68210

Pierwszym krokiem niezbędnym do urzeczywistnienia postanowień dyrektyw w krajowym porządku prawnym jest transpozycja, która oznacza czynność stanowienia prawa krajowego (wydanie nowego aktu, zmiana obowiązującego) w zakresie i terminie oznaczonym w dyrektywie. Transpozycja dyrektyw powinna wiązać się z nadaniem ich substancji niekwestionowanej mocy wiążącej w prawie krajowym z zachowaniem wymaganej specyfiki, precyzji i jasności, aby czynić zadość zasadzie bezpieczeństwa prawnego. Spełnia ten wymóg stanowienie prawa powszechne obowiązującego. Jasność i jednoznaczność sformułowań ma na celu również wykluczenie potencjalnej możliwości konfliktu prawa wewnętrznego z dyrektywą. Transpozycja dyrektywy musi być dokonana w czasie w mej ustalonym, mamy do czynienia najczęściej z rozbieżnością dat: wejścia dyrektywy w życie i aktualizacji określonego w mej obowiązku wdrożenia oraz terminu zakończenia procesu jej implementacji. Teoretycznie daty te mogą być tożsame, jednak zastosowanie takiego rozwiązania legislacyjnego kłóciłoby się z istotą dyrektywy, która wymaga od podjęcia od państw członkowskich konkretnych decyzji w sprawie wyboru metod i środków jej implementacji. Z tego powodu każda dyrektywa różnicuje daty wejścia w życie oraz daty pełnego jej wykonania.

Państwa członkowskie dysponują w zasadzie swobodą w wyborze metod i fonu implementacji. Jednakże swoboda ta bywa znacznie ograniczona, a źródłem ograniczeń państw jest orzecznictwo ETS oraz praktyka redagowania dyrektyw w sposób tak szczegółowy, że adresatowi pozostaje jedynie odtworzenie treści dyrektywy w akcie prawa krajowego. Za regułę ogólną można uznać stwierdzenie ETS, iż państwa członkowskie nie mogą powoływać przepisów, praktyk lub sytuacji krajowych dla uzasadnienia niewykonania lub nienależytego wykonania dyrektywy. Bogate orzecznictwo ETS przedstawia przypadki, w których uznaje się, że me dokonano transpozycji dyrektywy Tytułem przykładu można wskazać następujące sytuacje, w których obowiązek transpozycji został naruszony: implementacja w drodze praktyki administracyjnej lub w drodze okólników administracyjnych, ze względu na ich wewnętrzny charakter i brak publikacji, prawdo krajowe jedynie odsyła do dyrektywy, bo organy państwa uznały, że jest ona zbyt szczegółowa, aby przetwarzać ją do praw^ra krajowego, państwo zadowala się tym, że dyrektywa wywołuje skutek bezpośredni. Naruszenie obowiązku implementacji traktowane jest w orzecznictwie ETS bardzo restrykcyjnie. Nie usprawiedliwiają tego ani trudności o cliarakterze proceduralnym i prawnym, ani zwykła obawa trudności wewnętrznych, ani brak szkody po stronie jednostek, ani złożoność materii i debat nad projektami ustaw, ani to, że prace nad