26570 Image 08

Samolot MiG-19 PM

samolotu w system radiolokacyjny spowodowało też zmiany w wyposażeniu kabiny, w której oprócz celownika optycznego zamontowany został też celownik automatyczny sprzężony z radiolokatorem. Dane taktyc?no-techniczne wersji MiG-19P: rozpiętość 9,2 m, długość 13,5 m, wysokość 3,88 m, masa własna 5200 kg, całkowita 7400 kg. Prędkość maksymalna wyniosła 1450 km/h, pułap około 20 000 m, zasięg ze zbiornikami dodatkowymi 1800 km. Pozostałe dane, jak w wersjach poprzednich.

Wersja samolotu MiG-19PF miała, oprócz dwu działek, także uzbrojenie rakietowe, które mogło się składać z dwu kaset z niekierowanymi pociskami rakietowymi klasy „powietrze — ziemia” lub z czterech niekierowanych pocisków rakietowych ARS-212 kalibru 212 mm.

Wersja MiG-19 PM różniła się od dwu poprzednich wersji zastosowaniem nowej stacji¹ radiolokacyjnej a także uzbrojenia wyłącznie rakietowego, które mogło się składać z wyrzutni pocisków niekierowanych lub czterech kierowanych pocisków rakietowych klasy „powietrze — powietrze”. Brak działek pociągał za sobą całkowite usunięcie ochrony pokrycia kabiny przed gazami prochowymi, która była wykonana z arkusza blachy stalowej o obrysie kroplowym.

Ostatnią wersją bojowych samolotów MiG-19 była wersja nosząca oznaczenie MiG-19PN. W wersji tej najbardziej widoczne różnice wystąpiły w budowie górnej osłony kabiny, a także w sposobie jej otwierania. Osłona ta w poprzednich wersjach składała się z dwu części: przedniej nieruchomej i tylnej otwieranej przez przesunięcie do tyłu; w tej wersji jest ona trójczłonowa: przednia część nieruchoma, tzw. wiatrochron, wykonana ze szkła kuloodpornego osadzonego w metalowej ramie, druga, środkowa, otwierana przez odchylenie na bok, skrócona o połowę w stosunku do części ruchomej w poprzednich wersjach i trzecia — tylna, zamocowana na stałe do kadłuba, pokryta blachą duralową. Zakończenie członu przedniego nieruchomego, w miejscu styku z częścią otwieraną, z pochylonego w kierunku lotu w wersjach poprzednich, zostało zmienione teraz na prostopadłe.

Istniała też odmiana przystosowana do wykonywania lotów rozpoznawczych, MiG-19R, która zamiast działka kadłubowego była wyposażona w kamery z obiektywem szerokokątnym.

Samolot myśliwski MiG-19 był budowany również w wersji £ na licencji w Czechosłowacji, gdzie nosił oznaczenie S-105.

Osobną grupę wersji rozwojowych samolotu MiG-19 stanowiły samoloty doświadczalne, oznaczone skrótem SM. Służyły one do wypróbowywania nowych rozwiązań konstrukcyjnych, źródeł napędu, uzbrojenia itp. Do najciekawszych konstrukcji w tej grupie należy zaliczyć oblatany w 1955 r. SM-10. Konstrukcja ta,