54258

ti = zi jeśli potem następuje samogłoska i nie jest akcentowane, np. gratia - łaska, patiens - cierpliwy;

ti = ti jeśli jest poprzedzone literami: t - x - s, np. mixtio - mieszany, vestio - ubranie, Attius;

ti = ti z akcentem, np. totlus (totius vitae consortium constituunt)

th = t z przydechem, jak grecka 0, np. teatrum;

Ph = f , np. philosophus; pph = ff, np. Sappho; v = w, np. vinum, villa;

x = ks (chodzi najczęściej o sytuacje, kiedy x powstało z gs lub cs), np. rex, lux, felix;

dyftongi: au - eu - ei - ui wymawia się zgodnie z ich pisownią;

dyftong ae = e dłużej wymawiane, np. aetas; dyftong oe = o dłużej wymawiane, np. poena; wyjątek stanowią niektóre tematy pochodzenia greckiego, np. adelphoe - dwaj bracia;

dyftongi ae oraz oe w znaczącej grupie słów wymawia się oddzielnie, ale wówczas w pisowni pojawiają się dwie kropki, tj. ae, oe, np. aer, poeta

W większości akcent kładzie się na przedostatnią sylabę, a jeśli wyraz ma dwie sylaby, to akcentuje się pierwszą z nich.

Wyrazy składające się z trzech lub więcej sylab akcentuje się: na przedostatniej sylabie jeśli jest długa (np. natura) lub na trzeciej od końca, jeśli przedostatnia sylaba jest krótka (np. dominus).

Krótka sylaba (z natury lub z umowy): po samogłosce idzie samogłoska lub litera h, np. mihi, tabellarius;

Długa sylaba (z natury lub z umowy): dyftongi oraz gdy po samogłosce idą dwie spółgłoski, tzw. spółgłoska podwójna x - z lub samogłoska i, np. lingua, maximus, maior.