DSCN6439 (Kopiowanie)

Podobny cykl rozwojowy ma Schislosoma mansoni - przywra występująca obecnie u oktj)₀ 60 milionów ludzi w Afryce. Azji i w Ameryce Południowej. Osobniki dojrzałe pasożytująw splotach żylnych jelita grubego, doprowadzając nieraz do poważnych uszkodzeń jelit i wątroby, czaschj kończących się śmiercią. Najpoważniejszy przebieg ma jednak zakażenie pasożytem o nazwie Schislosoma japonicum. Jest to przywra podobna do przywry krwi i o bardzo podobnym cykfa rozwojowym, natomiast postacie dorosłe pasożytują w żyłach krezkowych. Inwazja prowadzić może do schistosomiazy o postaci mózgowej (napady padaczki, utrata mowy. utrata pamięci), jelitowej (krwawe biegunki) lub wątrobowej (marskość wątroby z wodobrzuszem); w dużym procencie przypadków następuje zgon po 2-5 latach od chwili zakażenia. Obecnie przywra ta - według szacunków Światowej Organizacji Zdrowia - występuje u około 100 milionów ludzi na Dalekim Wschodzie.

7.4.6JJJ. Gromada: Tasiemce (Cestoda)

Tasiemce - których znamy około 3000 gatunków - to pasożyty o płaskim i długim ciele (przypominają tasiemkę, stąd więc ich nazwa), pozbawionym orzęsionego naskórka. Większość ich narządów jest zredukowana bądź zanikła, natomiast - jak u wszystkich pasożytów - bardzo dobrze rozwinięty jest układ rozrodczy. Wszystkie tasiemce są hermafrodytami (obojnakami).

Dojrzale tasiemce pasożytują w jelitach kręgowców. Ich ciało (ryc. 7-92) zbudowane jest z glówkj (skoleksa). zaopatrzonej w przyssawki, a czasem haczyki, za pomocą których zwierzę wczepia się w błonę śluzowąjelita, następnie z szyjki oraz zestrobllL złożonej z łańcucha licznych członów czyli nroglotyd. Nowcproglotydy powstają w tylnej części szyjki. Każdy człon zawiera pełny komplet

a dopiero później żeńskie: w ten sposób młodsze proglotydy mogą zapładniać dalsze, a więc starsze człony tej samej strobili. Narządy płciowe męskie to jądra, nasieniowody i prącie, zaś żeńskie noszą nazwy jajnika, żółtników, ootypu, pochwy (która odprowadza plemniki do ootypu) i macicy. W ostatnich proglotydach (tzw. macicznych) występuje głównie bardzo rozbudowana macka, zawierająca zarodki rozwijające się w osłonach jajowych. U wielu gatunków tasiemców ostatnie człony (zawierające zapłodnione jaja) odrywają się i wydostają wraz z kałem na zewnątrz. Liczba produkowanych przez tasiemce jaj jest olbrzymia: sięga 5 milionów w 1 g kału. Tasiemce me posiadają

energię głównie w drodze glikolizy beztlenowej), zapewne nie posiadają narządów zmysłów. Ich pokrycie C'afa stanowi wór skórno-mięśniowy zbudowany z nabłonka (z grubym oskórkicm)i trzech warstw mięśni. Układ nerwówy jest słabo rozwinięty i składa się z dwóch pasm nerwowych biegnących po bokach całej strobili i tworzących w główce splot włókienek. Natomiast układ wydalnłezy jesł-jak u przywr-pfOtOńefrydiąląy. zbudowany z dwóch kanałów biegnących po bokach wzdłuż całego ciała i zakończonych otworem wydalniczym w ostatnim członie; w każdym proglotydzie do kanałów uchodzą kanały poprzeczne.

Z medycznego punktu widzenia ważne są gatunki tasiemców należące do dwóch tzędów: iaiorodnych (Pseudophyllidęa) i żvworodnvch (Cyctoph yllideal. U tych ostatnich jeszcze w macic) dojrzałych członów z zapłodnionej komórki jajowej rozwija się zarodek, który wytwar/a wokół siebie otoczkę.

W ontogenczie tasiemców wyróżnić możemy jajo, onkosferę (w ciele żywiciela pośredniego¹ rauknid (waoier) i imano (nostać doitzała). Gdy iaio tasiemca dostanie się do żołądka odpowiedz*