1673068518

9

Do Polski metoda E. Bjorksten dotarła dzięki pracownikom przedwojennych uczelni wychowania fizycznego, którzy osobiście uczestniczyli w kursach w Sztokholmie, a potem propagowali tę metodę w kraju.

Kolejną reformatorką gimnastyki żeńskiej była Agnete Bertram, pierwsza na świecie kobieta z tytułem dyplomowanego profesora gimnastyki na Uniwersytecie w Kopenhadze. W swoim prywatnym Instytucie Gimnastyki Kobiet realizowała program oparty na własnej metodzie, a polegający na zastosowaniu ruchu naturalnego z mocnym podkreśleniem estetyki ćwiczeń. Ćwiczenia były wielokrotnie powtarzane w seriach tego samego ruchu, a ich forma, przebieg, pozycje wyjściowe i końcowe były szczegółowo określane.

Warto podkreślić, iż wszystkie ćwiczenia w metodzie Bertram łączone były z dobrze dobraną muzyką klasyczną. Odtworzenie ruchem charakteru i nastroju utworów Bacha, Beethovena czy innych klasyków stwarzało ćwiczącym dużą trudność, przez co gimnastyka Bertram nie zdobyła tak wielkiej popularności, jak metoda Elli Bjorksten.

Pojawiające się w Europie rewolucyjne kierunki gimnastyczno-taneczne zyskały zainteresowanie także w Polsce. Około połowy XIX wieku ćwiczenia fizyczne zaczęto wprowadzać do polskich szkół żeńskich, tworząc specjalne programy ćwiczeń uwzględniające psychiczne i fizjologiczne właściwości kobiet.

Upowszechnienie atrakcyjnych form ruchowych sprawiło, że coraz liczniejsze grupy społeczne zainteresowane były gimnastyką. Zaistniała więc konieczność powołania do życia instytucji, które skupiałyby osoby aktywnie działające na rzecz gimnastyki. Pod koniec XIX wieku zaczęły powstawać pierwsze międzynarodowe zrzeszenia sportowe, a jednym z nich była