DSC04034

głownio Hi₍ ;ilo uluży unii rukoiiNtrukuji |)iil(io^uutnurfoIo^iL7_<ni.^,ji juko poda tu w u do U»Uleń Nt rutygru I ic/uiych nio może mloć wl<;kwz<.*go znaczeniu.

W wyniku pruć wiertniczych ostatnich kilkunastu lut okazało sic;, ■/.<: un.¹ uw z osy osadów ezwurtorzędowych w północnej części Kotliny Nowohuckiej w strefie jej równoleżnikowej osi przekracza znacznie 100 m (otw. Wróblówku — L. Watycha, 1973; otwory w rejonie Dębna i Frydmanu -— 11. Niedzielski, 1971). Otwiera to dalsze perspektywy w badaniach nad stratygrafią czwartorzędu przedpola Tatr, prowadzonych do tej pory głównie w odsłonięciach naturalnych bądź za pomocą płytkich tylko wierceń.

OBSZARY WYSTĘPOWANIA I STRATYGRAFIA PLEJSTOCEN EOPLEJSTOCEN

NIŻ POLSKI I WYŻYNY SRODKOWOPOLSKIE

Eoplejstocen jest rozumiany za E. Ruhlem (J. E. Mojski, E. Ruhle, 1965) jako okres, w którym powstały osady leżące w regionie połud-niowomazowiecko-podlaskim ponad osadami pliocenu, oddzielone od niego powierzchnią erozyjną, a przykryte osadami zawierającymi materiał pochodzenia skandynawskiego i osadzonymi w wyniku procesów uwarunkowanych działalnością lądolodu. Osady te należą do różnych facji rzecznych. S. Z. Różycki (1967a, b) zaproponował dla nich nazwę „pre-plejstocen” i wydzielił tę jednostkę z plejstocenu, jako jednostkę stratygraficzną równorzędną plejstocenowi. S. Z. Różycki skorelował nieco inaczej niż E. Ruhle preplejstocen z podziałem plejstocenu zachodnioeuropejskiego. Korelacji takiej brakowało jednak dostatecznych podstaw paleobotanicznych, przez co sam zabieg zmiany nazwy i wydzielenia osobnej jednostki z plejstocenu miał w większym stopniu znaczenie formalne, aniżeli był uzasadniony nowymi faktami i potrzebami. Krytykowanie przez S. Z. Różyckiego (1972a, str. 82) pojęcia „eoplejstocen” dla zlodowacenia giinz i całego tzw. „preglacjału” nie jest przekonywające. Rozszerzenie znaczenia terminu nie sprzeciwia się bowiem zasadom nazewnictwa stratygraficznego, zwłaszcza że dotychczas wiadomości o wiekowym stosunku młodszej części warstw preglacjalnych do najstarszych osadów glacjalnych na Niżu Polskim są wysoce niedostateczne. Termin „preplejstocen” natomiast, na co zresztą zwraca uwagę S. Z. Różycki (1972a), może okazać się mniej przydatny od „eoplejstocenu” w podziałach obejmujących czwartorzęd większych obszarów. Wiadomo bowiem, że w preplejstocenie rozwijały się już lodowce i zlodowacenia górskie, których zlodowacenie skandynawskie było tylko konsekwentnym następstwem.

Brak zatem dostatecznie uzasadnionych podstaw do zamiany (zamia-