12310

•    prawidłowo rozwijające się dziecko oraz prawidłowo dotąd funkcjonująca rodzina = naturalne przezwyciężenie epizodu (Ew. pomoc psychologiczna ograniczona do rozpoznania oraz udzielenia porady, by uniknąć medykalizacji problemu)

b.    Jako utrwalona reakcja nerwicowa

Jeśli objawy utrzymują się dłużej niż do kilku tygodni;

Jeśli były trudności związane z fazą symbiozy;

Jeśli dziecko nie rozwija się dobrze fizycznie;

Jeśli matka nie znajduje wsparcia u partnera, to:

-    głębokość powyższych objawów będzie korelować ze stopniem utrwalenia sytuacji

-    utrwalona reakcja nerwicowa wymaga interwencji

•    psychoterapia zmierza ku pokazaniu mechanizmów wczesnej separacji i ku przezwyciężeniu kryzysu związanego z tą fazą

c.    Lęk przed separacją w dzieciństwie (F93.0)

(lękowe zaburzenie separacyjne, psychoza symbiotyczna)

-    większość niemowląt i dzieci przedszkolnych reaguje pewnym lękiem w sytuacji realnego lub przewidywanego rozdzielenia z bliskimi

-    lękowe zaburzenie separacyjne rozpoznajemy, gdy:

-> powstaje ono wcześnie w dzieciństwie

-> strach przed separacją stanowi ognisko lęku, niezwykle nasilonego -> współwystępują trudności w funkcjonowaniu społecznym -> nie występują zaburzenia rozwoju (w szczególności osobowości)

-    zwykle rozpoczyna się między 2-5 rokiem życia

-    szczyt zachorowań przypada na 7 rok życia

-    częściej pojawia się u dziewczynek oraz u dzieci samotnych matek (rzadziej samotnych ojców)

-    etiologia: czynniki psychiczne (słabe bezpieczeństwo, stymulacja) i neurofizjologiczne (deficyty przywiązania to niekorzystny rozwój układu limbicznego prawej półkuli między 2 a 18 miesiącem życia)

KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE WG ICD-10

a. Występują co najmniej trzy objawy z następujących:

1.    Nierealistyczne utrwalone martwienie się szkodami, jakie miałyby dotknąć osoby darzone dużym przywiązaniem albo możliwą utratą tych osób (np. obawa, że wyjdą i nie powrócą lub że dziecko nie zobaczy ich więcej) albo uporczywe myśli o ich śmierci;

2.    Nierealistyczne utrwalone martwienie się, że jakieś nieoczekiwane wydarzenia rozdzielą dziecko od osoby darzonej dużym przywiązaniem (np. dziecko zagubi się, zostanie porwane, przyjęte do szpitala lub zabite);

3.    Utrwalona niechęć lub odmowa chodzenia do szkoły z powodu obawy przed rozdzieleniem od postaci darzonej dużym przywiązaniem lub w celu pozostania w domu (raczej niż z innych przyczyn, takich jak obawa przed wydarzeniami w szkole);

4.    Trudność w rozstaniu na noc, przejawiająca się jednym z następujących:

I. Utrwalona niechęć lub odmowa zasypiania bez obecności w pobliżu osoby darzonej przywiązaniem;