CB i rad 107

VII. PARAMETRY UŻYTKOWE ODBIORNIKÓW

O jakości transceiwera (ang. transmitter - nadajnik, reciver - odbiornik, transceiver - urządzenie nadawczo - odbiorcze) decydują przede wszystkim walory użytkowe odbiornika. Podstawowym parametrem odbiornika jest jego czułość. Pozwala ona określić, jakie najsłabsze sygnały mogą być odebrane przez urządzenie. Czułość jest podawana w mikrowoltach dla określonego stosunku sygnału użytecznego do szumu w decybelach. Oczywiście chcielibyśmy mieć radio zdolne do odebrania jak najsłabszych sygnałów.

Kłopot zaczyna się, gdy wartość ta podana jest np. dla:

—    10 dB (S+N): -N bardzo słaba słyszalność,

—    20 dB (S+N): N *•“ dobra słyszalność,

—    26 dB (S+N): N »■ świetna słyszalność bez szumu, gdzie:

S — napięcie sygnału w mikrowoltach,

N — napięcie szumu odniesione do wejścia antenowego radia.

Wartości te można łatwo porównywać i tak jeżeli dla:

10 dB czułość wynosi 1 mikrowolt, to dla 20 dB będzie wynosiła 3,1 mikro-wolta, a dla 26 dB osiągnie wartość 6,2 mikrowolta.

Można więc przyjąć relację dla poszczególnych wymienionych norm w układzie „1 = 3,1 = 6,2”, co w znacznym stopniu uprości nam możliwości porównywania czułości odbiorników.

Poziom odbieranego sygnału mierzony jest w jednostkach „S” i odczytywany ze skali tzw. S-metra.

Poszczególnym wartościom S przypisane jest określone napięcie na rezystancji wejściowej odbiornika. Urządzenia N-0 mają znormalizowaną rezystancję ⁰ wysokości 50 £2. Przyrostowi o jeden S odpowiada dwukrotny wzrost na-Ptęcia na wejściu odbiornika, czyli czterokrotne zwiększenie mocy nadajnika korespondenta.