24205 IMGv99

rozwoju dzieóka, z uwzględnieniem tego czy zaburzenie słuchu ma charakter uszkodzenia wynikającego z uwarunkowań dziedzicznych albo nabytych, czy ze względu na czas powstania zaburzenia mamy do czynienia | przyczynami prenatalnymi, permatalnymi bądź postnatalnymi; kompetencji w zakresie oceny uszkodzenia słuchu na tle ogólnego rozwoju, w zależności od potrzeb małego dziecka bądź człowieka dorosłego; sugestii dotyczących potrzeby współpracy ze specjalistami z innych dyscyplin surdologicznych;

—    lekarza pediatry, który z reguły z każdym dzieckiem, także z dzieckiem z uszkodzonym słuchem, styka się po raz pierwszy i od niego w gruncie rzeczy zależy skierowanie małego pacjenta do fachowców określonej specjalności^ orientacji w zakresie korelacji między stanem rozwoju metrykalnego a oczekiwanym rozwojem poszczególnych funkcji biopsychospołecznyęłi. Surdopedagog może oczekiwać od pediatry, obok wyczuleni^ na ogólne nieprawidłowości rozwojowe/ także związane z uszkodzeniem słuchu w okresie niemowlęcym i wczes-nodziecięcym, zwrócenia uwagi ną_ choroby dziecięce, /które mogą doprowadzić do uszkodzenia słuchu, a także pozytywnego wpływu na postawy rodziców wobec ich upośledzonego dziecka;

—    neurologa odróżnienia zaburzeń słuchu o charakterze pery-ferycznego uszkodzenia słuchu, a także - odróżnienia uszkodzenia centralnego systemu nerwowego od zaburzeń percepcji dńwięków o podłożu psychologicznym. Neurolog powinien umieć uchwycić wpływ ewentualnej wrodzonej afazji na percepcję słuchową, odróżnić centralne uszkodzenie słuchu od agnozji, wyróżnić towarzyszące uszkodzeniu słuchu częste zaburzenie równowagi i sprawności motorycznej, lateralizacjL Wyróżnienie zaburzenia słuchu o innym podłożu niż uszkodzenie nerwu słuchowego ma zasadnicze znaczenie dla powodzenia w pracy rewalidacyjnej;

—    psychiatry dziecięcego, który — jak podkreśla My-klebust — powinien ustalić zależność (jeżeli taka istnieje) między po-ziomem rozwoju umysłowego, szczególnie rozwoju emocjonalnego a rozwojem języka i mowy, np. zaburzenie słuchu w połączeniu z afazjąt może spowodować wtórne konsekwencję w postaci zaburzeń emocjonalnych¹. Zatem psychiatra dziecięcy powinien orientować się w problematyce związanej z rozwojem języka, szczególnie w jego psychologicznym aspekcie, w zagadnieniach dotyczących zaburzeń słuchu oraz współpracować z rodzicami dziecka z uszkodzonym słuchem. /Siyrdopedagog ma prawo oczekiwać zarówno od neurologa, jak i /od psychiatry dziecięcego ustalenia rodzaju zaburzenia słuchu i wskazówek dotyczących

| H. R. Myklebust, Auditory disorders..., jw., s. 22.

pracy z dzieckiem, o którego zaburzeń* percepc ruka z eemogo jedynie l-riwdiowii KB mśStĘ^M — audiologa, zajmujieefs B psyekeAeptjmpaLf logicznymi aspektami słyszenia; mdiologa-ped#g#jH jącego się w istocie wychowaniem duchowym, a także B powstałej w 1967 r. (początki dwa lau *ridia| BHgBIH^H zajmującej się badaniem rozwoju percepcji ■Karkowej kmmMAŃI^^^— su, mowy i języka i obejmującej

ne, fonetyczne i lingwistyczne zakresy ImmimAMft pgl&M^^^^B leniu wzorców fonetycznego rozwoju języka | cielowi w kształceniu języka zgodnie i mi jego rozwoju.

W audiologii i audiologii pedagogicznej mesegMole jfl||B9BHB miary audiometryczne, pomagające ustalić ubytek tóMkl fc jego rozwoju. Audiofonolog^, zajmująca śą badaniami si$ ludzi, w razie zaburzeń w porozumiewania aę wBAi słuchu, integruje odpowiednie dyscypliny medycyny, ^BMMM ! pedii, jednym z jej głównych zadań staje jaę rozwijanie t nie aparatów słuchowych;

—    logopedy, a szczególnie surdologopedy aja^gB się osobami z zaburzeniami mowy i wymowy, pomocy dotyczącej kształcenia i doskonalenia mowy u tt l|B^B dzonym słuchem;

—    surdopsychologa, ustalenia czy dorrim jat w tew. gpgfc mie psychicznej, oceny dojrzałości szkolnej, ugfotał ficytów rozwojowych współwystępujących z wakodzeamm 4m£g|4^^K ny poziomu rozwoju umysłowego; dojrzałości jgwtaąttttjK eMgrMj^H pojęć moralnych, rozumienia pojęć języka migowego i WOg|gH|^^^H leceń dotyczących opracowywania podręnmfltów zależności między wiekiem metrykalnym damka i a jego możliwościami w uczeniu się ittLj. Psycholog b||JJB^B!l być w stanie także udzielić pomocy psychaiogiiznej bom słyszącym zajmującym się zawodowo niołyagp^j^^^l bom z uszkodzonym słuchem, dopomagają w ynnNiMHm^B reakcji na upośledzenie i motywów zachowań, ZłoMaaii,ń|J|^^B żących się z uszkodzeniem słuchu wymaga n;e tylko badkdl psychologa, lecz także obserwacji dziecka i umluMbMgp|jij środowisku rodzinnym, szkolnym, a osoby hBM^^BBIB kładzie pracy, w rodzinie, w domu kultury^ oras 4(M z nauczycielem, z rodzicami, pracownikiem domu k^RkM słyszących. Praca surdopsychologa, zajmująHągą^|B__ wieka z uszkodzonym słuchem, jest szezegślęĘ^/Ś^^K gdzie obok lekarza psycholog jest dejmuje się oceny i formułowania zaleceń)