DSC39

2.12. Badania uwzględniające ekorozwój 49

podstaw metodologicznych nowej ekonomii środowiskowej bądź teorii „ekorozwoju”. Uznano, że program ekorozwoju ma szczególne znaczenie dla państw rozwijających się. a także zwrócono uwagę na ścisły związek ekorozwoju i nowego porządku ekonomicznego, o którym była mowa w rezolucjach specjalnej VI Sesji ONZ z 1974 r. Powodzenie realizacji koncepcji ekorozwoju w praktyce zależało od nastawienia proekologicznego społeczności, na różnych poziomach organizacji samorządowej i społecznej, a także od aktywności grujrproekolbgicznych.

W maju 1991 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął uchwałę w sprawie polityki ekologicznfej*~^JftÓrej uznał ekorozwój za oficjalnie obowiązujący kierunek i określał sposób rozwoju społeczno-gospodarczego państwa polskiego. Uchwała stwierdzała, że „Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uznaje ochronę środowiska za sprawę o najwyższej doniosłości, która musi być pilnie i z dużą determinacją podjęta przez całe społeczeństwo. Polityka ekologiczna powinna doprowadzić do sformułowania założeń polityki społeczno-gospodarczej na rok 1992 i na lata następne zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, czyli z przyjętymi założeniami ekorozwoju”. W dokumencie tym uznano funkcjonowanie idei ekorozwoju w gospodarce rynkowej.

Najważniejszym elementem uchwały sejmowej było uznanie faktu, że w polityce gospodarczej państwa kryteria ekologiczne uzyskują równoznaczną rangę z kryteriami ekonomicznymi.

Uchwała z 1991 r. była bezpośrednią konsekwencją programu Ministerstwa Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych. Była ona wyrazem polityki ekologicznej państwa, a przede wszystkim konsekwencją porozumień „okrągłego stołu” z 1989 r. dotyczących spraw ekologii. W protokole ds. ekologii strona koalicyjno-rządowa i opozycyjno-solidarnościowa uznały za nieodzowne „przyjęcie koncepcji ekorozwoju i ekopolityki przy formułowaniu strategicznych planów zmiany struktury gospodarczej kraju”. Założenie to miało dotyczyć przede wszystkim: gospodarki wodnej, rolnigtwa. jeśnictwa. kompleksu paliwowo-energetycznego oraz urbanizacji.

Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym z dnikj lipca 1994 r. (Dz^U. Nr 89, poz. 415) uznaje ekorozwój za podstawę wszelkich działań w terenie i ustała zasady ich zagospodarowania. Ustawa uzależnia zagospodarowanie przestrzenne m.in. od stanu i funkcjonowania środowiska przyrodniczego, miejscowych wartości zasobów środowiska i zagrożeń środowiskowych oraz wymagań ochrony środowiska. Istotą ekorozwoju jest dążenie do zharmonizowania społecznej i ekonomicznej sfery życia człowieka ze sferą przyrodniczą i wykorzystanie efektów harmonizacji do polepszenia kulturowo i przyrodniczo uwarunkowanej jakości życia.

Nadrzędnym celem ekorozwoju jest rozwój społeczno-gospodarczy, zmierzający do podniesienia jakości życia człowieka, której jednym z wyznaczników jest stan i zasoby przyrodniczego. Stan środowiska jest określany przez wskaźniki przyrodnicze. które mówią o walorach środowiska oraz jego przekształceniach antropogeniczno-de-rjp lub kompensucyjno-supletycznych. Zasoby są oceniane w aspekcie możliwości /*t|x)kojenia potrzeb człowieku i wpływu na jakość jego życia.

Do potrzeb I oczekiwań człowieku w środowisku zurbanizowanym należą:

. Ła korzystne warunki klimatyczne miejsca zamieszkania,