chalmers0085

87

Porównanie teorii konfirmacji

1969, rozdz. 10, oraz Objective Knowledge Oxford University Press, Oxford 1972 [wydanie polskie Wiedza obiektywna, PWN, Warszawa 1992] rozdziały 5 i 7. Feyerabend ma duże zasługi dla bardziej wyrafinowanego falsyfika-cjonizmu. Por. np. jego „Explanation, Reduction and Empiricism” w: Scien-tific Explanation, Space and Time, Minnesota Studies in the Philosophy of Science, vol. 3, G. Maxwell i H. Feigl, (eds.), University of Minnesota Press, Minneapolis 1962 [wydanie polskie „Wyjaśnianie, redukcja i empi-ryzm” w: P. K. Feyerabend, Jak być dobrym empirystąl, PWN, Warszawa 1979, ss. 62—151, przekład K. Zamiara], oraz „Problems of Empiricism” w: Beyond the Edge of Certainty, R. Colodny (ed.), Prentice-Hall, New York 1965, ss. 45—260. Imre Lakatos omawia różne etapy rozwoju programu falsyfikacjonistycznego i jego stosunku do programu indukcjonistycznego w „Falsification and the Methodology of Scientific Research Programmes, w: Criticism and the Growth of Knowledge, I. Lakatos, A. Musgrave (eds.), Cambridge University Press, Cambridge 1974, ss. 91—196, oraz odnosi falsyfikacjonistyczne pojęcie rozwoju wiedzy do dziedziny matematyki w „Proofs and Refutations”, w British Journal for the Philosophy of Science, 1963—1964, 1—25, 120—139, 221-—342. Interesujące omówienie problemu rozwoju nauki znaleźć można w: Noretta Koertge „Theory Change in Science”, Conceptual Change, G. Pearce, P. Maynard (eds.) Reidel Publi-shing Co., Dordrecht, ss. 167—198; S. Amsterdamski, Between Science and Metaphysics, Reidel Publishing Co., Dordrecht, 1975, [wydanie polskie Między doświadczeniem i metafizyką, PIW, Warszawa 1973]; oraz H. R. Post, „Correspondence, Invariance and Heuristics” w: Studies in History and Philosophy of Science 2 1971, ss. 213—255.