CCF20090530020

CCF20090530020



322 VII. LASKA BOŻA

ciężają własną gnuśność i zachęcają się do biegu w zawodach, dołączając do pierwszego celu, jakim jest uwielbienie Boga, także i dążenie do nagrody wiecznej [kan. 26, 31), Jest bowiem napisane: „Nakłoniłem serce moje, aby czynić sprawiedliwości twoje na wieki dla odpłaty” [Ps 118, 112), a o Mojżeszu mówi Apostoł, że „oglądał się na nagrodę” (Hbr 11, 26).    *

71

805 15-tO


Rozdział XII. Należy się strzec nieroztropnej wiary we [własne] przeznaczenie. — Nikt także, jak długo żyje na tej ziemi, niech się nie waży wdzierać w zakrytą tajemnicę Bożego przeznaczenia, by mógł z pewnością twierdzić, że niewątpliwie należy do liczby przeznaczonych [kan. 15], jakby to było prawdą, że usprawiedliwiony albo nie może już więcej zgrzeszyć [kan. 23], albo — gdyby zgrzeszył — że może na pewno liczyć na swoją poprawę. Bez specjalnego objawienia bowiem nic możemy wiedzieć, kogo Bóg sobie wybrał [kan. 16].

72

806

1541


Rozdział XIII. Dar wytrwania. — Podobnie nikt nie powinien sobie obiecywać czegoś określonego odnośnie do daru wytrwania, o którym napisano: „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” [Mt 10, 22; 24, 13]. Znikąd przecież nie można go otrzymać, jeśli nie od Tego, który „mocen jest tego, kto stoi, umocnić” [Rz 14, 4], by ustawicznie stał, a upadającego' podnieść. Wszyscy jednak powinni pokładać najsilniejszą nadzieję w pomocy Boga: On bowiem — chyba że sami nie skorzystają z Jego łaski — jak zaczął dzieło dobre, tak też i dokończy, „udzielając chcenia i wykonania” [Flp 2, 13; kan. 22].

Jednak ci, „którzy sądzą, że stoją — niech patrzą, aby nie upadli” [1 Kor 10, 12] i „niech ze drżeniem i bojaźnią sprawują zbawienie swoje” [Flp 2, 12] w pracach, w czuwaniach, w dawaniu jałmużny, w modlitwach i ofiarach, postach i czystości [2 Kor 6, 3 n]. Wiedząc bowiem, że zostali odrodzeni do nadziei chwały [1 P i, 3] a jeszcze nie do chwały, lękać się mają walki, jaką mają staczać z ciałem, z szatanem, w której nie mogą osiągnąć zwycięstwa, chyba że, z łaską

mm


SOBÓR TRYDENCKI (VI SESJA)

M


Bożą, będą posłuszni Apostołowi, który mówi: „Nie jesteśmy dłużnikami ciała, żebyśmy według ciała żyć mieli. Jeśli bowiem według ciała żyć będziecie, pomrzecie, ale jeśli duchem sprawy ciała umartwicie, żyć będziecie” |Rz 8, 12].


Rozdział XIV. Grzesznicy oraz ich uleczenie. - — Ci zaś, 73


co. po otrzymaniu laski usprawiedliwienia przez grzech od niej odpadli, znowu będą mogli być usprawiedliwieni (kan. 29], jeśli — pobudzeni przez Boga — postarają się utraconą


807

1542


mmm::

.

fl»::


Sm

j>iy


feV&;


laskę odzyskać w sakramencie pokuty dzięki zasłudze Chrystusa. Ten sposób usprawiedliwienia polega na odnowieniu upadłego grzesznika, co święci Ojcowie słusznie nazwali: „drugą deską ratunku po katastrofie utraty łaski” [Tertulian, De poenitentia, 4, 2; 12, 9 — PL 1, 1343 B; 1360 A]. Albowiem dla tych, którzy po chrzcie upadają w grzechy, Jezus Chrystus ustanowił sakrament pokuty, kiedy powiedział: „Przyjmijcie Ducha Świętego, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, którym zatrzymacie, są im zatrzymane


|J 20, 22 n].


Dlatego należy uczyć, że pokuta chrześcijanina po upadku różni się bardzo od pokuty przy chrzcie. Zawiera ona bowiem nie tylko wyrzeczenie się i obrzydzenie sobie grzechów, czyli /„skruchę serca i pokorę” [Ps 50, 19], lecz i ich sakramentalne wyznanie, przynajmniej przez pragnienie (in voto) odprawienia spowiedzi w stosownym czasie, oraz kapłańskie rozgrzeszenie jak również zadośćuczynienie przez post, jałmużny, modlitwy i inne praktyki życia pobożnego. Nie dotyczą one zgładzenia kary wiecznej, która jest odpuszczana przez sakrament lub pragnienie sakramentu (pokuty), lecz kary doczesnej [kan. 30]. Kara ta (jak uczy Pismo św.) nie zawsze jest cała darowana — jak się dzieje na chrzcie —


1545


1MK

Mlil&


[&&&


HHI


Wffl


Hfói


tym, co okazując brak wdzięczności za otrzymaną łaskę Bożą, zasmucili Ducha Świętego [por. Ef 4, 30] i nie bali się świątyni Bożej naruszyć [1 Kor 3, 17].

O tej to pokucie napisano: „Pamiętaj przeto, skąd wypadłeś, i czyń pokutę, a spełniaj czyny jak dawniej” [ Ap 2, 5]; i jeszcze: „Smutek bowiem, który jest według Boga, spra-



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
CCF20090530020 322 VII. LASKA BOŻA ✓ ciężają własną gnuśność i zachęcają się do biegu w zawo dach,
CCF20090530017 316 VII. LASKA BOŻA nie może własną wolną wolą skierować się ku sprawie’dllt ści [ka
CCF20090530023 328 VII. ŁASKA BOŻA / 328 VII. ŁASKA
CCF20090530024 330 VII. ŁASKA BOŻA 330 VII. ŁASKA BOŻA 101 835 1575 102 836 1576 103 * 837
CCF20090530030 ■■ miw/ VII. LASKA BOŻA 14* Chociażby zatwardziały grzesznik był najbardziej oddalon
CCF20090530031 342 VII. ŁASKA BOŻA -••I • t błędów odnoszących się do Kościoła (II. 30-31), do sak
CCF20090530033 ■ mm VII. LASKA BOŻA mm PIUS XII: Encyklika „Mystici Corporis (1943) 5iS?r? -
CCF20090530005 292 VII. LASKA BOŻA pomocą wykonać dobrowolnie to. co mamy nakazano, gdybyśmy bez da
CCF20090530008 298 VII. LASKA BOŻA Kanony pochodzące z Rzymu nie potrzebowały nowej ap baty (chocia
CCF20090530013 308 VII. LASKA BOŻA 308 VII. LASKA BOŻA 44 471 SV/ 45 472 992 46 474 łtV4 beguardów
CCF20090530016 314 VII. LASKA BOŻA Stanowczo zakazujemy, by ktokolwiek na przyszłość ważył się wier
CCF20090530019 320 VII. LASKA BOŻA 320 VII. LASKA BOŻA 69 803 15.15 Rozdział X. Wzrost otrzymanego
CCF20090530022 MMMM VII. LASKA BOŻA do niczego się nic poczuwał; cale bowiem życic ludzkie będzie b
CCF20090530003 288 VII. LASKA BOŻA Opierając się na tych autorytetach, „Indiculus” wysuu.t wniosek,
CCF20090530002 mSm fWfemm. VII . ŁASKA BOŻA ; ■ W- czcnia grzechów już popełnionych, natomiast jest
CCF20090530004 mm XX w&<8si )t. Wb 290 VII. LASKA BOŻA >7-11 134 243 Mjgr v. *.%WN * •; K
CCF20090530007 VII. LASKA BOŻA co zbawienia nie dostąpili, mimo że wzgardziwszy tym odk pieniem, za
CCF20090530008 VII. LASKA BOŻA Kanony pochodzące z Rzymu nie potrzebowały nowej baty (chociaż wyraż
CCF20090530011 . ■■. ■-/ VII. LASKA BOŻA nam wpierw natchnienie wiary i miłości ku Niemu, aby gorli

więcej podobnych podstron