10255

Terapia indywidualna, zarówno wycinkowa jak i całościowa obejmuje różnorakie czynności których stosowanie zależy od rodzaju ujawnionych przez nauczyciela braków w wiedzy i umiejętnościach uczniów oraz od przyczyn które spowodowały pojawienie się tych braków. Wpływ również maja właściwości uczniów jak: uzdolnienia, indywidualne zainteresowania i skłonności, tempo pracy, siła woli, stosunek do nauki, motywy uczenia się.

Do rzędu szczególnie korzystnych pod względem dydaktycznym rodzajów terapii indywidualnej należą:

1.    Takie sposoby przetwarzania i utrwalania materiału przerobionego w czasie lekcji jakie umożliwiają uczniom uzupełnienie ewentualnych braków w wiadomościach i umiejętnościach zmuszając ich do stałego operowania wiedzą już przyswojoną przy opracowaniu nowych zagadnień.

2.    Możliwe częste odpytywanie uczniów wykazujące określone luki w opanowaniu materiału programowego w sytuacjach które pozwalają na zlikwidowanie tych luk.

3.    Odpowiednio indywidualizowane ćwiczenia na lekcji oraz prace domowe o tematyce związanej z treścią słabiej przez uczniów przyswojonych zagadnień.

4.    Specjalnie dobierane dla poszczególnych uczniów dodatkowe zestawy zadań i ćwiczeń o charakterze terapeutycznym opracowane przez nauczyciela na podstawie jego rozeznania braków w ich wiadomościach.

Jednym ze sposobów który ma szczególne walory terapeutyczne i zarazem profilaktyczne jest ten który umożliwia wyrównanie ewentualnych opóźnień w nauce przez aktywny udział w procesie nauczania a jednocześnie nie wykracza poza obręb pracy dydaktycznej na lekcji i nie wymaga od uczniów specjalnych wysiłków pozalekcyjnych. Dzięki temu wdrążają się do stałego operowania wiedzą już przyswojona w toku rozwiązania opartych na niej problemów i zdobywania nowych wiadomości, umiejętności i nawyków. Walory dydaktyczne utrwalenia wiadomości uczniów i likwidowania ich opóźniania w nauce polegają głównie na tym że uczniowie uczą się dostrzegać praktyczną przydatność poznanych uprzednio rzeczy i związków zachodzących między nimi , rozumieją znaczenie uogólnień i wniosków oraz niejako mimochodem utrwalają te uogólnienia w toku pracy nad nowymi zagadnieniami.

Kolejna forma indywidualnej terapii było możliwie często odpytywanie na lekcji uczniów wykazujących określone braki w wiadomościach i umiejętnościach. Wiadomo że nie wszyscy uczniowie pracują systematycznie i uczą się tylko gdy spodziewają się że będą pytani, Dlatego w okresie przerw pomiędzy kolejnymi etapami kontroli ich pracy narastają różnorakie luki które następnie mogą stać się przyczyna trudnych do zlikwidowania opóźnień. Częsta kontrola pobudza uczniów do dalszych wysiłków i usuwa zaległości w opanowaniu materiału programowego.

Jako środek terapii indywidualnej niemałe usługi oddały nauczycielom „indywidualne zlecenia wyrównawcze" to znaczy prace domowe , których treść była dostosowana do rodzaju braków wykrytych w wiedzy i umiejętnościach poszczególnych uczniów. W przypadku ujawnienia braków typowych dla większej grupy w danej klasie stosowano terapie zbiorową która miała charakter szczegółowy lub ogólny , w każdym z tych przypadków posługiwano się terapia wycinkową lub całościową. Do najczęstszych form organizowanych terapii zbiorowych należą:

1. zajęcia w zespołach mający charakter samopomocy koleżeńskiej w nauce polega on na samopomocy koleżeńskiej , może odgrywać dużą rolę w walce z niepowodzeniem uczniów w nauce zwłaszcza gdy powstaje ona z inicjatywy tych uczniów , którzy uświadamiają sobie ich celowość i przydatność praktyczną. Jeżeli nauczyciel narzuci tego rodzaju formę działalności zespoły nie zrealizują zadań ale i będą zniechęcone do innych poczynań wymagających zbiorowego wysiłku .