70491 strona (111)

rze. Człowiek w tej wilgotności znosi temperaturę powietrza od 40 do 60°C, dlatego w łaźni parowej utrzymuje się ją w tych granicach. Kąpiel trwa od 10 do 30 min.

Dla pobudzenia ukrwienia, a więc mechanizmów termoregulacji, stosuje się obecnie (w miejsce dawnego chłostania gałązkami brzozowymi) nacieranie szczotką z włosia lub lnianym ręcznikiem.

Zabiegi w łaźni parowej dawkuje się, określając czas trwania, temperaturę i częstotliwość zabiegów według zasad, które opisano przy omawianiu zabiegów w saunie.

Przygotowanie do kąpieli w łaźni parowej powinno być takie samo jak do sauny. Według tradycji po kąpieli parowej stosuje się oziębienie pod prysznicem lub w basenie, albo przedłuża nagrzewanie z wywołaniem potów przez zawinięcie w suche prześcieradła i koce. Po „kocowaniu" niezbędny jest natrysk.

Tego rodzaju łaźnia istnieje we Wrocławiu w Miejskich Zakładach Kąpielowych. Spotyka się ją również w wielu innych miastach polskich. Przebywanie w niej traktuje się jako tradycyjny zabieg leczniczy lub higieniczny, hartujący i rekreacyjny. Często występuje pod nazwą „łaźnia rzymska".

3.3.3. Nagrzewanie częściowe parą i powietrzem

Częściowe zabiegi nagrzewania parą lub powietrzem były często stosowane w wieku XIX i na początku bieżącego stulecia. Obecnie stosuje się je rzadko. Istnieją dwie metody częściowego nagrzewania parą:

-    łaźnie szafkowe,

-    natrysk parowy.

taźnie szafkowe były stosowane na kończyny, na dolną połowę ciała lub na całe ciało z wyłączeniem głowy. W tym celu konstruowano szafki odpowiedniego kształtu lub wanienki ze szczelnymi pokrywami, wyposażone w termometry. Parę doprowadzano rurkami o licznych otworach, pozwalających na równomierne jej rozprowadzenie, bez narażenia na oparzenie. Temperatura wzrastała powoli, przez regulowanie dopływu pary, od pokojowej do 50-60°C. Kiedy występowały silne poty, zatrzymywano dopływ pary. Pacjent pozostawał w łaźni jeszcze od 10 do 15 min, zabieg trwał zatem od 20 do 40 min.

Natrysk parowy stosuje się jako zabieg częściowy lub miejscowy. Pacjent stoi, siedzi lub leży. Strumień pary z węża kieruje się na wybraną część ciała. W zasięgu ręki terapeuty powinien znajdować się zawór regulujący dopływ pary. Zabieg kończy się natryskiem wodnym ciepłym lub ciepłym i zimnym. Można go przedłużyć przez „kocowanie".

Urządzenie do natrysku parowego bywa umieszczane w katedrze do biczów wodnych, w innych aparatach wodoleczniczych lub jest samodzielne.

Dawkowanie ciepła w natrysku parowym jest mniej precyzyjne niż w łaźni szafkowej, tak pod względem temperatury, jak i lokalizacji. Pomieszczenia, w których wykonuje się te zabiegi, muszą mieć sprawną klimatyzację. Po zabiegach zaleca się odpoczynek.

111