CCF20100823056

CXV1 „CHŁOPI” NA DRODZE DO SŁAWY

narodu, a takie wrażenie może wywołać jedynie dzieło wielkiego poety²⁹.

Studium Bóókego ukazało się w tym samym czasie, w którym o Chłopach pisał w Paryżu Franek Louis Schoell, a także, w którym krakowska Akademia Umiejętności oficjalnie wysunęła kandydaturę Reymonta do nagrody Nobla. Niestety, kandydatura ta nie mogła być w r. 1918 rozpatrywana, brak było bowiem szwedzkiego przekładu powieści. Jak przypomniał przed laty Wędkiewicz, początkowo myślał zaradzić temu wielce zasłużony dla szerzenia znajomości literatury polskiej w Szwecji tłumacz Pana Tadeusza, Alfred Jensen. Przełożył on nawet kilkustronicowy fragment Chłopów (opis śmierci Boryny), szybko jednak doszedł do wniosku, że... nie podoła wymaganiom, jakie powieść ta stawia przed tłumaczem. W tej sytuacji pracę nad przekładem dzieła Reymonta rozpoczęła Ellen Wes-ter, która zdołała już przyswoić czytelnikowi szwedzkiemu kilkanaście powieści Orzeszkowej, a także Sienkiewicza i Żeromskiego.

Wiadomo, że Wester znała się z Reymontem od lat. Łączyły ją nawet z polskim pisarzem węzły sympatii, jeśli nie przyjaźni, o czym świadczy, odnaleziony w Paryżu przez piszącego te słowa, blok kilkuset listów szwedzkiej tłumaczki do rodziny Gierszyńskich. Już w r. 1900 przełożyła ona na język szwedzki jedną z nowel Reymonta do przygotowywanego właśnie zbiorku pt. Del unga Polen (wyd. Stockholm 1910). W r. 1918 ukończyła tłumaczenie Ziemi obiecanej (drukiem ukazało się w roku następnym). Podjęcie pracy nad przekładem Chłopów było w tej sytuacji dla Wester sprawą naturalną. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać. Już w r. 1920 znany wydawca sztokholmski A. Bonnier oddał w ręce publiczności pierwszy tom Reymon-

²⁵ Cyt. za: J. Szembekówna, Glosy szwedzkie o Reymoncie. II: Studium Fryderyka Bóókego o ..Chłopach", «Tygodnik Ilustrowany)) 1920, nr 19.

lowej letralogii. Niestety, z dalszymi tomami zwlekał: Zimę wydal dopiero w r. 1923, zaś Wiosnę i Lato w r. 1924.

Zdaniem krytyków — a wolno sądzić, że także i szwedzkich i /ylelników — Wester znakomicie wywiązała się z trudnego /udania. Potwierdził to m.in. dobrze znający język szwedzki Stanisław Wędkiewicz. W r. 1925 oświadczył on: „Wolno wyrazić tylko podziw i podziękę dla niezmiernego wysiłku pani Ellen Wester, Jeden z najtrudniejszych współczesnych tekstów pol-loeli przelała na wyborną szwedzką prozę”³⁰. Warto tu dodać, że szwedzka tłumaczka, idąc śladem Kaczkowskiego, przełożyła i 'hlopów na czysty język literacki.

W dniu 13 listopada 1924 r. Akademia Szwedzka ogłosiła I Miiiunikut o przyznaniu nagrody Nobla Reymontowi za Chłopów Wiadomo, że kontrkandydatem Reymonta do tej nagrody /i strony polskiej był Stefan Żeromski, na gruncie zaś europej-l mi Anglik Tomasz Hardy. Krytycy i dziennikarze poświęcili niemało czasu i atramentu dla opisania prawdziwej czy rzeko-im l rywalizacji dwu wybitnych polskich powieściopisarzy o to • yróżiuenie. Jeśli istotnie taka rywalizacja istniała, to na pewno lite była ona dziełem bezpośrednio zainteresowanych. Niektórzy |iirlyey starali się dopisać do tej sprawy kontekst polityczny. 11, w wiście, nie sposób całkowicie oddzielić literatury od polityki S/t /ogólnie w przypadku nagrody Nobla. Wiele wskazuje |i dnal na to, że w tym konkretnym współzawodnictwie dwu pul I a li pisarzy zadecydowały ostatecznie względy artystyczne.

I bitwi isaliz.m Chłopów, ich oryginalna kompozycja, a także nie-liyualy rozmach epicki najprawdopodobniej przesądziły ostate-¹ ni' o wyborze kandydatury właśnie Reymonta.

I Ulica! ze względu na stan zdrowia, niestety, nie mógł udać " na uroczystość wręczania nagród, jaką corocznie Akademia • I ku organizuje w dniu 10 grudnia. W związku z tym i I '* M uroczystość ta w ogóle nie odbyła się, drugi bowiem

'i W y *1 k i c w i cz, jw., s. 381.