5 (1731)

=zenie w obrębie unaczynienia tęt-czyli połączeniem tętniczo-żylnym

ci cyfrowej przechowywane w p;-ądzenia. Dalsze zdjęcia wykonywa • czas, gdy kontrast dotrze do wybrańca. Pierwszy zestaw danych, zwar i maskującym”, komputer odejmuje drugiego zbioru danych i w ten spo-taje ostateczny obraz.

ELEMENTY NEUROLOGII

dki kontrastujące można podawać e. co umożliwia obrazowanie krąże-

-    - ątrzczaszkowego lub śródczaszko-

-    : rejentów ambulatoryjnych w sposób bezpieczny, unikając ryzyka zwią-

: wkłuwaniem się do tętnicy. Techni-

-    żna też stosować, wprowadzając do znacznie mniejszą ilość kontrastu niż

r.cyjnej angiografii mózgowej, co i stopień ryzyka (Little i in., 1982). ta ma szczególną wartość dla wykry-: _:ologii naczyń zewnątrzczaszkowych, zwężenia, niedrożności czy owrzodze-: bec czego odgrywa dużą rolę w za-iu udarom.

ians magnetyczny (MRI, itic resonance imaging)

i .' nika obrazowania, nazywana rów-i :'owym rezonansem magnetycznym udear magnetic resonance), różni się od konwencjonalnych technik ra-aych. Nie używa się tu promieni X ~ _ba wprowadzać środków kontrasto-: krwiobiegu. Palmer (1985), podsu-: tę metodę, podaje następujący zwię-

I.;ćy jądra niektórych atomów - zwykle p - ny wodoru - umieści się w silnym po-k magnetycznym, ustawiają się one osią ą- z i zgodnie z kierunkiem pola. Sygnał

-    . nadawany pod kątem prostym do ■iii- magnetycznego zmienia kąt nachyle-a . -?;nu, zaś powrót do równowagi po za-« -czeniu nadawania pulsujących sygnałów c . »ych związany jest z emisją sygnału s.. «ego o częstotliwości charaktery-«■ icr.ej dla danego pierwiastka i jego śro-J -:-;a fizykochemicznego. W MRI pola n .."etyczne z gradientem w trzech kie-3-.h umożliwiają wykrycie owych sy-f -. w w przestrzeni i powstanie dwuwy-

-    irowego obrazu.

Dalsze informacje można znaleźć w następujących opracowaniach: Pykett (1982) oraz Tress i in. (1985).

Można obecnie uzyskać obrazy mózgu odznaczające się znakomitą jakością i niezwykle realistycznym odtworzeniem struktur mózgowych (ryc. 3.5). Przy użyciu rezonansu otrzymuje się zwykle lepsze obrazy niż za pomocą tomografii komputerowej. Ze względu na większą czułość tej techniki w obrazowaniu mózgu w wielu schorzeniach neurologicznych oraz możliwość uzyskiwania obrazów w dowolnej płaszczyźnie (poziomej, poprzecznej i podłużnej), rezonans magnetyczny jest obecnie metodą z wyboru. Technika ta ma liczne zastosowania, posługiwano się nią w wielu badaniach nad padaczką skroniową (np. Lencz i in., Yńyz; ikuznieĆKy, W/; 'Wcteun i in., 1997), okazała się też dobrą metodą badania następstw urazu czaszki (Wilson i in., 1988).

Rezonans magnetyczny mierzy zarówno strukturalne, jak i fizjologiczne odchylenia od normy. Badania strukturalne pokazują relacje anatomiczne zarówno w obrębie mózgu, między istotą szarą, istotą białą i przestrzeniami płynu mózgowo-rdzeniowego, jak i właściwości powierzchni mózgu, odtworzonej i ukazanej w postaci trójwymiarowego obrazu (ryc. 3.5). Oszacowując objętość struktur mózgowych zarówno w badaniach podłużnych, jak i przekrojowych, stwierdzono w wielu schorzeniach neurologicznych korelacje, które mają znaczenie dla neuropsychologii, np. związek między wielkością zespołu ciała migdałowatego i hipokampa a chorobą Alzheimera (Lehericy i in., 1994; Frisoni i in., 1996b) czy otępieniem czolowo-skroniowym (Frisoni i in., 1996a). Połączenie kolejnych badań MRI w trzech wymiarach (tzw. co-registration) może pokazać umiejscowienie wczesnych zmian neurodegeneracyjnych (Freeborough i in., 1996). Rezonans magnetyczny w połączeniu z angiografią (tzw. angio-MRI) daje szybki, nieinwazyjny obraz anatomii naczyń. W badaniach fizjologicznych z użyciem MRI korzysta