11183 PwTiR027

52 Rozdział 2

Z kolei cudzoziemcy będący obywatelami innych państw niż wyżej wymienione mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium RP na takich samych zasadach jak obywatele polscy pod warunkiem, że mają kwalifikowany status prawny w jednej z poniższych postaci:

•    zezwolenia na osiedlenie się;

•    zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego WE;

•    szczególnego zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony udzielonego w okolicznościach określonych w ustawie o cudzoziemcach z 2003 r.;

•    zgody na pobyt tolerowany;

•    statusu uchodźcy;

•    korzystają z ochrony czasowej w RP.

Natomiast wszystkie inne osoby zagraniczne mają prawo do podejmowania i wykonywania w Polsce działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki komandytowej, komandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością lub akcyjnej, jak też przystępowania do takich spółek oraz obejmowania bądź nabywania ich udziałów lub akcji. Jednakże umowa międzynarodowa może w tych sprawach stanowić inaczej. Takie umowy międzynarodowe o wzajemnym popieraniu i ochronie inwestycji Polska zawarła m.in. z USA, Kanadą, Japonią, Chinami, Australią i Argentyną.

Generalnie można stwierdzić, że obecne regulacje ustawy o s.d.g. utrzymały w odniesieniu do działalności zagranicznych inwestorów w Polsce zasadę traktowania narodowego, czyli ich niedyskryminacji w porównaniu z przedsiębiorcami polskimi. Przy tym wskazane przepisy ustawy o s.d.g. są obecnie zharmonizowane z ustaleniami k.s.h. oraz prawem UE.

2.7. Organizator rekreacji

Zgodnie z rozporządzeniem MEN w sprawie szczegółowych zasad i warunków prowadzenia działalności w dziedzinie rekreacji ruchowej z 2001 r. prowadzącymi działalność w dziedzinie rekreacji mogą być osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Przez te ostatnie jednostki należy rozumieć wspomniane już wyżej niepełne osoby prawne, jakimi są jednostki organizacyjne, którym odrębne przepisy ustawowe przyznały zdolność prawną. Zamiast zbyt długiego określenia „prowadzący działalność w dziedzinie rekreacji” w tym podręczniku jest używany termin „organizator rekreacji”. Obejmuje on zarówno przedsiębiorców świadczących usługi rekreacyjne w celach zarobkowych, jak i wszelkie inne podmioty organizujące odpłatnie lub nieodpłatnie działalność w dziedzinie rekreacji ruchowej. Część tych podmiotów działa na zasadzie non profit i pobierane przez nich opłaty za świadczone usługi rekreacyjne pokrywają jedynie koszty świadczenia tych usług albo też część tych kosztów pokrywają rozmaite dotacje lub sponsorzy.

Tacy organizatorzy turystyki nie mogą być oczywiście uważani za przedsiębiorców. Jednak właśnie przedsiębiorcami są często organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, chociaż rozporządzenie MEN z 1997 r. regulujące zasady takiego wypoczynku wyraźnie nie odróżnia takiej sytuacji od działania w celach niezarobkowych szkół i placówek oświatowych oraz innych organiza-lorów wypoczynku dzieci i młodzieży szkolnej.

Organizowanie działalności w dziedzinie rekreacji należy zgodnie z ustawą

0    kulturze fizycznej z 1996 r. do obowiązków organów administracji rządowej

1    organów jednostek samorządu terytorialnego oraz klubów sportowych. Dla jednostek samorządu terytorialnego są to tzw. zadania własne. Zadania w tym zakresie są wykonywane zwłaszcza przez:

•    popularyzację walorów rekreacji ruchowej;

•    organizowanie zajęć, zawodów i imprez sportowo-rekreacyjnych;

•    szkolenie kadry instruktorów i kierowanie ich do prowadzenia zajęć rekreacyjnych;

•    tworzenie, utrzymywanie i udostępnianie bazy sportowo-rekreacyjnej.

Organy administracji rządowej i samorządowej mają za zadanie w szczególności tworzenie odpowiednich warunków materialno-technicznych dla rozwoju rekreacji ruchowej. Niektóre komunalne jednostki organizacyjne, jak zwłaszcza tzw. ośrodki sportu i rekreacji, zajmują się bezpośrednio organizacją działalności rekreacyjnej. Od dawna jednak organizowaniem zajęć, zawodów i imprez sportowo-rekreacyjnych zajmowały się przede wszystkim jednostki organizacyjne działające na zasadzie non profit. Ich liczba wzrosła w latach dziewięćdziesiątych ub. wieku z ok. 4 tys. do prawic 12 tys. i obecnie utrzymuje się na tym poziomie. Są to m.in. takie podmioty, jak kluby i inne jednostki organizacyjne Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe, uczniowskie kluby sportowe, jednostki organizacyjne Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, Akademickiego Związku Sportowego, Polskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „Start”, czy parafialne kluby sportowe.

Podobnie wyglądają liczby przedsiębiorców będących organizatorami rekreacji. Ten sektor prywatny w rekreacji obejmował na początku lat dziewięćdziesiątych ub. wieku prawie 3 tys. podmiotów i wzrósł na początku obecnego wieku do ponad 10 tys. podmiotów, rozwijając się nadal w szybkim tempie. Są nimi głównie osoby fizyczne mające status prawny przedsiębiorcy, przy czym niektóre z nich działają na podstawie zawartych umów spółki cywilnej. Ponadto w dziedzinie rekreacji prowadzą działalność dosyć liczne spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i fundacje, a także kilkadziesiąt spółek akcyjnych. Inne formy organizacyjne są w tym zakresie rzadziej wykorzystywane, ale usługi rekreacyjne występują też w działalności takich podmiotów, jak spółdzielnie, związki zawodowe, czy wspólnoty wyznaniowe.