image 018

18 Parametry anten

rakteryzowany przez dwa parametry: kierunek <p_s[ (w stosunku do kierunku wiązki głównej) oraz poziom A_si (również w stosunku do poziomu wiązki głównej). Zwykle pierwszy listek boczny ma największy poziom i z tego względu jego własności są najważniejsze. Niekiedy znaczenie mają również własności listków bocznych oddalonych od wiązki głównej. Poziom listków bocznych ma szczególne znaczenie w technice radarowej, gdyż jego zbyt wysoki poziom może prowadzić do błędu określenia kierunku celu. Warto przy tym pamiętać, że zaprojektowanie i realizacja anten (mówiąc precyzyjnie szyków antenowych) o niskim poziomie listków bocznych jest skomplikowanym zagadnieniem inżynierskim i wymaga wysokiej precyzji wykonania.

Poziom promieniowania wstecznego (listek wsteczny) to listek, którego kierunek jest przeciwny do kierunku wiązki głównej. Ten parametr jest szczególnie istotny dla anten oświetlających zwierciadła, gdyż może modyfikować zakładaną charakterystykę układu: źródło oświetlające-zwierciadło.

Na zakończenie warto przypomnieć, że omawiane parametry definiuje się zwykle dla obu przekrojów i że ich wartości są zazwyczaj w obu tych przekrojach różne.

1.2.3 Zysk kierunkowy i kierunkowość anteny

Jakkolwiek charakterystyka kierunkowa opisuje jednoznacznie własności kierunkowe anteny, nie jest jednak wystarczającym narzędziem do analizy i projektowania systemów telekomunikacyjnych. Projektowanie systemu wymaga bowiem sporządzenia bilansu energetycznego, do sporządzenia zaś takiego bilansu musimy dysponować syntetycznym miernikiem zdolności skupiania energii pola e-m przez antenę. W niniejszym rozdziale zdefiniujemy parametr spełniający tę funkcję.

Załóżmy, że źródło promieniowania o skończonych rozmiarach znajduje się w początku układu współrzędnych i promieniuje moc nierównomiernie we wszystkich kierunkach określonych w układzie współrzędnych (0, (p). Całkowita średnia moc promieniowana przez tę antenę może być zapisana:

Pprom - j>_s sds = i $ł{E x H*) ds    (1.8)

gdzie S jest powierzchnią kuli o środku w początku układu współrzęnych i dostatecznie dużym promieniu (teoretycznie dążącym do nieskończoności), S jest zaś wektorem Poyntinga. Wektor ten, a więc gęstość powierzchniowa mocy, wiąże z gęstością kątową promieniowanej mocy U(0,(p) zależność:

(1.9)

U(8,_V) = r² |Ś(0,v)l