2964938727

SPRAWA POKUCKA ZA ALEKSANDRA. 175

Dopiero Stefan IV Wielki (1458—1504) zajął się z właściwą mu przebiegłością tą sprawą. Nie mógł on zrazu ani myśleć o gło-śnem odezwania się lub jakiejś akcyi, w obronie nie zupełnie w każdym razie jasnych i pewnych praw swych do Pokucia, był bowiem hołdownikiem Kazimierza Jagiellończyka, potrzebował jego pomocy, a nadto bał się go.

Dla tego też nawet wtedy, gdy zerwał z nim i połączył się z Maciejem , królem węgierskim, wrogiem Kazimierza i gdy następnie uwaga dworu polskiego zwróconą była na królewiczów Olbrachta i Władysława, walczących ze sobą o tron węgierski, nie odważył się z otwartą przyłbicą, sam popróbować szczęścia, czyby mu się nie udało zająć Pokucia. Wysyła tylko zbrojne a liczne kupy chłopów, które w r. 1491 wpadają do Pokucia. Niesprawne te jednak tłumy, liczące do 10.000, pod wodzą przez pewnego Wołocha , imieniem Mucha, po przeprawieniu się przez Dniestr, zostały do szczętu zniesione w pobliżu Rohatyna, przez Mikołaja z Chodcza, kasztelana lwowskiego. Pokucie przytem strasznie ucierpiało. Śńiatyn został zdobyty i zburzony, liczne wsie i miasteczka zajęte, przyczem chłopi dopuszczali się okrucieństw i rabunków.

Nieudała ta wyprawa nie zraziła jednak Stefana. Czego nie dokazali chłopi, to mogli z łatwością dokazać Turcy h

Wpada więc na następujący podstępny i dobrze go charakteryzujący pomysł. Oto wysyła prostego rabusia wołoskiego, imieniem Andrzeja, do sułtana tureckiego Bajazeta. Ten, stosując się do wskazówek udzielonych mu przez Stefana, przedstawia się sułtanowi jako krewny Kazimierza Jagiellończyka i żali się na niego, że mu zabrał ojcowiznę na Rusi, prosząc Turka, by mu udzielił pomocy, za co po odzyskaniu ojcowizny odda mu się w poddaństwo.

Sułtan wysłuchał rzeczywiście prośbę, uwierzył mu i wysłał z nim kilkutysięczny oddział na Podole. Wyprawa ta skończyła się jednak na niczem, gdyż dworzanom Michała z Buczacza udało się schwycić Andrzeja przy przeprawie przez rzekę, poczem Turcy niczego nie dokazawszy odeszli^{1 2}.

12*

Jan z Targowiska. (Bielowski: Monumenta Poloniae histor. tom III.

str. 239).

Jan z Targowiska. Ibidem.