Pani przedszkolanka pomaga dziecku za³o¿yæ wysokie, zimowe butki. Szarpie siê, mêczy, ci¹gnie... - No, wesz³y! Spocona siedzi na pod³odze, dziecko mówi: - Ale mam buciki odwrotnie... Pani patrzy, faktycznie! No to je œci¹gaj¹, morduj¹ siê, sapi¹... Uuuf, zesz³y! Wci¹gaj¹ je znowu, sapi¹, ci¹gn¹, ale nie chc¹ wejœæ..... Uuuf, wesz³y! Pani siedzi, dyszy a dziecko mówi: - Ale to nie moje buciki.... Pani niebezpiecznie zwê¿y³y siê oczy. Odczeka³a i znowu szarpie siê z butami... Zesz³y! Na to dziecko : -...bo to s¹ buciki mojego brata ale mama kaza³a mi je nosiæ. Pani zacisnê³a rêce mocno na szafce, odczeka³a, a¿ przestan¹ jej siê trz¹œæ, i znowu pomaga dziecku wci¹gn¹æ buty. Wci¹gaj¹, wci¹gaj¹..... wesz³y!. - No dobrze - mówi wykoñczona pani - a gdzie masz rêkawiczki? - W bucikach