Charakterystyka hodowlana drzew leśnych (113)

IW)

	Wierzba biała	Wierzba krucha
Zagrożenia abiotyczne	Uszkodzenia pni przez lody w dolinach rzek, zabliźniają się one jednak znacznie lepiej niż u topól; mało odporna na przesuszenie gleb.	Jak wierzba biała.

Wrażliwość na zanieczyszczenia przemysłowe

Wierzba krucha jest wrażliwa na oddziaływanie ozonu (tab. 8) i słabo odporna na uszkodzenia w rejonach przemysłowych (tab. 10).

3. Wzrost i produkcyjność

Obie wierzby należą do gatunków drzew wybitnie szybko rosnących. Wierzba biała osiąga wysokość 30 m i pierśnicę 1-2 m, a wierzba krucha dorasta do 15 (25) m wysokości i 1-1,5 m pierśnicy. Wierzba biała dożywa 100-120 lat (Boratyński, Boratyńska 1990). Drzewa powstałe z nasion i zrzezów różnią się rytmem wzrostu. Wzrost ziamówek w pierwszych latach jest wolniejszy niż okazów rozmnażanych ze zrzezów. Po upływie 10 lat przyrosty drzew z nasion są większe od przyrostów drzew rozmnażanych wegetatywnie (Figaj 1990).

Sadzonki wierzby białej 'Sękocin’ osiągały następujące wysokości: 141 cm — jednoroczne sadzonki nieszkółkowane, 153 cm — dwuletnie ścięte na bez-pieńki po 1 roku i 232 cm — dwuletnie szkółkowane po 1 roku.

Kulminacja bieżącego rocznego przyrostu wysokości następuje między 6 a 10 rokiem życia.

Produktywność w warunkach optymalnych (łęgi nad Dunajem) jest bardzo wysoka. Kulminacja bieżącego przyrostu miąższości wystąpiła między 5 a 10 rokiem i wyniosła 20-25 m³/ha/rok. Zasobność drzewostanu wierzby białej w tym okresie wzrosła z 172 do 244 m³/ha. Inny drzewostan złożony z tego gatunku w wieku 45 lat osiągnął 705 m³/ha (Figaj 1990).

4. Odnawianie

Rozmnażanie wierzb drzewiastych z nasion nie znajduje zastosowania w praktyce leśnej, stosuje się je natomiast w selekcji nowych odmian (Suszka 1990).

Wierzby rozmnaża się przez zrzezy i żywokoły pozyskiwane z zalecanych odmian gospodarczych (plantacje) bądź dobrze rosnących okazów, najczęściej miejscowego pochodzenia, przy odnowieniach lub zalesieniach na siedliskach łęgowych.

Dążąc do odtworzenia zniekształconych zespołów łęgowych należy wprowadzać sadzonki szkółkowane: jednolatki na dwuletnich systemach korzeniowych (0|T|1), dwulatki na trzyletnich korzeniach (0|T|2) lub dwulatki (0| 111) w więźbie 3 x 4 m. Żywokoły, tj. 1-4-letnie pędy o długości 2-5 m i grubości 3-5 cm w dolnym końcu, sadzi się w doły o średnicy 0,4 m i głębokości 0,8-1,0 m, po namoczeniu przez 48 godzin w bieżącej wodzie (Chmielewski 1973, Suszka 1990). Sadzonki lub żywokoły należy wprowadzać w dobrych warunkach oświetlenia, pojedynczo lub grupowo.

Wybrane odmiany gospodarcze wierzby białej (np. 'Łęka’, 'Sękocin’) i kruchej ('Sutek’, ’W-4H’) wykorzystywane są do zakładania plantacji (Hej-manowski 1979).