64 (216)

kasia: Gdy ciebie słucham, to myślę, że twoja mama jest taka trochę, powiem wam, na pograniczu. To nie jest choroba psychiczna, ale już pogranicze normy. To bardzo charakterystyczne: kobieta nie zajmuje się córką, bo siebie samej nie zna, nie lubi, nie chce; a zajmuje się synkiem, zamiast być z jego ojcem, bo po co jej mąż? Czuję, że brakuje jej też poczucia kobiecości...

magda: To ostatni taki duży temat dla mnie. Kiedy byłam nastolatką i przyszły do nas krawcowe, i musiałam się rozebrać, a jedna mnie mierzyła i tak dalej, mama patrzyła na mnie, spojrzała na moje piersi i powiedziała: „No nie wiem, czemu to jej tak porosło!”

kasia: „No co tu jej tak porosło!” Przecież to miał być zawsze chwast, nie? Roślinka.

magda: I do tej poiy to pamiętam, myślę sobie: „Kurczę, trzeba się tutaj jakoś zasłaniać”.

I nie bardzo się czuję sama ze sobą, do dziś...

kasia: I mężnie sobie dałaś radę, bo jesteś ładnie zrobiona. Tutaj, wiesz, nikt nie ma wątpliwości, że jesteś kobietą. Ale ważne jest twoje wewnętrzne nastawienie. Weź swoje piersi w łapki, poczuj je.

64 I BYĆ KOBIETĄ I NIE ZWARIOWAĆ