109612

•    Dążenie do wymiany informacji i współpracy naukowo-technicznej Konferencja w Cjland lS/wajcaria.>(l994)

•    Zorganizowana przez IUCN (Światowa Unia Ochrony Przyrody) i UNESCO

•    tematem była ocena stanu prac nad strategiami edukacji ekologicznej w krajach europejskich Konferencja Edukacja ekologiczna na rzecz zrównow&oneęo rozwoju. Ateny 1995

•    podkr eślono potrzebę zmiany kierunku prowadzenia edukacji ekologicznej

•    z uwagi na to. że właściwym celem edukacji ekologicznej jest zrównoważony rozwój, uznano za konieczne powiązanie spraw dotyczących człowieka, śr odowiska i ekonomii

Konferencja Edukacja i wiadomość społeczna na rzecz tnvalcso i zrmmowajoneeo rozwoju Pruhonke (Czechy) 1995

•    zorganizowana przez UNESCO oraz Komisję Trwałego i Zrównoważonego Rozwoju ONZ

•    określono kierunki prowadzenia edukacji ekologicznej, które są najskuteczniejsze dla osiągnięcia trwałego i zrównoważonego rozwoju

NA KODO WA S TRA TĘGI A EDUKA CJI EKOLOGICZNEJ (2001)

•    Realizując zalecenia Agendy 21 Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Ministerstwo Ochrony środowiska. Zasobów Naturalny cli i Leśnictwa podpisały’ porozumienie o współpracy w zakresie edukacji ekologicznej (kwiecień 1995)

•    Głównym punktem tego porozumienia był zapis dotyczący rozpoczęcia prac nad wspólnym przygotowaniem Narodowej Strategii Edukacji Ekologicznej

•    została przygotowała jako dokument, który identyfikuje i hierarchizuje główne cele edukacji śród owi skowej. wskazując jednocześnie możliwości ich realizacji

•    Narodowy Program Edukacji Ekologicznej, będący programem wykonawczym dla Strategii wskazuje zadania edukacyjne oraz podmioty odpowiedzialne za ich realizację

Podstawowe cele Narodowej Strategii Edukacji Ekologicznej

•    Upowszechnianie idei zrównoważonego rozwoju we wszystkich sferach życia, uw-zględniając również pracę i wypoczynek człowieka, czyli objęcie permanentną edukacją ekologiczną wszystkich mieszkańców Polski

•    Wdrożenie edukacji ekologicznej jako edukacji interdyscyplinarnej na wszystkich stopniach edukacji formalnej i nieformalnej

•    Tworzenie wojewódzkich, powiatowych i gminnych programów edukacji ekologicznej, stanowiących rozwinięcie Nar odowego Programu Edukacji Ekologicznej, a ujmujących propozycje wnoszone przez poszczególne podmioty realizujące projekty edukacyjne dla lokalnej społeczności

•    Promowanie dobrych doświadcza) z zakresu metodyki edukacji ekologicznej Edukacja ekologiczna w formalnym systemie kształcenia

Rozporządzane Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dn. 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcona ogólnego w po szczególnych typach szkół, wprowadza edukację ekologiczną w postaci oddzielnej ścieżki edukacyjnej o char akta ze wychowawczo-dydaktycznym począwszy od II etapu edukacyjnego (klasy IV-VI).

Edukacja ekologiczna w klasach I-III

^czynniki warunkujące rozwój roślin, światło, powietrze, temperatura, wilgotność, wpływ roślin na tworzenie mikroklimatu, rośliny chronione

-    wpływ zanieczyszczeń na kondycję ludzi, roślin i zwierząt;

-    propagowanie ekologicznych środków transportu

-    propagowanie zdrowego stylu życia, sposoby na ekologiczne zakupy rozwiązanian problanu odpadów

-    konieczność oszczędzania aiergii orazw^rody

-    ochrona lasów, łąk i ich mieszkańców, rabunkowe działania człowieka i ich wpływ na środowisko

-    najważniejsze zadania w dziedzinie ochrony środowiska w Polsce - formy ochrony przyrody, rejony ekologicznie skażone w^r Polsce.

Edukacja ekologiczna w klasach IV-VT

zanieczyszczenia wód powierzchniowych: ścieki komunalne, zanieczyszczenia przemysłowe, chemizacja upraw;

zanieczyszczenia atmosfay: kwaśne deszcze, efekt cieplarniany, dziura ozonowa; skutki niekontrolowanej działalności gospodar czej człowieka; degr adacja i rekultywacja środowiska przyrodniczego;

formy ochrony przyrody: parki narodowe, rezerwaty krajobrazowe, pomniki przyrody; degr adacja środowiska a zdrowie człowieka Edukacja ekokmiczna w nimnaziiim

pojęcia: środowisko, siedlisko, nisza ekologiczna, biotop, biocaioza. ekosystem; łańcuchy i sieci pokarmowe, człowiek jako konsument, wzajemne relacje międzygatimkowe; krążaiie materii i przepływ aiergii;