CCF20091012003 (2)

8 Biojurysprudencja. Podstawy prawa dla XXI wieku

jutro - gdy może ludzie zechcą kopiować swoją tożsamość cielesną na drodze klonowania. Biologia wraz z fizyką należą u końca XX wieku do nauk, których rewelacje badawcze zapierają nam dech w piersiach.

Chociaż Thomas Kuhn określiłby „biojurysprudencję jako naukę z pogranicza", to Ludwik Fleck - inny wybitny naukoznawca (jeden z pierwszych profesorów UMCS) - określiłby inaczej jej miejsce w archi tektonice nauk. Dowodził on, że nauki utrwalone w treści, skodyfikowane, „klasyczne", są już „na obrzeżach" wiedzy żywej. W jej centrum jest zawsze to, co dopiero się tworzy, co jest nowe i świeże, inspirujące dla twórczych rozwiązań i propozycji działania. Myślenie prawnicze, bardzo szacowne i „klasyczne" w treści, musi być bliskie właśnie formułom Flecka. Jeśli dziś człowiek „z prochu genów i tkanek" zaczyna tworzyć nowe postacie i kontury swojej egzystencji cielesnej, gdy wraz z „braniem w posiadanie" przyrody bierze we władanie również swój organizm, to myślenie takie jest właśnie najbardziej autentyczne i otwarte na przyszłość. Biojurysprudencja może być partnerem twórczej pracy biologów, lekarzy, zwiększających się potrzeb i aspiracji pacjentów.

Jakkolwiek więc ustalimy miejsce nowego nurtu wśród dyscyplin prawoznawstwa, to wypada zgodzić się, że biojurysprudencja znajduje się w samym rdzeniu „paradygmatu prawa" i swoim wyodrębnieniem się jako samodzielnej dziedziny dowodzi duchowej mocy prawa, tj. sfery kulturowo wrażliwej i otwartej na historię. Jest to znak, że jej przyszłość zapowiada się ciekawie i bogato.

Stefan Symotiuk