image 012

12 Parametry anten

Rys. 1.1. Układ współrzędnych sferycznych

W zagadnieniach energetycznych chętnie stosujemy notację amplitud zespolonych. Wartości chwilowe wektorów pól będziemy obliczać zgodnie z przyjętą ogólnie notacją:

E(r,t) = R{B(f)e’"*}    (1.2)

H(r,t) = K{#(f)e’^wt}    (1.3)

gdzie E(r) i H(r) są amplitudami zespolonymi.

W efekcie wartość średnia gęstości powierzchniowej mocy (wektor Poyn-tinga) będzie    wyrażać    się zależnością:

&_r = i»{B(f)xi?*(f)}    (1.4)

gdzie symbol    (*)    oznacza wartość zespoloną sprzężoną. Wektor Poyntinga bę

dzie szczególnie użyteczny przy definicjach charakterystyk kierunkowych promieniowania oraz przy wprowadzaniu takich pojęć jak rezystancja promieniowania czy też impedancja wejściowa anteny.

Innym, ważnym i użytecznym pojęciem jest polaryzacja fali elektromagnetycznej. Przez to pojęcie rozumie się własność kreślenia przez zakończenie wektora pola elektrycznego pewnej krzywej, przy czym ważny jest tu nie tylko jej kształt, ale również kierunek obrotu. Należy przy tym pamiętać, że zgodnie z przyjętą konwencją obserwacji dokonujemy patrząc w kierunku rozchodzenia fali. Fala płaska jest w ogólności spolaryzowana eliptycznie; szczególnymi jej przypadkami są polaryzacje: liniowa oraz kołowa. Warto przypomnieć, że spolaryzowana kołowo fala płaska ma wartość średnią wektora Poyntinga, dwukrotnie większą od fali spolaryzowanej liniowo o tej samej amplitudzie. Istotne jest również to, że kąt Brewstera [23] (kąt, dla którego nie ma fali odbitej przy padaniu ukośnym na granicę dwóch ośrodków) ma różne wartości dla obu