DSC00219 (21)

występuje dodatkowa składowa prędkości/ która wynika z niestaq'onajv ruchu. Składowa ta nazywa się wiatrem izallobarycznym, wiąże się W? z istnieniem tendenqi zmian ciśnienia, którą na mapie określają izallobaiy. taj izallobaryczny jest więc różnicą między wiatrem gradientowym a rzeczyJj prędkością ruchu powietrza względem powierzchni ziemi (obserwowaną p? kością lokalną).

W ruchu niestacjonarnym lokalna wartość prędkości wiatru może byćmifo bądź większa od prędkości wiatru gradientowego, w zależności od wzajenuw ułożenia wektorów określających wiatr gradientowy i ruch izóbai. Na przyj^ w niżu przemieszczającym się na wschód na półkuli północnej wiatry zachody wzmagają się, a wschodnie — słabną. Jeśli prędkość ruchu izóbar u Jest ró^ prędkości wiatru gradientowego v, to składowa wschodnia w przemieszczający, się cyklonie maleje do zera.

Zwykle jednak u < v, w związku z czym cyrkulacja cyklonalna (lub antyc$ lonalna) utrzymuje się, chociaż w poszczególnych częściach cyklonu (antycjt łonu) składowe izallobaryczne istotnie wpływają na obserwowane na powierzdą ziemi prędkości wiatru.

Wiatr izallobaryczny zmienia także krzywiznę torów cząstek powiettą kształt ich trajektorii. Rozpatrzmy układ cyklonalny o kolistym układzie izobą przemieszczający się na wschód na półkuli północnej. Prędkość ruchu cyklon u niech będzie mniejsza od prędkości występującego w nim wiatru gradientów go v (rys. 6.8).

Po prawej stronie od toru ruchu ośrodka cyklonu, tj. w jego południomj połowie, prędkości ruchu cyklonalnego (wiatru gradientowego w cyklonie) maj*