DSC04695 (2)

JUDYTA

Ojcze, jeśli ty mnie kochasz,

To porzuć te darowizny.

Na co nam? — My bez ojczyzny!

Na co nam takie wystawy?

RABIN

To dobrze, ale te lawy ⁷³⁰ I te makatne pościele

Ja schowam na twoje wesele.

Aby ty na nich usiadła.

JUDYTA

Obwiniesz mnie w prześcieradła, Złożysz trupa na drabinie,

⁷²⁵ Każesz wynieść, nim zadniało... • A jak goim spotka dało,

To przeżegna się i minie,

A jak dziecko — to będzie się bało 1 u matki się rozpłacze,

⁷³⁰ I pod rantuchem ukryje...

Nu — a jak kruk — to zakracze,

Nu — a jak pies — to zawyje,

A jak księżyc — to pobladnie,

A jak gwiazda — to upadnie,

⁷³⁵ A jak słońce... Nie, my Żydzi,

Nas nigdy słońce nie widzi W prześcieradła obwiniętych, Szybko na cmentarz niesionych; —• Bo my na prawach przeklętych ⁷⁴⁰ Pośród ludzi, przerażonych

w. 717 my bez ojczyzny — tu: Judyta wskazuje na wyobcowanie Żyd ^w-w. 726 goim (hebr.) — wróg; tu: pogardliwa nazwa chrześcijan, w. 730 pod rantuchem ukryję — schowa pod długą chustą noszoną P^rze kobiety.

Naszą modlitwą gorącą,

Naszą mogiłą stojącą,

Krwią białych macowych przaśnic I blaskiem naszych szabaśnic,

745 I tajnych komor ciemnością,

I tą żółtą naszą złością,

Co się w oczach jadem kręci:

My tu na wieki wyklęci Jak ogromne cherubiny,

750 Co w trumnach zamkniętych siedzą. Nu — a ci ludzie nie wiedzą,

Co ja mogę — kiedym sroga,

Co ja wiem — od Pana Boga,

Jaki ja im garnek z gliny 755 Ulepię — co duchem zrobię...

Jaki duch w mojej osobie?

Nu — ja wczora na konwalie Na mogiłki poszła nasze I patrzała na batalie,

760 Na działa i na pałasze —

A w prochu był obłok jazdy,

A kule jak srebrne gwiazdy,

A bomby nad nimi w górze Jako płomieniste róże,

765 a wystrzelone harmaty Jeszcze do góry dymiące Jak z ogniów siarczane kwiaty,

A podkowy koniów — jak miesiące! Nu! — ja tak patrząc z mogiłek 770 Na te ognie, na te krew, Zmarszczyła na czoję brew,

Wzięła gliny kilka bryłek,

w. 743—744 Świece zapalane przez Żydów w szabas, w. 752—756 Judyta czuje w sobie moc, siłę narodu żydowskiego (por. Wstęp), lostępne jej śą również wizje; widoczna jest w jej postaci silna koncentracja uczuć

>rofe tycznych.