6878601849

93

wic (ryc. 7 — c,₂) i Górnych Sartowic (ryc. 10 — c₂). Występuje bądź w postaci nieciągłych i nieregularnych warstw, bądź różnego kształtu i wielkości brył, chaotycznie rozmieszczonych w ablacyjnych osadach żwirowo-piaszczystych. Składem mechanicznym i petrograficznym nawiązuje do osadu wyjściowego, różni się jednak od niego cechami tekstu-ralnymi, formą występowania i nachyleniem dłuższych osi głazików. Orientacja i nachylenie dłuższych osi głazików w przypadku warstw

0    genezie spływowej dostosowują się do kierunku i kąta nachylenia płaszczyzny spągowej warstwy.

c. Morenę ablacyjn o-s oliflukcyjną wyodrębniono na podstawie kryteriów paleomorfologicznych, właściwości teksturalnych oraz wyników analiz granulometrycznych i petrograficznych. Stwierdzono ją w partiach kulminacyjnych wszystkich trzech kęp oraz w obrzeżeniu wschodnim i północnym Basenu Grudziądzkiego. Nie napotkano jej w profilach geologicznych zboczy dolinnych na południe od Basenu Grudziądzkiego, na odcinku od Dolnych Sartowic do Swiecia. Osad ten występuje w górnej części profilu drugiego poziomu glacjalnego powyżej scharakteryzowanych moren ablacyjnych subakwatycznych (ryc. 18 — 3), bądź na pokrywających te gliny utworach zastoiskowych (ryc. 4). Szczególnie instruktywna jest sytuacja omawianej gliny na stoku wschodnim kępy Górnej Grupy w Nowych Marżach, gdzie wypełnia ona kopalne zagłębienie uformowane w osadach piaszczystych typu ablacyj-nego i gdzie jednocześnie oddzielona jest od gliny morenowej dennej pierwszego poziomu glacjalnego warstwą utworów zastoiskowych (ryc. 24 i 25).

Miąższość moreny ablacyjno-soliflukcyjnej zależna jest od konfiguracji podścielającej powierzchni paleomorfologicznej. Uwidacznia to wspomniane kopalne zagłębienie na wschodnim stoku kępy Górnej Grupy, gdzie miąższość tego osadu wzrasta ku dołowi od kilkudziesięciu centymetrów do 4—5 m (ryc. 24, fot. 9). Przybliżone wartości położenia hipsometrycznego spągu moreny ablacyjno-soliflfukcyjnej wahają się na rozpatrywanym obszarze od 57 do 70 m n.p.m.

Morena ablacyjno-soliflukcyjna to osad składający się głównie z frakcji piaszczystych (ryc. 20). Barwę posiada szarozieloną o odcieniu brunatnym z plamami koncentracji związków żelaza. Gdzieniegdzie w spągu lub w stropie warstw zaznaczają się ślady struktury warstwowej (fot. 6).

Skład petrograficzny frakcji żwirowej omawianej moreny wykazuje dość dużą zmienność w zależności od rozmieszczenia terytorialnego punktu poboru próbek (ryc. 22, 26 i 30). Szczególnie uderzające są zmiany w zawartości mało odpornych na transport i wietrzenie piaskowców

1    margli piaszczystych. Pod tym względem morena ablacyjno-soliflukcyjna różni się zasadniczo od moreny ablacyjnej subakwatycznej. Ta