DSC00891 (3)

dej sc i a lekarza ze względu na olbrzymie trudności diagnostyczne i terapeutyczne. W tej grupie pacjentów z reguły napady są traktowane jako lekooporne. bowiem mogą być rozpoznane tylko napady padaczkowe lub tylko PNR. Nawet w przypadku postawienia diagnozy napadów mieszanych (rzekomopadaczkowych i padaczkowych) niekiedy trudno jest ustalić częstość dwóch form napadów i ich wzajemne proporcje.

Rozkład płci wśród obserwowanych chorych wykazuje znamiennie częstsze występowanie napadów psychogennych u kobiet (80 proc., p<0.005) (Jędrzejczak. 2002): potwierdzają to dane z innych ośrodków podające liczby 75-80 proc. (Buchanan i Snars. 1993: Meierkord i wsp., 1991: Betts, 1991: Sigurdardottir i Olafsson 1998).

Kolejną charakterystyczną cechą jest młody wiek pacjentów. Z przeprowadzonej analizy wynika. że średni wiek pacjentów w okresie przyjęcia wynosił

by odgrywają neuropediatrzy, którzy mogą wcześnie wysunąć podejrzenie tych napadów i tym samym nie dopuścić do rozwoju i utrwalenia tego zaburzenia. Obecnie obserwuje się 2 główne typy napadów. Jeden polegający na osunięciu się pacjenta na podłoże, braku reakcji na bodźce i polecenia. Oczy są zamknięte, często obserwuje się podglądanie przez pacjenta otoczenia. Te napady najczęściej traktowane są jako utrata przytomności 1 napady atoniczne i na tej podstawie stawiane jest błędne rozpoznanie padaczki. Zaburzenia reaktywności obserwowano u 60 do 92 proc. chorych z psychogennymi napadami rzekomopadaczkowymi (De-sai i wsp.. 1982; Gates i wsp., 1985). Można jednak stwierdzić niekiedy prawidłowe reakcje na bodźce słowne. Są to najczęściej odpowiedzi na pytania zaskakujące chorego. Warto podkreślić, że coraz większy odsetek chorych demonstruje ten typ napadu (Jędrzejczak i wsp., 1999).

Drugą grupę stanowią pacjenci

kotnopadaczkowymi podaje jako początek napadu odczucia subiektywne, mało sprecyzowane, jak: drętwienia, bóle, nudności, zawroty głowy, zaburzenia węchowe, smakowe. Często mogą one sugerować częściowe napady padaczkowe (Majkowski, 1995).

Napady psychogenne rzeko-mopadaczkowe charakteryzują się stopniowym początkiem, odmiennością obserwowanego napadu od znanych postaci napadów padaczkowych, niestereoty-powym charakterem zaburzeń napadowych i nie przebiegają wg praw neurofizjologicznych (Majkowski 1995). W przypadku napadów z komponentą ruchową obserwuje się nieskoordynowane ruchy, dystoniczne cechy postawy - cechy, które mogą występować w napadach padaczkowych. Napady czołowe stanowią najczęstszy typ napadów padaczkowych, który jest mylnie traktowany jako napady psychogenne W napadach psychogennych czynność ruchowa bywa bardzo