70262 SNC00202

stek ustawodawca uzależnił możliwość wydania decyzji o wygaśnięciu trwałego zarządu od zgody wojewody wydanej w porozumieniu z właściwym ministrem, dopuszczając tym samym do wykonywania trwałego zarządu nawet w sytuacji, gdy nieruchomość nie została zagospodarowana zgodnie z decyzją o ustanowieniu trwałego zarządu lub sposób korzystania z niej pogarsza stan środowiska w stopniu zagrażającym życiu, zdrowiu lub mieniu. Urzędy (kancelarie) organów i instytucji państwowych pełniące funkcje wykonawczo-pomocnicze organów konstytucyjnych państwa nie powinny być traktowane gorzej niż jednostki organizacyjne poszczególnych resortów. Ponadto decyzja o wygaśnięciu trwałego zarządu nie jest jedynym możliwym środkiem prawnym mającym zastosowanie w razie np. wystąpienia zagrożeń dla środowiska naturalnego. Minister właściwy do spraw administracji publicznej z urzędu będzie rozstrzygał o sposobie zagospodarowania nieruchomości pozostałych po przekształconych lub zlikwidowanych szczególnych jednostkach organizacyjnych. Likwidacja lub przekształcenie takich jednostek może nastąpić wyłącznie na podstawie zmiany lub uchylenia przepisów rangi konstytucyjnej lub ustawowej, określających zakres ich działalności. Jeżeli minister właściwy do spraw administracji publicznej w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie przepisów dotyczących likwidacji lub przekształcenia jednostki nie rozstrzygnie o sposobie ich zagospodarowania, nieruchomości podlegają przekazaniu do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa.

4. Wobec braku odesłania w omawianym przepisie do art. 43 ust. 2, należy przyjąć, że szczególna jednostka organizacyjna ma prawo do oddawania nieruchomości lub jej części w najem lub dzierżawę bez konieczności zawiadamiania ministra właściwego do spraw administracji publicznej lub uzyskiwania jego zgody, jeżeli umowa zawierana jest na okres powyżej 3 lat. Jedynie nieruchomości oddane w trwały zarząd ministerstwom, urzędom centralnym i urzędom wojewódzkim mogą być oddawane w najem, dzierżawę lub użyczenie za zgodą Prezesa Rady Ministrów albo upoważnionego przez niego ministra.

N ••ruchomości Skarbu Państwa sprzedawana, oddawana w użytkowania, diiarrawf tub na jam przadata-wicielstwom dyplomatycznym państw obcych

Art. 61.1. Przedstawicielstwom dyplomatycznym lub urzędom konsularnym państw obcych oraz innym przedstawicielstwom i instytucjom zrównanym z nimi w zakresie przywilejów I immunitetów na podstawie ustaw, umów międzynarodowych lub powszechnie obowiązujących zwyczajów międzynarodowych nieruchomości Skarbu Państwa mogą być, na zasadzie wzajemności, sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, dzierżawę lub najem.

2.    Umowy z przedstawicielstwami, o których mowa w ust. I, zawiera minister właściwy do spraw administracji publicznej.

3.    Jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana wskazać i przenieść własność nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, jeże U Jest ona niezbędna na cele, o których mowa

w ust 1. Umowę przeniesienia własności nieruchomości do zasobu Skarbu Państwa zawiera z tą jednostką starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej.

4. W sprawach nie uregulowanych w ust. I —3 stosuje się odpowiednio przepis art. 60 ust. 3 i 4.

1.    Na podstawie art. 21 ust. 1 Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych, przyjętej w dniu 18 kwietnia 1961 r. (Dz.U. z 1965 r. Nr 37, poz. 232 — załącznik), państwo przyjmujące powinno • zgodnie zc swoim ustawodawstwem — ułatwiać na swym terytorium nabycie przez państwo wysyłające pomieszczeń niezbędnych dla jego misji bądź pomóc mu w ich uzyskaniu w inny sposób. Państwo wysyłające oraz szef misji są zwolnieni od wszelkich opłat i podatków państwowych, regionalnych lub komunalnych dotyczących pomieszczeń misji, zarówno własnych, jak i wynajętych, z wyjątkiem opłat i podatków należnych za konkretnie wyświadczone usługi (art. 23 ust. 1). Konwencja w stosunku do Polski weszła w życie w dniu 18 maja 1965 r. Natomiast zgodnie z art. 30 Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach konsularnych, przyjętej w dniu 24 kwietnia 1963 r. (Dz.U. z 1982 r. Nr 13, poz. 98 załącznik), państwo przyjmujące powinno bądź ułatwiać nabycie na jego terytorium — zgodnie z jego ustawami i innymi przepisami — przez państwo wysyłające pomieszczeń niezbędnych dla urzędu konsularnego, bądź pomagać temu państwu w uzyskaniu ich w inny sposób. Pomieszczenia konsularne i rezydencja zawodowego kierownika urzędu konsularnego, których właścicielem lub najemcą jest państwo wysyłające lub jakakolwiek osoba działająca w jego imieniu, są zwolnione od wszelkich opłat i podatków państwowych, regionalnych i komunalnych,

z wyjątkiem opłat należnych za świadczenie określonych usług. Konwencja w stosunku do Polski weszła w życie w dniu 12 listopada 1981 r.

2.    Z treści ust. 3 art. 61 wynika, że gminne zasoby nieruchomości mogą być wykorzystywane nie tylko na cele rozwojowe gmin i cele zorganizowanej działalności inwestycyjnej, ale również na „wyposażanie** szczególnych podmiotów, jakimi są przedstawicielstwa dyplomatyczne lub urzędy konsularne państw obcych. Ustawodawca zobowiązał gminę do wskazania odpowiedniej nieruchomości, a następnie do przeniesienia jej własności na rzecz Skarbu Państwa. Przepis nie określa, który z podmiotów, minister właściwy do spraw administracji publicznej czy gmina, ma ocenić, czy jest to niezbędne oraz co należy uczynić, gdy gmina nie wskaże żadnej nieruchomości ze swoich zasobów, która mogłaby zostać przedstawicielstwom państw obcych sprzedana, oddana w użytkowanie wieczyste, użytkowanie, dzierżawę lub najem. Art. 61 ust. 3 oczywiście nie uchyla ogólnej zasady wyrażonej w art. 14, że nieruchomości stanowiące własność gminy mogą być sprzedawane Skarbowi Państwa za cenę obniżoną oraz, że do zawarcia