116276

1.    Wprowadzenie

Stan koloidalny jest stanem skupienia materii, w którym wyróżnia się 2 fazy: rozpraszającą (ośrodek dyspersyjny) i rozproszoną. Charakteryzuje się niskim stopniem rozdrobnienia (drobiny rozproszone od 1 do 500nm. Koloidy mogą być 1-skiadnikowe (izo-dyspersyjne) lub kilkuskładnikowe (poli-dyspersyjne). Ośrodkiem dyspersyjnym może być zarówno gaz, ciecz jak i ciało stale - niemożliwe jest jedynie tworzenie koloidów w których gaz rozproszony jest z gazie, gdyż mieszają się ze sobą cząsteczkowo.

Koloidy otrzymuje się na 2 podstawowe sposoby: przez dyspersje i kondensacje. Metody dyspersyjne polegają na rozdrobnieniu cząstek do odpowiednio małych wymiarów, natomiast metody kondensacyjne polegają na łączeniu się cząsteczek w większe zespoły, aby mogły osiągnąć rozdrobnienie koloidalne. Jeśli ośrodek rozpraszający łatwo łączy się z fazą rozproszoną koloid jest liofilowy, jeśli nie-liofobowy. Koloidy liofobowe stabilizuje często ładunek elektryczny.

Cząstki koloidalne adsorbują jony, przez co na ich powierzchni powstaje ładunek elektryczny. W ten sposób powstaje warstwa elektryczna złożona z 2 powłok: wewnętrznej i zewnętrznej. Znak ładunku na powierzchni cząstki nie jest cecha charakterystyczna, zależy od środowiska.

2.    Otrzymywanie zawiesiny koloidalnej przez dyspergowanie i jej stabilność 2.1. Przebieg doświadczenia

Do dwóch probówek zawierających 5 cm³ wody destylowanej dodano około 0,lg hemtatytu i silnie wstrząśnięto. Następnie do pierwszej probówki dodano parę kropel wody, a do drugiej parę kropel NaOH o stężeniu 0.1 kmol/m³ i silnie wstrząśnięto. Z zawartości obydwu probówek zrobiono preparaty i umiejscowiono pod mikroskopem.

2