56

56

FELDWEBEL.

Mój Boże!... to ona...

MARCIN.

A to znowu co? cóz ty gadas?... rany boskie... toć to jus sprawka tego złodzieja Mośka... Ciehojze Maryś... no ciehojze... Panie wojak... A pójdźcież przecie co radzić, no... nie widzicie to... Marysia płace (wybucha płaczem).

FELDWEBEL.

Uspokój się Marysiu... nic ci nie będzie... Przecież masz ojca, a on ci nie da krzywdy zrobić.

MARYSIA.

Ojca... o cudowny Jezu! mój tatuś dawno nie żyją; kieby oni żyli, nie przysłabym na taką poniewierkę pomiędzy ludźmi. Wzięli go do wojska, kiedy mi było seść lat, zagnali kajś w dalekie kraje, a oni tam z turbacyi pomarli. (Płacze). Oj biedny mój tatuś... biedna ja sierotka!

FELDWEBEL.

Czy pamiętasz twojego ojca?...

MARYSIA.

Nie miałabym pamiętać? Do dnia, jesce my spali, zacęli się dobijać do domu. Tatuś wstali i otwarli, a oni kazali mu się zbierać. Zacął mię nieboracek całować i płakał okrutnie. Ja byłam wtedy maluśką, głupią dziewuchą, ale mi się okrutnie serce ścisło, i płakałam tez. Potem go