IMAG0590

w«

RKI

ku oddziaływania grupy wywodzącej się od arabskich UmaiiJB/Uis ^

ktńr7v mipli tntni vnct\P7r cip nn un/omani™ ir>Vt    * li. I.    ,,1). ‘ i.irtl

sięgać VIII w. Niemniej informację taką przekazuje Al-Bakri, jeden f. iiiii

którzy mieli tutaj znaleźć się po wygnaniu ich przez Abbasyći^Bf Ta druga wersja wydaje się być elementem mitologizacji i projek^Ł/¹^^' wstecznej - procesu typowego dla takich sytuacji - gdyby bowieiŁ^j, 1^ ^

I rzeczywiście był to wpływ Umajjadów, ślady islamizacji musiałybS#⁰ •: fiaif ^

jeśM'

Bpi

wm

gig

z najwybitniejszych uczonych klasycznego islamu. A jeszcze w X w, Ibn Haukal wspomina o Kanemie, że oddawano tam władcy boską niemal cześć.

Jeszcze inny obraz islamizacji wyłania się z dokumentu z końcaJ XI w., gdzie mówi się, że Kanem było pierwszym krajem Sudamifa do którego dotarł islam. Za pierwszego władcę Kanemu wyznająrj cego islam uważa się Umme Dżilme (1075-1086) lub jego syna, |

0    którym pewne przekazy mówią, że przyjął religię Muhammada 3 w 1068 r. Tak czy inaczej, wszystkie niemal przekazy zgodne są co do tego, że nastąpiło to w drugiej połowie XI w. Pierwszy nfl^l zułmański władca Kanemu odbył pielgrzymkę do Mekki i nawiązał 1 przyjazne kontakty z krajami Afryki Północnej. Na przełomie XII

1    XIII w. w Kanem żył pierwszy znany afrykański autor piszący po s arabsku, gramatyk Abu Ishak Ibrahim al-Kanemi (zm. 1212 r.). %

Największy wzrost potęgi Kanemu nastąpił w XIII w., ale po śmierci Mai Dunamy II (1210—1248) państwo znalazło się w trudnej sytuacji politycznej. Najpierw zostało zaatakowane przez Arabów z plemienia Banu Hilal, a centrum państwa przeniosło się do prowincji Bomu - władzę nadal sprawowała dynastia Sajf, której potęga odrodziła się w drugiej połowie XV w. Gazargamu, stolica państwa Bomu, było najwcześniejszym ośrodkiem studiów i nauczania arabsko-muzułmańskiego (od 1480 r.), To właśnie tu najbujniej rozwijała się tradycja języka arabskiego i stąd promieniowała na cały obszar obecnej Nigerii i Nigru. Za najwybitniejszego władcę Kanem-Bomu uważany jest Mai Idris Aloma (1564-1569). Jego życie i osiągnięcia opisywał imam i nadworny kronikarz Alomy Ibn Fartuwa, autor m.in. Kitab ghazawat Barnu („Księga podbo-

RB

324