobusem;

-     wykorzystujących autobusy i autokary zarejestrowane w Umawiającej się Stronie, w której przewoźnik ma swoją siedzibę;

(b) do przejazdów pustych autobusów i autokarów związanych z tymi przewozami.

2. Żaden z przepisów niniejszej Umowy nie może być interpretowany jako dający możliwość wykonywania krajowych przewozów okazjonalnych na terytorium Umawiającej się Strony przez przewoźników mających siedzibę w innej Umawiającej się Stronie.

3. Wykorzystanie autobusów i autokarów zaprojektowanych do przewozu pasażerów w komercyjnym transporcie rzeczy jest wyłączone z zakresu niniejszej Umowy.

4. Niniejsza Umowa nie dotyczy przewozów okazjonalnych na potrzeby własne.

Dla celów niniejszej Umowy stosuje się poniższe definicje:

1. "Autobusy i autokary" są to pojazdy, które ze względu na swoją konstrukcję i wyposażenie przystosowane są do przewozu więcej niż dziewięciu osób, łącznie z kierowcą, i są do tego celu przeznaczone.

2. "Międzynarodowe przewozy okazjonalne" są to przewozy pomiędzy terytoriami co najmniej dwóch Umawiających się Stron, niemieszczące się ani w definicji przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych, ani w definicji przewozów wahadłowych. Takie przewozy mogą być wykonywane z pewnym zakresem częstotliwości, co nie powoduje utraty przez nie charakteru przewozu okazjonalnego.

3. "Przewozy regularne" są to przewozy umożliwiające przewóz pasażerów z określoną częstotliwością oraz po określonych trasach, w czasie którego pasażerowie mogą być zabierani lub wysadzani we wcześniej określonych miejscach zatrzymania. Przewozy regularne mogą podlegać obowiązkowi respektowania uprzednio określonych rozkładów jazdy i taryf.

4. "Przewozy regularne specjalne" są to przewozy, niezależnie od tego przez kogo organizowane, umożliwiające przewóz określonych kategorii pasażerów z wyłączeniem innych pasażerów, o ile takie przewozy są wykonywane stosownie do warunków określonych w ustępie 3. Przewozy regularne specjalne obejmują:

-  przewóz pracowników pomiędzy miejscem ich zamieszkania a miejscem zatrudnienia;

-  przewóz uczniów szkolnych i studentów do i z instytucji oświatowej.

Fakt zróżnicowania tych przewozów w zależności od potrzeb użytkowników nie ma wpływu na ich zakwalifikowanie jako przewozy regularne.

5.1. "Przewozy wahadłowe" są to przewozy o charakterze powtarzających się podróży "tam" i "z powrotem", w ramach których wcześniej utworzone grupy pasażerów przewożone są z jednego miejsca początkowego do jednego miejsca docelowego. Każda grupa składająca się z pasażerów, którzy odbyli podróż "tam", zostanie później przewieziona "z powrotem" do miejsca początkowego przez tego samego przewoźnika.

14. Ogólne warunki wykonywania krajowych i międzynarodowych zarobkowych przewozów drogowych i przewozów na potrzeby własne

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA TRANSPORTU I BUDOWNICTWA¹⁾

z dnia 5 stycznia 2006 r.

w sprawie wzoru zaświadczenia na przewozy drogowe na potrzeby własne oraz wypisu z tego zaświadczenia

(Dz. U. z dnia 17 stycznia 2006 r.)

Na podstawie art. 33 ust. 10 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

§ 1. 1. Rozporządzenie określa wzór:

  1)   zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę prowadzenia przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, zwanego dalej "zaświadczeniem na przewozy drogowe na potrzeby własne" - w załączniku nr 1 do rozporządzenia;

  2)   wypisu z zaświadczenia na przewozy drogowe na potrzeby własne - w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

2. Wzór zaświadczenia na międzynarodowy transport drogowy osób jest określony w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2121/98 z dnia 2 października 1998 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98, w zakresie dokumentów dla przewozu osób autokarem i autobusem (Dz. Urz. WE L 268 z 03.10.1998, str. 10).

§ 2. Zaświadczenie na przewozy drogowe na potrzeby własne oraz wypisy z tych zaświadczeń, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują swoją ważność przez okres, na który zostały wydane.

§ 3. Formularze zaświadczeń na przewozy drogowe na potrzeby własne oraz wypisów z tych zaświadczeń, wydrukowane według wzorów określonych w dotychczasowych przepisach, mogą być nadal stosowane, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2006 r.

§ 4. Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie wzoru zaświadczenia na przewozy drogowe na potrzeby własne oraz wypisów z tego zaświadczenia (Dz. U. Nr 100, poz. 1006).

§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia

15. Rodzaje krajowych i międzynarodowych zarobkowych przewozów drogowych osób i rzeczy

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA INFRASTRUKTURY¹⁾

z dnia 8 czerwca 2004 r.

w sprawie wzorów zezwoleń na wykonywanie krajowych i międzynarodowych przewozów drogowych osób oraz wypisów z zezwoleń

(Dz. U. z dnia 24 czerwca 2004 r.)

Na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371, z późn. zm.²⁾) zarządza się, co następuje:

§ 1. Określa się następujące wzory zezwoleń na wykonywanie przewozów osób:

  1)   regularnych w krajowym transporcie drogowym - w załączniku nr 1 do rozporządzenia;

  2)   regularnych specjalnych w krajowym transporcie drogowym - w załączniku nr 2 do rozporządzenia;

  3)   regularnych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 3 do rozporządzenia;

  4)   regularnych specjalnych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 4 do rozporządzenia;

  5)   okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 5 do rozporządzenia;

  6)   wahadłowych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 6 do rozporządzenia;

  7)   w międzynarodowym transporcie drogowym na lub przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagranicznego przewoźnika drogowego pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - w załączniku nr 7 do rozporządzenia.

§ 2. Określa się następujące wzory wypisów z zezwoleń na wykonywanie przewozów osób:

  1)   regularnych w krajowym transporcie drogowym - w załączniku nr 8 do rozporządzenia;

  2)   regularnych specjalnych w krajowym transporcie drogowym - w załączniku nr 9 do rozporządzenia;

  3)   regularnych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 10 do rozporządzenia;

  4)   regularnych specjalnych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 11 do rozporządzenia;

  5)   okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 12 do rozporządzenia;

  6)   wahadłowych w międzynarodowym transporcie drogowym - w załączniku nr 13 do rozporządzenia.

§ 3. Wzór zezwolenia na przewóz regularny i regularny specjalny w międzynarodowym transporcie drogowym na terenie Wspólnoty Europejskiej określa rozporządzenie nr 2121/98/WE z dnia 2 października 1998 r. określające szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń nr 684/92/EWG i nr 12/98/WE, w sprawie dokumentów wymaganych w międzynarodowym transporcie osób wykonywanym autobusami i autokarami (Dz. Urz. WE L 268, z 03.10.1998).

§ 4. Formularze zezwoleń sporządzone według wzorów określonych w dotychczasowych przepisach mogą być nadal stosowane, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2005 r.

§ 5. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.³⁾

16. Licencje i zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego

Wymagane dokumenty w przypadku ubiegania się o wydanie Licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób; wypełniony formularz (druk) wniosku oraz:

Odpis z rejestru przedsiębiorców albo z ewidencji działalności gospodarczej.

Kserokopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji statystycznej (REGON).

Kserokopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej (NIP).

Kserokopię certyfikatu kompetencji zawodowych przedsiębiorcy lub osoby zarządzającej transportem drogowym w przedsiębiorstwie.

Zaświadczenie z rejestru skazanych stwierdzające niekaralność członków organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką jawna lub komandytowa, a w przypadku innego przedsiębiorcy - osoby prowadzącej działalność gospodarczą, spełniają wymogi dobrej reputacji.

Dokumenty potwierdzające posiadanie sytuacji finansowej zapewniające podjęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie transport drogowego określony dostępnymi środkami finansowymi lub majątkiem w wysokości:

o 9.000 euro - na pierwszy pojazd samochodowy przeznaczony do transportu drogowego,o 5.000 euro - na każdy następny pojazd samochodowy.

Oświadczenie o zamiarze zatrudnienia kierowców spełniających wymagania określone w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r o transporcie drogowym, przepisach ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym oraz innych przepisach określających wymagania w stosunku do kierowców, a także, że kierowcy nie byli skazani prawomocnym wyrokiem sadu za przestępstwa umyślne przeciwko.

Wykaz pojazdów samochodowych wraz z kserokopiami krajowych dokumentów dopuszczających pojazd do ruchu, a w przypadku, gdy przedsiębiorca nie jest właścicielem tych pojazdów - również dokument potwierdzający prawo do dysponowania nimi.

Zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego

Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej "licencją".

2. Licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy.

Określa się następujące wzory licencji:

  1)  na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób - w załączniku nr 1 do rozporządzenia;

  2)  na wykonywanie transportu drogowego taksówką - w załączniku nr 2 do rozporządzenia;

  3)  na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy - w załączniku nr 3 do rozporządzenia;

4. na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego osób - w załączniku nr 4 do rozporządzenia.

Wydaje się wypisy z zezwoleń na wykonywanie przewozów osób

17. Opłaty za przejazd po drogach publicznych w Polsce

Rozporządzenie określa rodzaj i stawki opłaty uiszczanej przez przedsiębiorców wykonujących transport drogowy na terytorium RP oraz wykonujących przewozy na potrzeby własne za przejazd po drogach krajowych, tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres półroczny lub roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.

POLSKA - opłaty drogowe

Do uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych obowiązane są:

- podmioty krajowe, jeśli przewóz wykonywany jest pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t lub wykonujący przewóz osób, pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą;
- podmioty zagraniczne wykonujące transport drogowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli przewóz wykonywany jest pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t lub wykonujący przewóz osób, pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą;
- podmioty wykonujące niezarobkowo przewozy na potrzeby własne, jeśli przewóz wykonywany jest pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t lub przewóz osób, pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Z obowiązku uiszczania opłaty za przejazd po drogach krajowych (wykupienia karty opłaty) zwolnione są
przewozy drogowe wykonywane:

- pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - w niezarobkowym przewozie drogowym osób;

- pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej
3,5 tony w transporcie drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy;

- pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu sanitarnego;

- przez przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;

- pojazdami transportu kombinowanego;

- pojazdami realizującymi komunikację miejską;

- przez zakłady pracy chronionej lub zakłady aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne.

Wysokość opłat zależy jest od:
- rodzaju pojazdu samochodowego
- jego czasu przejazdu po drogach krajowych
- dopuszczalnej masy całkowitej
- poziomu emisji spalin.

18. Przewozy ładunków nienormatywnych

Zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego na czas nieokreślony wydaje się na przejazdy po drogach publicznych nienormatywnego pojazdu wolnobieżnego, ciągnika rolniczego lub pojazdu specjalnego, których szerokość nie przekracza 3,5 m, natomiast masa całkowita, naciski osi, długość i wysokość są normatywne.

2. Zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego na czas określony wydaje się na przejazdy po drogach publicznych pojazdu nienormatywnego, którego długość jest większa od dopuszczalnej, określonej w przepisach określających warunki techniczne pojazdów, nie więcej niż o 2 m, a szerokość nie przekracza 3,20 m, natomiast masa całkowita, naciski osi i wysokość są normatywne.

3. Zezwolenie na jednokrotny przejazd pojazdu nienormatywnego w wyznaczonym czasie po ustalonej trasie wydaje się na przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych

4. Zezwolenie na jednokrotny przejazd pojazdu nienormatywnego po drogach krajowych, w wyznaczonym czasie

  1)  wysokość, masa całkowita i naciski osi, z zastrzeżeniem pkt 4, są normatywne;

  2)  szerokość całkowita - nie przekracza 3 m;

  3)  długość całkowita - jest większa od dopuszczalnej nie więcej niż o 2 m;

  4)  nacisk osi pojedynczej albo suma nacisków osi składowych lub obu elementów łącznie - przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 15 %.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI

z dnia 28 lipca 1998 r.

w sprawie trybu oraz jednostek i warunków ich współdziałania w zakresie pilotowania pojazdów, których wymiary, masa lub nacisk osi przekraczają określone wielkości.

(Dz. U. z dnia 20 sierpnia 1998 r.)

Na podstawie art. 129 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602, Nr 123, poz. 779 i Nr 160, poz. 1086 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) zarządza się, co następuje:

§ 1. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

  1)   ustawa - ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602, Nr 123, poz. 779 i Nr 160, poz. 1086 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668),

  2)   pojazd nienormatywny - pojazd lub zespół pojazdów (z ładunkiem lub bez ładunku), którego masa, naciski osi lub wymiary są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi i w przepisach określających warunki techniczne pojazdów oraz określonych w art. 61 ust. 6 i 10, a także w art. 62 ust. 4 ustawy; dotyczy to również kolumny pojazdów nienormatywnych,

  3)   pilot - osobę bezpośrednio odpowiedzialną za bezpieczeństwo w czasie przejazdu pojazdu nienormatywnego,

  4)   pojazd pilotujący - odpowiednio wyposażony i oznakowany pojazd samochodowy, przy użyciu którego zabezpiecza się przejazd pojazdu lub kolumny pojazdów nienormatywnych,

  5)   pilotowanie - zespół czynności wykonywanych na drodze przez pilotów korzystających z pojazdów pilotujących, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa ruchu podczas przejazdu pojazdu nienormatywnego,

  6)   organizator transportu - osobę fizyczną lub osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej, przygotowującą i przeprowadzającą przejazd pojazdu nienormatywnego,

  7)   zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego - zezwolenie, o którym mowa w art. 61 ust. 11 ustawy, zwane dalej "zezwoleniem".

§ 2. Przepisów rozporządzenia nie stosuje się do pilotowania nienormatywnych pojazdów specjalnych i używanych do celów specjalnych pojazdów Sił Zbrojnych, jednostek wojskowych podporządkowanych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji, Policji, Straży Granicznej oraz straży pożarnej, biorących udział w akcjach ratowniczych.

§ 3. W zakresie pilotowania pojazdów nienormatywnych współdziałają:

  1)   Policja,

  2)   Straż Graniczna,

  3)   organy wydające zezwolenia,

  4)   organizator transportu oraz pilot.

§ 4. 1. Pilotowaniu przy użyciu jednego pojazdu pilotującego podlegają pojazdy nienormatywne, które przekroczyły co najmniej jedną z następujących wielkości:

  1)   długość pojazdu  - 25,00 m,

  2)   szerokość  - 3,20 m,

  3)   wysokość  - 4,50 m,

  4)   masę całkowitą  - 60,00 t.

2. Pilotowaniu przy użyciu dwóch pojazdów pilotujących, poruszających się na początku i końcu kolumny, podlegają pojazdy nienormatywne, które przekroczyły co najmniej jedną z następujących wielkości:

  1)   długość pojazdu  - 30,00 m,

  2)   szerokość  - 3,50 m,

  3)   wysokość  - 4,70 m

albo dla których organ wystawiający zezwolenie określił taki sposób pilotowania ze względu na inne, istotne warunki przejazdu.

§ 5. 1. Przejazd pojazdu nienormatywnego, o którym mowa w § 4 ust. 2, należy zgłosić do właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia przewozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej komendanta wojewódzkiego Policji.

2. Zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje organizator transportu lub w jego imieniu pilot w terminie nie krótszym niż 3 dni przed planowanym rozpoczęciem przejazdu.

3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, powinno mieć formę pisemną i zawierać następujące dane:

  1)   nazwę, adres, nr telefonu (telefaksu) organizatora transportu,

  2)   liczbę pojazdów, które będą pilotowane,

  3)   długość każdego pojazdu nienormatywnego, jego szerokość, wysokość i rzeczywistą masę całkowitą,

  4)   rodzaj przewożonych ładunków,

  5)   trasę określoną w zezwoleniu na przejazd pojazdu nienormatywnego oraz miejsca planowanego postoju,

  6)   planowany czasowy harmonogram przejazdu i postojów.

§ 6. 1. Pojazdem pilotującym może być pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 t, z wyjątkiem motocykla.

2. Pojazd pilotujący powinien być wyposażony w:

  1)   dwa światła błyskowe barwy żółtej, widoczne ze wszystkich stron pojazdu z odległości co najmniej 150 m przy dobrej przejrzystości powietrza i nie powodujące oślepiania innych uczestników ruchu,

  2)   środki bezpośredniej łączności radiowej z pojazdami pilotowanymi.

3. Światła, o których mowa w ust. 2 pkt 1, powinny być umieszczone na dachu pojazdu pilotującego, symetrycznie względem podłużnej osi symetrii pojazdu, w jednej linii z tablicą z napisem "PILOT".

4. Pojazd pilotujący powinien być oznakowany tablicą z napisem "PILOT" i napisem określającym największą szerokość pojazdu pilotowanego. Wzór tablicy określa załącznik do rozporządzenia.

§ 7. 1. Do zadań pilota należy zapewnienie bezpieczeństwa oraz ograniczanie utrudnień w ruchu drogowym w czasie pilotowania pojazdów nienormatywnych. Zadania te pilot realizuje przez:

  1)   właściwą organizację transportu,

  2)   bezpośredni nadzór nad transportem pojazdów nienormatywnych w czasie przejazdu i postoju,

  3)   kierowanie ruchem drogowym w niezbędnym zakresie określonym odrębnymi przepisami,

  4)   podejmowanie decyzji o wstrzymaniu pilotowania w razie powstania istotnego utrudnienia w ruchu lub zagrożenia jego bezpieczeństwa.

2. Pilot jest obowiązany:

  1)   przestrzegać warunków zawartych w zezwoleniu na przejazd pojazdu nienormatywnego,

  2)   mieć przy sobie i okazywać na żądanie Policji lub innych uprawnionych organów:

a)  zezwolenie oraz inne dokumenty wynikające z warunków w nim zawartych,

b)  aktualne upoważnienie do dawania poleceń i sygnałów innym uczestnikom ruchu znajdującym się na drodze, wydane na mocy odrębnych przepisów,

c)  prawo jazdy kategorii B, C, C1, D lub D1, które posiada przez okres co najmniej 3 lat.

3. W przypadku pilotowania pojazdów nienormatywnych przewoźników zagranicznych, pilot powinien posiadać umiejętności posługiwania się jednym z języków obcych w stopniu wystarczającym do porozumienia się z kierowcami pojazdów pilotowanych.

§ 8. 1. Pojazd nienormatywny powinien być dodatkowo pilotowany przez Policję, jeżeli:

  1)   szerokość jezdni, wraz z poboczem posiadającym ten sam rodzaj konstrukcji nawierzchni co jezdnia, pozostawiona dla przeciwnego kierunku ruchu na jezdniach dwukierunkowych lub dla tego samego kierunku ruchu na jezdniach jednokierunkowych, jest mniejsza niż 3,00 m, lub

  2)   długość pojedynczego pojazdu lub zespołu pojazdów przekracza 40,00 m, lub

  3)   łączna długość pojazdów pilotowanych przekracza 80,00 m.

2. Pilotowanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie jest wymagane, jeżeli szerokość określona w tym przepisie występuje na krótkich odcinkach i jest tam zapewniona niezbędna widoczność drogi, w szczególności dla osób czasowo wstrzymujących ruch.

§ 9. 1. O potrzebie pilotowania pojazdu nienormatywnego przez Policję należy zawiadomić:

  1)   komendanta wojewódzkiego Policji, właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia pilotowania przez Policję, gdy trasa pilotażu policyjnego przebiega przez teren jednego lub dwóch województw,

  2)   Komendanta Głównego Policji, gdy trasa pilotażu policyjnego przebiega przez więcej niż dwa województwa.

2. Zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje organizator transportu w terminie nie krótszym niż 7 dni przed planowanym rozpoczęciem przejazdu pojazdu nienormatywnego.

3. Zawiadomienie powinno mieć formę pisemną i zawierać:

  1)   nazwę, adres, nr telefonu (telefaksu), statystyczny numer identyfikacyjny REGON, numer identyfikacji podatkowej NIP,

  2)   liczbę pojazdów, które będą pilotowane,

  3)   długość każdego pojazdu nienormatywnego, jego szerokość, wysokość i rzeczywistą masę całkowitą,

  4)   rodzaj przewożonych ładunków,

  5)   numery rejestracyjne pojazdów nienormatywnych,

  6)   imię, nazwisko i numer upoważnienia określonego w § 7 ust. 2 pkt 2 lit. b) oraz jednostkę, która je wydała, dla każdego z pilotów uczestniczących w pilotażu,

  7)   kopię zezwolenia na przejazd każdego pojazdu nienormatywnego oraz uzgodnienia dotyczące zrealizowania warunków przejazdu określonych w zezwoleniu,

  8)   harmonogram przejazdu po wyznaczonej trasie.

4. Harmonogram, o którym mowa w ust. 3 pkt 8, podlega uzgodnieniu z właściwym komendantem Policji określonym w § 9 ust. 1 i powinien zawierać:

  1)   miejsca, adresy, daty i godziny rozpoczęcia oraz zakończenia pilotowania,

  2)   godziny przejazdu przez większe miasta i granice województw,

  3)   numery dróg oraz nazwy ulic w miastach wyszczególnionych w warunkach przejazdu określonych w zezwoleniu, po których będzie odbywać się przejazd,

  4)   miejsca, adresy i czas planowanych postojów.

§ 10. 1. Do pilotowania Policja używa oznakowanego pojazdu samochodowego.

2. Policyjny pojazd pilotujący porusza się w odległości nie mniejszej niż 40,00 m przed pojazdem nienormatywnym; w przypadku użycia drugiego policyjnego pojazdu pilotującego porusza się on za pojazdem nienormatywnym.

3. Ze względu na warunki lokalne dopuszcza się zmniejszenie odległości określonej w ust. 2.

§ 11. 1. Pilotowanie pojazdu nienormatywnego przez Policję nie może mieć miejsca, jeżeli:

  1)   przejazd może spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ruchu bądź istotne jego utrudnienie, wynikające z warunków panujących na planowanej trasie, lub

  2)   organizator transportu nie spełnił warunków, o których mowa w § 9.

2. W przypadku powstania w trakcie pilotowania nieprzewidzianego, istotnego utrudnienia w ruchu lub zagrożenia jego bezpieczeństwa, przejazd należy przerwać. Decyzję o tym podejmuje dyżurny właściwej miejscowo komendy wojewódzkiej Policji.

3. Po ustaniu okoliczności, o których mowa w ust. 1, pilotowanie pojazdu nienormatywnego przez Policję może się odbyć w innym terminie. Przepisy § 9 stosuje się odpowiednio.

4. Po uzyskaniu informacji o ustaniu przyczyn, które spowodowały przerwanie pilotowania, decyzję o terminie wznowienia przejazdu transportu pilotowanego przez Policję podejmuje:

  1)   dyżurny właściwej ze względu na miejsce postoju komendy wojewódzkiej Policji, jeżeli trasa przejazdu przebiega przez teren jednego lub dwóch województw,

  2)   dyżurny Komendy Głównej Policji, jeżeli trasa przejazdu przebiega przez teren więcej niż dwóch województw; jeżeli czas przerwy jest nieznaczny, decyzję może podjąć dyżurny, o którym mowa w pkt 1.

§ 12. Postój pojazdów nienormatywnych odbywa się poza jezdnią i poboczem drogi.

§ 13. Organ wydający zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego, w przypadku określonym w § 4 ust. 2, wskazuje w zezwoleniu na konieczność pilotowania przejazdu przez dwóch pilotów, a w przypadku określonym w § 8 ust. 1 - również na konieczność pilotowania przejazdu przez Policję.

§ 14. Straż Graniczna, przy wjeździe pojazdów nienormatywnych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kontroluje posiadanie przez organizatora transportu zezwolenia oraz spełnienie warunków określonych w tym zezwoleniu.

§ 15. Traci moc rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 kwietnia 1993 r. w sprawie określenia warunków i trybu oraz jednostek i zasad ich współdziałania z Policją w zakresie usuwania i blokowania pojazdów oraz pilotowania pojazdów nienormatywnych (Dz. U. Nr 49, poz. 225), w części dotyczącej pilotowania pojazdów nienormatywnych.

§ 16. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z tym że przepis § 7 ust. 2 pkt 2 lit. b) wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.

19. Dodatkowe wymogi w stosunku do kierowcy wykonującego płatne przewozy drogowe

Świadectwo kierowcy

Do kierowcy nie będącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, zatrudnionego przez przedsiębiorcę mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonującego międzynarodowy transport drogowy rzeczy, stosuje się przepisy Unii Europejskiej dotyczące świadectwa kierowcy

Świadectwo kierowcy wraz z wypisem ze świadectwa kierowcy wydaje się przedsiębiorcy na okres do 5 lat.

20. Przepisy o czasie pracy kierowców obowiązujące w Polsce

 Przedsiębiorca prowadzi ,dla każdego kierowcy dokumentację kierowcy, zawierającą: zaświadczenie

kartę informacyjną kierowcy ;ewidencyjną pojazdów ;orzeczenia lekarskie i psychologiczne stwierdzające brak przeciwwskazań

zaświadczenia o ukończeniu kursów dokształcających 5 lat, o ile są wymagane

21. Ogólne zasady procedury celnej SAD

22. Ogólne zasady konwencji celnej TIR

Zasady i zakres stosowania

Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej system TIR uległ modyfikacjom wynikającym z zasad funkcjonujących w ramach Wspólnoty. Zgodnie z art.91 WKC przewóz towarów może odbywać się z zastosowaniem karnetu TIR (tranzyt zewnętrzny), pod warunkiem, że:

• przewóz ten rozpoczął się lub ma się zakończyć poza Wspólnotą, lub

• dotyczy przesyłek towarów, które mają być rozładowane na obszarze celnym Wspólnoty i są przewożone razem z towarami przeznaczonymi do rozładunku w krajach trzecich (tzw. częściowy rozładunek), lub

• dotyczy przewozu realizowanego z jednego do drugiego miejsca znajdującego się we Wspólnocie przez terytorium kraju trzeciego.

Ponadto, zgodnie z art.163 WKC, przy uwzględnieniu zasad określonych w art.319 RWKC, karnet TIR może również być wykorzystany w ramach procedury tranzytu wewnętrznego, który pozwala na przemieszczanie z jednego do drugiego miejsca znajdującego się na obszarze celnym Wspólnoty przez terytorium państwa trzeciego towarów wspólnotowych bez zmiany ich statusu celnego (do tego typu przewozów należy zaliczyć przewóz towarów wspólnotowych z Polski do Grecji przez Rumunię i Bułgarię).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami karnet TIR nie może zostać wykorzystany do przewozu towarów jedynie w ramach Unii Europejskiej uważanej za jeden obszar celny. Z przepisów Konwencji TIR jednoznacznie wynika, iż karnet TIR stosuje się do przewozu towarów z urzędu wyjścia do docelowego urzędu z przekroczeniem jednej lub kilku granic. Nie będzie zatem możliwy przewóz za karnetem towarów niewspólnotowych np. z Gdyni do Berlina czy z Hamburga do Warszawy.

23. Ograniczenia i wymogi formalne stosowania konwencji celnej TIR

Szczegółowy tryb postępowania w ramach procedury TIR

5.1. Zasady ogólne

W urzędzie celnym wyjściowym lub urzędzie celnym przy wjeździe na obszar Wspólnoty należy przedstawić karnet TIR wraz z przewożonymi towarami oraz:

- dokument przewozowy - do wglądu,

- inne dokumenty, jeśli są wymagane na podstawie przepisów odrębnych.

Uprawnionym do posługiwania się karnetem TIR jest jego posiadacz wymieniony w rubryce 3 okładki i w rubryce 4 odcinków karnetu.
Rubryki 1-4 na stronie 1 okładki wypełnia stowarzyszenie poręczające. Rubryki 6-12 na stronie 1 okładki karnetu TIR i rubryki 2-15 na wszystkich odcinkach karnetu TIR wypełnia posiadacz karnetu.

Warunkiem przyjęcia karnetu TIR przez urząd celny jest:

- zamieszczenie danych dotyczących posiadacza karnetu TIR w rubryce 3 okładki, w rubryce 4 wszystkich odcinków karnetu i jeżeli przewóz dokonywany jest z zastosowaniem międzynarodowego listu przewozowego CMR w rubrykach 16 i 23 CMR,

- wpisanie w rubryce 8 okładki i w rubryce 7 na odcinkach karnetu TIR numeru rejestracyjnego pojazdu, którym dokonywany jest przewóz,

- wpisanie w rubryce 9 okładki karnetu numeru i daty świadectwa uznania pojazdu, którym dokonywany jest przewóz.

Przed przyjęciem karnetu TIR funkcjonariusz celny urzędu wyjścia bada jego autentyczność i prawidłowość wypełnienia poprzez stwierdzenie czy:

- okładka karnetu TIR i poszczególne karty są opatrzone tym samym numerem i posiadają znaki Międzynarodowej Unii Transportu Drogowego IRU,

- w rubrykach 2 i 4 okładki została zamieszczona nazwa stowarzyszenia poręczającego i odciśnięta jego pieczęć,

- karty karnetu są kolejno ponumerowane,

- karnetem TIR posługuje się osoba uprawniona, której dane wpisane są w rubryce 3 i 12 okładki karnetu oraz rubrykach 4, 13, 14 i 15 każdego odcinka karnetu TIR,

- karnet TIR został przedstawiony w urzędzie w terminie określonym w rubryce 1 okładki.

Karnet TIR nie może zostać przyjęty, jeśli nie spełnia określonych powyżej warunków.

Uwaga:
obowiązujące przepisy nie wymagają przedkładania przez posiadacza karnetu faktury przy otwieraniu procedury TIR. Przepisy te, czy też zawarte umowy międzynarodowe nie narzucają także funkcjonariuszom celnym obowiązku potwierdzania faktur. Są to dokumenty handlowe, dane w nich zawarte nie mogą być przez funkcjonariuszy celnych potwierdzane.

5.2. Czynności organów celnych przy zgłaszaniu towaru do wywozu z obszaru celnego Wspólnoty

Do czynności funkcjonariusza celnego urzędu celnego, w którym następuje objęcie towarów procedurą TIR należy:

- sprawdzenie autentyczności i prawidłowości wypełnienia karnetu TIR,

- po dokonanym załadunku nałożenie zamknięć celnych i wpisanie ich numerów lub znaków w rubryce 16 wszystkich odcinków karnetu TIR i w rubryce 3 grzbietu nr 1,

- wypełnienie rubryk 18-23 odcinków 1 i 2 oraz rubryk 1-6 grzbietu nr 1 karnetu,

- potwierdzenie dokonanych wpisów pieczęcią "Polska - Cło" i podpisem w rubrykach: 17 - wszystkich odcinków karnetu TIR, 23 - odcinków 1 i 2 oraz 6 grzbietu nr 1,

- nadanie numeru ewidencyjnego,

- wpisanie odręczne lub przystawienie stempla w polu "Dla użytku służbowego" odcinka 2 pierwszej pary odcinków karnetu TIR adnotacji "TO BE SENT TO - CENTRALNE BIURO TRANZYTU, Ul. KAROLEWSKA 41, 90-560 ŁÓDŹ, POLSKA." Adnotacja ta powinna być zamieszczona również na odwrocie dolnej części odcinka nr 2.

- pozostawienie w wyjściowym urzędzie celnym odcinka 1 pierwszej pary odcinków karnetu TIR.

Jeżeli dolna część odcinka 2 nie zostanie zwrócona do tego urzędu (za pośrednictwem Centralnego Biura Tranzytu) w terminie 2 miesięcy od daty przyjęcia karnetu, urząd ten zobowiązany jest poinformować o tym fakcie stowarzyszenie poręczające (ZMPD) oraz posiadacza karnetu TIR (do tego celu urząd może wykorzystać wzór pisma załączony do instrukcji). Urząd zwraca się do stowarzyszenia oraz posiadacza karnetu o przedstawienie dowodu prawidłowego zakończenia operacji TIR. Dowód ten może zostać przedstawiony w formie dokumentu poświadczonego przez urząd celny przy wyjeździe ze Wspólnoty, określający (identyfikujący) towary i stwierdzający, że towary zostały przedstawione w przejściowym urzędzie celnym przy wyjeździe ze Wspólnoty. Operacja TIR zostanie uznana za zakończoną również wtedy, gdy posiadacz karnetu lub stowarzyszenie poręczające przedstawi dokument wystawiony w kraju trzecim, potwierdzający objęcie towarów procedurą celną w tym kraju.

Uwaga:
jako dokument potwierdzający zakończenie operacji TIR nie można uznać dokumentu wystawionego czy potwierdzonego przez Międzynarodową Unię Transportu Drogowego IRU czy stowarzyszenie poręczające. Przepisy wyraźnie wymagają, aby był to dokument wystawiony lub potwierdzony przez władze celne.

Jeżeli urząd celny nie otrzyma, w ciągu 4 miesięcy od dnia przyjęcia karnetu TIR, dowodu zakończenia operacji TIR, urząd ten wszczyna procedurę poszukiwawczą w celu uzyskania wszelkich niezbędnych informacji odnoszących się do tej operacji oraz ustalenia czy powstał dług celny, kto jest dłużnikiem i kto odpowiedzialny jest za odzyskanie długu. Jeżeli urząd wcześniej posiada informacje lub nawet podejrzewa, iż operacja nie została zakończona wszczyna niezwłocznie procedurę poszukiwawczą. Również w przypadku, gdy dowód zakończenia operacji został sfałszowany zostaje bezzwłocznie wszczęta procedura poszukiwawcza. W ramach procedury poszukiwawczej urząd celny przesyła, za pośrednictwem Centralnego Biura Tranzytu, do urzędu celnego przy wyjeździe z obszaru Wspólnoty prośbę o pomoc wraz z niezbędnymi, posiadanymi informacjami nt. danej operacji (wzór formularza w załączeniu).

Jeżeli zostanie ustalone, że operacja TIR została prawidłowo zakończona, urząd bezzwłocznie informuje zrzeszenie poręczające oraz posiadacza karnetu TIR, oraz jeśli rozpoczęta została procedura odzyskiwania długu celnego, określona w art.217 do 232 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, organy celne, które w tą procedurę są zaangażowane.

Do czynności funkcjonariusza celnego granicznego urzędu celnego, w którym następuje objęcie towarów procedurą TIR przy wyjeździe z obszaru celnego Wspólnoty należy:

- sprawdzenie autentyczności i prawidłowości wypełnienia karnetu TIR,

- nałożenie zamknięć celnych i wpisanie ich numerów lub znaków w rubryce 16 wszystkich odcinków karnetu TIR i w rubryce 3 grzbietu nr 1,

- wypełnienie rubryk 1-6 grzbietu nr 1 i nr 2 karnetu pierwszej pary odcinków karnetu TIR,

- potwierdzenie dokonanych wpisów pieczęcią "Polska- Cło" i podpisem w rubrykach 17 wszystkich odcinków karnetu oraz rubryce 6 grzbietu nr 1 i 2 pierwszej pary odcinków karnetu TIR,

- nadanie numeru ewidencyjnego,

- pozostawienie w granicznym urzędzie celnym odcinka nr 1 i 2 (wraz z jego dolną częścią) pierwszej pary odcinków karnetu TIR.

Uwaga:
w przypadku towarów wrażliwych określonych w załączniku nr 44C Przepisów Wykonawczych do Wspólnotowego Kodeksu Celnego, z uwagi na niewielkie ryzyko, możliwe jest otwarcie procedury TIR w granicznym urzędzie celnym w sytuacji wywozu tych towarów z obszaru celnego Wspólnoty.

24. Ogólne zasady stosowania Krajowej Procedury Tranzytu

25. Rodzaje i zakres ubezpieczeń obowiązujących w transporcie

Ubezpieczenia obowiązkowe

Informacje ogólne

Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, określa jako obowiązkowe następujące rodzaje ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej (OC):

•  ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów,

•  ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego,

•  ubezpieczenie budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych.

Obowiązkowymi ubezpieczeniami pozostają również ubezpieczenia wynikające z przepisów odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską, nakładających na określone podmioty obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia.

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej ma na celu zapewnienie wypłaty przez zakład ubezpieczeń odszkodowania, w przypadku wyrządzenia szkody przez ubezpieczonego innym osobom, za którą ponosi on odpowiedzialność (na zasadzie winy lub ryzyka). Ubezpieczenie to z jednej strony chroni więc majątek sprawcy szkody odpowiedzialnego cywilnie za jej powstanie, z drugiej natomiast gwarantuje poszkodowanemu zaspokojenie swoich roszczeń odszkodowawczych i chroni go skutecznie przed ewentualną niewypłacalnością sprawcy szkody zobowiązanego do jej naprawienia.

Ważny interes społeczny spowodował, iż w określonych sytuacjach uznano za konieczne, objęcie obowiązkową ochroną ubezpieczeniową niektórych ryzyk, albo z uwagi na powszechny charakter ich występowania, albo ze względu na wykonywanie określonego zawodu lub czynności. Do pierwszej grupy zaliczamy m.in. ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, a do drugiej np. ubezpieczenie OC przewidziane dla określonej grupy zawodowej (notariuszy, rzeczników patentowych, doradców podatkowych, itp.).

Za niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, OC rolników) zgodnie z ogólnymi warunkami tych ubezpieczeń, Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny jest uprawniony do nałożenia opłaty (karnej).

Z ważnych przesłanek społecznych, ustawa o działalności ubezpieczeniowej określa jako obowiązkowe również ubezpieczenie budynków w gospodarstwach rolnych. Ubezpieczenie to gwarantuje bowiem rolnikom możliwość odtworzenia utraconego majątku w następstwie ognia i innych zdarzeń losowych takich jak np. powódź czy huragan. Do przeprowadzania kontroli spełniania obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia budynków rolniczych obowiązany jest wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce położenia gospodarstwa rolnego lub miejsca zamieszkania rolnika, a uprawniony - starosta właściwy ze względu na położenie gospodarstwa rolnego lub miejsce zamieszkania rolnika. Opłata za brak tego ubezpieczenia jest wnoszona na rzecz gminy właściwej ze względu na miejsce położenia gospodarstwa rolnego

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA FINANSÓW¹⁾

z dnia 3 grudnia 2003 r.

w sprawie rodzaju i zakresu dokumentu potwierdzającego spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego

(Dz. U. z dnia 12 grudnia 2003 r.)

Na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152) zarządza się, co następuje:

§ 1. 1. Potwierdzeniem spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego jest dokument ubezpieczenia wydany przez zakład ubezpieczeń.

2. Dokumentem, o którym mowa w ust. 1, może być polisa ubezpieczeniowa, legitymacja ubezpieczeniowa, zaświadczenie tymczasowe, dowód potwierdzający opłacenie składki ubezpieczeniowej lub inny dokument ubezpieczenia potwierdzający zawarcie umowy ubezpieczenia obowiązkowego.

§ 2. 1. W odniesieniu do ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zwanej dalej "ustawą", dokument ubezpieczenia określa:

  1)   rodzaj ubezpieczenia;

  2)   strony umowy ubezpieczenia;

  3)   przedmiot umowy ubezpieczenia;

  4)   oznaczenie serii oraz numeru dokumentu ubezpieczenia;

  5)   markę i typ pojazdu mechanicznego, którego umowa ubezpieczenia dotyczy;

  6)   numer rejestracyjny pojazdu mechanicznego, którego umowa ubezpieczenia dotyczy;

  7)   numer nadwozia (podwozia) pojazdu mechanicznego, którego umowa ubezpieczenia dotyczy;

  8)   okres, na jaki umowa ubezpieczenia została zawarta;

  9)   sumę gwarancyjną ubezpieczenia;

  10)  wysokość składki ubezpieczeniowej.

2. W odniesieniu do ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 2 ustawy, dokument ubezpieczenia określa:

  1)   rodzaj ubezpieczenia;

  2)   strony umowy ubezpieczenia;

  3)   przedmiot umowy ubezpieczenia;

  4)   oznaczenie serii oraz numeru dokumentu ubezpieczenia;

  5)   powierzchnię i położenie gospodarstwa rolnego;

  6)   okres, na jaki umowa ubezpieczenia została zawarta;

  7)   sumę gwarancyjną ubezpieczenia;

  8)   wysokość składki ubezpieczeniowej.

3. W odniesieniu do ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 3 ustawy, dokument ubezpieczenia określa:

  1)   rodzaj ubezpieczenia;

  2)   strony umowy ubezpieczenia;

  3)   przedmiot umowy ubezpieczenia;

  4)   oznaczenie serii oraz numeru dokumentu ubezpieczenia;

  5)   rodzaj i przeznaczenie poszczególnych budynków;

  6)   rodzaj materiału, z którego poszczególne budynki zostały wykonane;

  7)   powierzchnię ogólną poszczególnych budynków;

  8)   wartość poszczególnych budynków w stanie nowym;

  9)   procent zużycia poszczególnych budynków;

  10)  okres, na jaki umowa ubezpieczenia została zawarta;

  11)  sumę ubezpieczenia;

  12)  wysokość składki ubezpieczeniowej.

4. W odniesieniu do ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 4 ustawy, dokument ubezpieczenia określa:

  1)   rodzaj ubezpieczenia;

  2)   strony umowy ubezpieczenia;

  3)   przedmiot umowy ubezpieczenia;

  4)   oznaczenie serii oraz numeru dokumentu ubezpieczenia;

  5)   okres, na jaki umowa ubezpieczenia została zawarta;

  6)   sumę gwarancyjną ubezpieczenia lub sumę ubezpieczenia;

  7)   wysokość składki ubezpieczeniowej.

§ 3. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.²⁾

________

¹⁾   Minister Finansów kieruje działem administracji rządowej - instytucje finansowe, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Finansów (Dz. U. Nr 32, poz. 301, Nr 43, poz. 378 i Nr 93, poz. 834).

²⁾   Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia traci moc rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 marca 2001 r. w sprawie sposobu potwierdzenia spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia (Dz. U. Nr 26, poz. 288).

Rolnik jest obowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia OC rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego.

Umowę ubezpieczenia OC rolników zawiera się na okres 12 miesięcy

 Z ubezpieczenia OC rolników przysługuje odszkodowanie, jeżeli rolnik, osoba pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym lub osoba pracująca w gospodarstwie rolnym rolnika są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

26. Rodzaje i zakres ubezpieczeń dobrowolnych w transporcie

Inny podział, jaki występuje obecnie w ubezpieczeniach to podział na ubezpieczenia obowiązkowe i dobrowolne. Podział ten wynika z ustawy o działalności ubezpieczeniowej z 28.07.1990 roku. Ustawodawca wyodrębnił z pakietu różnych ubezpieczeń te, które ze względu na szczególny charakter społeczny ochrony ubezpieczeniowej a następnie określił je jako ubezpieczenia obowiązkowe. Fakt ten, wnika z tego, iż w przypadku ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej zapewniają one ochronę dóbr majątkowych i osobistych osób trzecich, np. rolnik w przypadku wystąpienia ognia na swoim polu, dzięki ubezpieczeniu nie zostanie bez środków do życia, gdyż dostanie odszkodowanie za poniesione straty.

Z pośród ubezpieczeń obowiązkowych wyróżniamy:

- odpowiedzialność cywilną posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone ruchem tych pojazdów [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9.12.1992 r., Dz. U. Nr 96, poz. 475, zmiany: Dz. U. 1993r Nr 129, poz. 603, Dz. U. 1994 Nr 94, poz. 455, Nr 134, poz. 700],

- ubezpieczenie budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21.12.1990 r., Dz. U. nr 92, poz. 546, zmiany: Dz. U. 1991 r. Nr 85, poz. 389, Dz. U. 1994 r., Nr 94, poz. 454],

- odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzenia gospodarstwa rolnego [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30.12.1993 r., Dz. U. Nr 134, poz. 653, zmiany: Dz. U. 1994 r., Nr 94, poz. 456],

- ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej z tytułu doradców podatkowych [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 19.08.1996 r., Dz. U. Nr 102 poz. 475],

- ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej podmiotu przyjmującego zamówienie na świadczenia zdrowotne za szkody wyrządzone przy udzielaniu tych świadczeń [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26.11.1998r., Dz. U. Nr 143, poz. 921],

- ubezpieczenie w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej adwokatów [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10.10.2000 r., Dz. U. Nr 90 poz. 1001],

- ubezpieczenie w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej notariuszy [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10.10.2000 r., Dz. U. Nr 90 poz. 1002],

- ubezpieczenie w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej radców prawnych [Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10.10.2000 r., Dz. U. Nr 90 poz. 1003].

Posiadacz danego mienia mocą ustawy zostaje zobligowany do zawarcia umowy ubezpieczenia w dowolnie wybranym przez siebie zakładzie, ponieważ warunki ubezpieczenia są jednolite gdyż wynikają z ustawy. Jedyną cechą, którą różnią się ubezpieczenia między zakładami ubezpieczeniowymi to stawka ubezpieczenia, którą ustalają bezpośrednio firmy ubezpieczeniowe.

Ubezpieczenia dobrowolne są to wszystkie inne ubezpieczenia, poza wymienionymi powyżej. Ubezpieczenie takie może zawrzeć zarówno osoba fizyczna jak i prawna, dokonuje ona wyboru, co do rodzaju i zakresu ubezpieczenia, jakie chce zawrzeć w zależności od przedmiotu ubezpieczenia. Gama oferowanych w tym zakresie ubezpieczeń jest bardzo liczna.

Ostatni podział wśród ubezpieczeń, jaki występuje to podział na ubezpieczenia społeczne i gospodarcze.

Ubezpieczenia społeczne to system świadczeń zapewniający pracownikom i ich rodzinom pomoc z publicznych funduszów składkowych w razie choroby, niezdolności do pracy, starości i śmierci [Encyklopedia popularna PWN, 1982, s. 815]. Ubezpieczenia społeczne ściśle związane są z pracowniczym, spółdzielczym lub innym stosunkiem pracy. Zadaniem tych ubezpieczeń jest ochrona zdrowia jak i zdolności do pracy osoby ubezpieczonej. Zarówno zakład pracy (pracodawca) a także pracownik opłaca składkę za to ubezpieczenie. W Polsce ubezpieczeniami społecznymi zajmuje się Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz Kasa Ubezpieczeń Społecznych.

Ubezpieczenia gospodarcze to zarówno ubezpieczenia majątkowe jak i osobowe, jednak ubezpieczenia majątkowe występują częściej, niż osobowe. Obejmują wszystkie ubezpieczenia poza społecznymi. Regulowane są normami prawa cywilnego
i państwowego.

27. Ogólne zasady zawierania obowiązkowych ubezpieczeń komunikacyjnych

Ubezpieczenie komunikacyjne obejmuje:

• Obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w ruchu krajowym.

• Obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w ruchu zagranicznym.

• Ubezpieczenie autocasco w ruchu krajowym i zagranicznym

• Ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków.

• Ubezpieczenie Assistance Polska na terytorium RP.

1.  Ubezpieczenie zawierane jest w formie kompletu ubezpieczeń OC, AC, NW, Assistance Polska przez posiadaczy.

2. Oferta PZU SA uzależniona jest od profilu klienta i przynależności do jednej z niżej wymienionych grup klientów:

1. klient indywidualny - osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej lub osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą ale ubezpieczająca pojazdy nie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

2. mały i średni podmiot gospodarczy - osoba prawna, jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą i posiadająca poniżej 20 pojazdów wykorzystywanych do prowadzenia tejże działalności gospodarczej.

3. klient korporacyjny - podmiot gospodarczy spełniający kryteria przynależności do segmentu klientów korporacyjnych.

II

Do umów ubezpieczenia zastosowanie mają następujące przepisy:

 

1. Obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W ubezpieczeniu OC ma zastosowanie Ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124 z 2003 r. poz. 1152).

1. Suma gwarancyjna - 1.500 000 EUR na szkody na osobie w odniesieniu do jednego zdarzenia, którego skutki są objęte ubezpieczeniem bez względu na liczbę poszkodowanych.

2. Suma gwarancyjna - 300 000 EUR na szkody w mieniu w odniesieniu do jednego zdarzenia, którego skutki są objęte ubezpieczeniem bez względu na liczbę poszkodowanych.

3. Zakres terytorialny - terytorium RP i kraje, których biura narodowe są sygnatariuszami Jednolitego Porozumienia między Biurami Narodowymi.

4. W przypadku fabrycznie nowego pojazdu zgodnie z postanowieniami Art.29. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124 z 2003 r. poz. 1152) ubezpieczenie zawsze powinno nastąpić najpóźniej w dniu rejestracji pojazdu. Początek odpowiedzialności będzie oznaczony na polisach godziną.

 

2. Ubezpieczenie autocasco w ruchu krajowym i zagranicznym - AC.

Ogólne Warunkami Ubezpieczenia Autocasco dla klienta indywidualnego oraz małego i średniego przedsiębiorcy ustalone Uchwałą Zarządu PZU SA Nr UZ/533/2005 z dnia 17 listopada 2005 r.

1. Zakres terytorialny - zgodnie z § 7.1 O.W.U. AC.

2. Suma ubezpieczenia - kwota stanowiąca górną granicę odpowiedzialności PZU SA za wszystkie szkody powstałe w okresie ubezpieczenia. Z zastrzeżenie §13 OWU AC suma ubezpieczenia powinna odpowiadać wartości pojazdu w dniu zawarcia ubezpieczenia. Sumami ubezpieczenia są sumy w kwocie brutto (łącznie z podatkiem VAT) lub netto (bez podatku VAT) według faktury zakupu dla pojazdów nowych lub wyceny dla pojazdów używanych. Wartości netto w przypadku, gdy nabywca pojazdu jest uprawniony do odliczenia podatku VAT.

3. Wartość pojazdu ustalana jest przez PZU SA na podstawie aktualnych na dzień ustalenia tej wartości notowań rynkowych cen pojazdu danej marki i typu, z uwzględnieniem jego roku produkcji, okresu eksploatacji, wyposażenia, przebiegu i jego stanu technicznego. Notowania stanowiące podstawę ustalenia wartości pojazdu zawarte są w katalogu (informatorze) cen pojazdów wymienionych we wniosku - w przypadku braku notowań rynkowych danego pojazdu, jego wartość ustala się metodą wyceny indywidualnej.

4. Okres eksploatacji pojazdu - okres liczony od daty pierwszej rejestracji pojazdu dokonanej w roku jego produkcji do pierwszego dnia okresu ubezpieczenia, a jeżeli:

1. pierwsza rejestracja nastąpiła w innym roku niż rok produkcji pojazdu, to okres eksploatacji liczony jest od 31 grudnia roku produkcji,

2. nie jest znana data pierwszej rejestracji pojazdu, to okres eksploatacji liczony jest od 31 maja roku produkcji pojazdu, dla celów ustalenia wysokości odszkodowania okres eksploatacji pojazdu liczony jest do dnia wypadku ubezpieczeniowego, z zastrzeżeniem litery c.

3. pojazd nie został sprzedany w roku produkcji, a ubezpieczenie zawierane jest po 31 grudnia roku produkcji lecz przed zarejestrowaniem pojazdu, to okres eksploatacji pojazdu jest liczony od dnia 31 grudnia roku produkcji.

 

3. Ubezpieczenie NNW kierowcy i pasażerów.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia Następstw Nieszczęśliwych Wypadków Kierowcy i Pasażerów Pojazdu Mechanicznego zatwierdzone Uchwałą Zarządu PZU SA nr UZ/57/2001 z dnia 27.03. 2001 r. ze zmianami zatwierdzonymi Uchwałą nr UZ/484/2003 z dnia 7 października 2003 r. Dla ubezpieczeń NNW zawieranych do dnia 31.12.2006 roku ustala się jedną sumę ubezpieczenia 10 000 zł i składkę 33 zł.

4. Ubezpieczenie Assistance Polska.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia Assistance Polska ustalone Uchwałą Zarządu PZU SA nr UZ/512/2005 z dnia 25 października 2005 roku.

Ubezpieczenie Assistance Polska może zostać zawarte jedynie na pojazdy wymienione w § 7 oraz § 12 OWU Assistance Polska.

Do każdego obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów w ruchu krajowym zawierane jest bezskładkowe ubezpieczenie Assistance Polska w wariancie Mini Assistance.

Wraz z ubezpieczeniem autocasco zawierane jest bezskładkowe ubezpieczenie Assistance Polska w wariancie Standard Assistance.

5. Ubezpieczenie OC w ruchu zagranicznym „Zielona Karta”.

Ogólne Warunki Ubezpieczenia Odpowiedzialności Cywilnej Posiadaczy Pojazdów Mechanicznych w Ruchu Zagranicznym zatwierdzone Uchwałą nr UZ/174/98 z dnia 27 lipca 1998r. Zarządu Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. ze zmianami zatwierdzonymi Uchwałą nr UZ/421/2002 z dnia 24 września 2002 r. ze zmianami zatwierdzonymi Uchwałą nr UZ/435/2003 z dnia 7 października 2003 r. oraz ze zmianami ustalonymi Uchwałą Zarządu Nr UZ/534/2005 z dnia 17 listopada 2005r.

Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w ruchu zagranicznym zawierane będzie bez pobierania dodatkowej składki, po zawarciu ubezpieczenia OC.

28. Podstawy wypłacania odszkodowań przez zakłady ubezpieczeń

Zakład Ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie Ubezpieczonemu w walucie państwa,
w którym powstała szkoda lub w złotych polskich, na podstawie ustaleń dokonanych przez właściwe organy Wojska Polskiego lub międzynarodowych sił zbrojnych albo organów państwa, właściwych dla miejsca powstania szkody, po weryfikacji Zakładu Ubezpieczeń wynikającej z postępowania likwidacyjnego.

Wymagalność odszkodowania

15. Zakład Ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania ustaleń, o których mowa w części dotyczącej „Obowiązki ubezpieczającego”, chyba że przedstawi okoliczności uzasadniające odmowę wypłaty odszkodowania. Zakład ubezpieczeń nie może kwestionować orzeczenia sądowego w przedmiocie odpowiedzialności za szkodę. Dotyczy to także orzeczenia sądu państwa obcego.

29. Ograniczenia formalne wysokości wypłacania przez ubezpieczycieli odszkodowań z tytułu zdarzeń drogowych

30. Zadania Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w odniesieniu do zdarzeń drogowych

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, zwany dalej "Funduszem", jest instytucją wykonującą zadania określone w ustawie.

2. Fundusz jest właściwy w zakresie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych w związku z kontrolą spełnienia obowiązku zawierania umów obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2.

3. Fundusz ma osobowość prawną. Siedzibą Funduszu jest miasto stołeczne Warszawa.

4. Nadzór nad działalnością Funduszu sprawuje minister właściwy do spraw instytucji finansowych w oparciu o kryterium legalności i zgodności ze statutem.

Fundusz gromadzi dane dotyczące reprezentantów do spraw roszczeń każdego zakładu ubezpieczeń oraz dane organu odszkodowawczego ustanowionego w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej.

 Centralna ewidencja pojazdów przekazuje drogą teletransmisji danych do Funduszu dane, o których mowa w art. 102 ust. 2 pkt 8, z wyjątkiem danych pojazdów rejestrowanych w trybie art. 73 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

31. Zadania Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych

1)  wystawianie dokumentów ubezpieczeniowych ważnych w innych państwach;

  2) zawieranie z zagranicznymi biurami narodowymi umów o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych;

  3) organizowanie likwidacji szkód lub bezpośrednia likwidacja szkód spowodowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez posiadaczy pojazdów mechanicznych zarejestrowanych za granicą posiadających ważne dokumenty ubezpieczeniowe wystawione przez zagraniczne biura narodowe;

4)  organizowanie likwidacji szkód lub bezpośrednia likwidacja szkód spowodowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez posiadaczy pojazdów mechanicznych zarejestrowanych w państwach, o których mowa w art. 25 ust. 2;

 5) określanie zasad i trybu dystrybucji dokumentów ubezpieczeń granicznych, a w szczególności ustalanie wzorów tych dokumentów oraz ich ewidencjonowanie.

---