77365 przewodnikPoPakiecieR0

”

litu i iifiui wprowadzenie do R

vjy

Konwertując obiekty typu wyliczeniowego na typ liczbowy należy być ostrożnym, aby nie być zaskoczonym wynikiem takiej konwersji.

W przykładzie poniżej widzimy, co złego może się stać przy nieostrożnym konwertowaniu liczb.

■ (wciktor * faetor(c(-2,2)))

(U -2 2

I.nvola: -2 2 :;J'.

> 0 nie takiego wynika się spodziewaliśmy

> as.numorlc (wektor)

[1] 1 2 v

Konwersja typu f actor na numeric polega na tym, że kolejnym poziomom przypisywano są kolejne liczby naturalne. Stąd w powyższym przykładzie wynik 1 2. Bardziej oczekiwany wynik uzyskamy konwertując „po drodze" wektor na typ znakowy.

> as. character(wektor)

[1] "-2“ ^,,2" "

> 0 tak miato. byt

> as.numeric(as.character(wektor))

[1] -2 2

Jeżeli nie jesteśmy pewni jakiego typu jest zmieima, to możemy jej typ sprawdzić funkcją classO lub modeO. Możemy też wykorzystać funkcje z tabeli 1.5.

Proszę zwrócić uwagę, że dwie przedstawione w tej tabeli funkcje: is.naO i is. nem O testują wartości, a nie typ, tak jak pozostałe funkcje z tej tabeli.

> wektor » 1:6

> 0 klasa zmiennej wektor zwraca klasę elementów tego wektora

> class(wektor)

(1) "integer"

> 0 tryb przechowywania elementów wektora to tryb liczbowy

> modę(wektor)

[1] "numeric"

> is.numeric(wektor)

[1] TRUE

> 0 ten wektor nie jest wektorem znaków

> is.character(wektor)

[1] FALSE

> 0 i żadna z jego wartości nie jest NA

> is.na(wektor)

[1] FALSE FALSE FALSE FALSE FALSE FALSE

y j y Klasę obiektu „widzianą” przez funkcję class() można dowolnie zmie-— niać, o czym jeszcze powiemy więcej w kolejnych rozdziałach. Funkcja

•"A /’> mode() informuje o wewnętrznej reprezentacji danej zmiennej i nie może-# my na wynik tej funkcji bezpośrednio wpływać. Więcej o tych funkcjach przeczytać można w podrozdziale 2.1.6.

Zmienne służą do przechowywaniu wprowadzimy li dany li luli wyników wyki manycli poleceń. Najczęściej te wartości chcemy pr/.ciImwni , aliy mru Je później ponownie wykorzystać. Do wartości zmiennych odwołujemy my pniliijąr nazwę zmiennej. Nazwa zmiennej powinna rozpoczynać się literą, może układać me z lllei, cyfr i kropek. Istotna jest wielkość liter, więc zmienne x 1 X to dwie różne zmienne.

Do zmiennej można przypisać wartość jednym z trzech operatorów przypisania (można też inaczej, ale o tym w uwadze na koniec tego podrozdziału):

• operator = przypisuje wartość znajdującą się z prawej strony do zmiennej znajdującej się po lewej stronie,

• operator <- jak wyżej,

• operator -> przypisuje wartość znajdującą się z lewej strony do zmiennej znajdującej się po prawej stronie.

Do zmiennej wartość można również przypisać korzystając z funkcji assign(base), ale korzystanie z powyższych operatorów jest wygodniejsze. Poniżej różne przykłady przypisania wartości.

c(13, 13) -> zmienna.z.kropka imiełt <- "Ola"

12 - 4

assignC"zmienna",14)

Jeżeli chcemy, by po przypisaniu wartość tego przypisania została wyświetlona na ekranie, to operacje przypisania należy zamknąć w okrągłych nawiasach.

> (zmienna <- 2"10)

Cl] 1024

Warto wspomnieć w tym miejscu o zmiennej .Last.value. Przechowuje ona wynik ostatnio wykonanego polecenia. Ta zmienna może być bardzo przydatna, jeżeli wykonaliśmy jakieś długo liczące się polecenie, a nie zapisaliśmy jego wyniku.

y j y W większości zastosowań operatoiy = i <- można stosować zamiennie.

___ Jednak nie zawsze mają one to samo działanie. Różnica pojawia się np.

A'- gdy operatory te użyte są przy określaniu argumentu funkcji. Operator w = służy do wskazania, który argument funkcji określamy, operator <-zachowuje się jak zwykły operator przypisania (jeszcze do tego wrócimy).

Kolejna różnica polega na tym, że operator <- ma wyższy priorytet. Prześledźmy poniższy kod.

> a = b = 5

> a <- b <- 5

> a = b <- 5

> a <- b = 5 Efror in (a <- b)

tt wszystko ok, obie zmienne mają wartość 5

<t wszystko ok, obie zmienne mają wartość 5

tt wszystko ok, obie zmienne mają wartość 5

tt mamy problem, lewa strona operatora = nie jest zmienną

: could not find tunction