1148441946

17

przez centralne organy państwa (Lodkowska-Skoneczna 1999; Zarys... 1996). W przedstawionej syntezie Zespół Zadaniowy stwierdził, że polityka regionalna, wykorzystując zróżnicowane przestrzennie zasoby, powinna być instrumentem służącym przeciwdziałaniu trwałej marginalizacji gospodarki i społeczności regionów, w których procesy transformacji przebiegają najtrudniej, a koszty przemian społecznych są najwyższe (Rudnicki 2000).

W związku z pozytywną oceną przebiegu i wyników działalności Zespołu, we wrześniu 1996 r., na mocy porozumienia rządu polskiego z Komisją Europejską, rozpoczął prace kolejny zespół - tym razem był to Zespół Zadaniowy ds. Polityki Strukturalnej (Lodkowska-Skoneczna 1999). Jego zadaniem była z jednej strony kontynuacja prac poprzedniego zespołu i wypracowanie instrumentarium dla przyjętej przez Radę Ministrów koncepcji rozwoju regionalnego, z drugiej zaś - opracowanie kompleksowego programu zmian strukturalnych (Lodkowska-Skoneczna 2000). Efektem prac było przygotowanie raportu końcowego pt. Polityka strukturalna Polski w perspektywie integracji z UE wraz z zestawem rekomendacji dla rządu. W dokumencie stwierdzono m.in. że wyrazem słabości polityki rozwoju regionalnego jest brak rozstrzygnięć dotyczących kształtu ustrojowego i geograficznego regionów oraz ustanowienia w ramach rządu organu, który mógłby skutecznie kształtować tę politykę (Polityka... 1997).

Konieczność prowadzenia nowego typu polityki rozwoju kraju, obejmującej inicjowanie, koordynowanie i wspieranie rozwoju regionalnego w kierunkach zgodnych ze strategicznymi celami rozwojowymi państwa oraz preferencjami rozwojowymi ustalonymi przez organy samorządu województw, stanowiła główną przesłankę zmian w terytorialnej organizacji kraju (Gilowska 2001).

Przeprowadzona w 1998 r. reforma administracyjna wprowadziła czytelny rozdział funkcji władzy publicznej między trzy główne segmenty ustroju administracyjnego państwa: samorząd lokalny (na poziomie gmin i powiatów), odpowiedzialny przede wszystkim za zaspokajanie zbiorowych potrzeb miejscowych społeczności, samorząd regionalny (w województwach), odpowiedzialny za politykę rozwoju regionalnego, oraz rząd i administrację rządową (centralną i terenową), odpowiedzialne za sprawy

0    charakterze ogólnopaństwowym, a także za przestrzeganie prawa i nadzór w tym zakresie nad samorządem (wojewodowie). Reforma wyzwoliła ponadto wiele przeobrażeń sektorowych w różnych dziedzinach, m.in. w policji, straży pożarnej, oświacie, systemie pomocy społecznej itp., które w wyniku reformy znalazły się w zarządzie zdecentralizowanym (Kulesza 2000).

Uzupełnieniem reformy administracyjnej było powołanie w 1999 r. - na mocy Ustawy z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej - instytucji ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego (Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa) (Grosse 2003). Powierzono mu nadzór nad trzema działami administracji rządowej (architektura

1    budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa oraz rozwój regionalny), a także funkcję Prezesa Rządowego Centrum Studiów Strategicznych¹. W następnych latach działem rozwoju regionalnego kierowali odpowiednio: Minister Gospodarki; Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej; Minister Gospodarki i Pracy, a obecnie Minister Rozwoju Regionalnego (rys. 1).

1

Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2000 r. ir sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa (Dz.U. 2000, nr 50, poz. 589).