image 014

14 Parametry anten

natężenia pola. Jeśli natomiast w polu promieniowania występują obie składowe, odpowiadające im zaś charakterystyki promieniowania oznaczymy jako fe{0,<p) oraz fp(0,(p), to charakterystyka mocy wyniesie:

m<p) = feW,?)+ $(<>,v) (1.6)

1.2.1    Płaszczyzny cięcia

W przyjętym układzie współrzędnych sferycznych (r, 0, <p) pełna wizualizacja charakterystyki promieniowania wymaga w istocie zastosowania technik kartograficznych. Szczęśliwie rzadko potrzebujemy pełnej informacji o własnościacłi kierunkowych anteny - zwykle wystarcza nam jej znajomość dla kilku wybranych przekrojów. Historycznie ukształtowała się tradycja definiowania dwóch przekrojów: E oraz H. Ich definicje zbudowano opierając się na pojęciach: kierunku oraz polaryzacji fali. I tak przekrój E jest definiowany jako płaszczyzna, w której są zawarte dwa wektory: wektor kierunku rozchodzenia się fali oraz wektor natężenia pola elektrycznego. Zakładamy przy tym oczywiście, że fala jest spolaryzowana liniowo. Definicja przekroju H jest analogiczna: jest to płaszczyzna określona przez kierunek rozchodzenia się fali oraz wektor natężenia pola magnetycznego. I ta definicja ma oczywiście sens w przypadku polaryzacji liniowej. Jak jednak postąpić w przypadku często obecnie stosowanej polaryzacji kołowej? W praktyce inżynierskiej przyjęto wyróżniać dwa przekroje:

• horyzontalny:    0 = n/2 oraz p €< 0,27r >

• elewacyjny:    p — po oraz 0 G< 0, n >

Charakterystyki sporządzone w tych przekrojach nazywa się odpowiednio charakterystyką horyzontalną i charakterystyką elewacyjną i mogą one dotyczyć fali spolaryzowanej liniowo lub kołowo. Warto zwrócić uwagę na fakt, że anteny zwykle umieszcza się w danym układzie odniesienia równolegle lub prostopadle do wybranych płaszczyzn odniesienia (np. ziemi). Wtedy płaszczyzny E i H mogą pokrywać się z płaszczyznami horyzontalną i elewacyjną, jak to pokazano przykładowo na rysunku 1.2.

1.2.2    Podstawowe parametry charakterystyki kierunkowej

W poprzednim rozdziale wprowadziliśmy pojęcie anteny dookólnej jako anteny mającej własności izotropowe w płaszczyźnie horyzontalnej. Łatwo sobie wyobrazić zastosowania takiej anteny - wszędzie tam, gdzie zależy nam na uzyskaniu łączności pomiędzy jednym punktem centralnym i otaczającym go obszarem, będziemy stosować taką antenę. Jeśli chcemy uzyskać łączność