606616773

70 KS. JERZY ZAREMBA

Siła tego zarzutu pozbawiona zostaje wyraźnie swej ostrości, kiedy weźmiemy pod uwagę tak istotną dla Ewangelii ideę Królestwa Bożego, zakorzenioną zresztą w St. Test. Królestwo Boże to pełna realizacja zbawienia człowieka na drodze, tworzącej wspólnotę zdążających do zbawienia czy zbawionych, ścisłej więzi z Bogiem a tym samym z innymi ludźmi, co otrzymuje swoiste naświetlenie w ewangelicznym pojęciu braterstwa „z” Chrystusem i „w” Chrystusie.

Indywidualizm i wspólnota nie wykluczają się dzięki temu ale uzupełniają czy nawet dopełniają się wzajemnie. Wspólnota nie stanowi przecież — nawet w rozumieniu spotykanego w Piśmie św. pojęcia określanego przez H. Muhlena jako ,,Gross-Ich” — jakiegoś bytu po-nadosobowego, wchłaniającego jednostkę, a jedynie warunkuje właśnie rozwój i realizację rzeczywistości osobowej, jako odrębnej podmiotowości, dzięki transcendencji: wychodzeniu poza siebie ku innym, przez co tworzą się więzi międzyosobowe urzeczywistniające wspólnotę a zarazem osobowość indywidualną.

Podkreślanie znaczenia i odpowiedzialności jednostki w głoszeniu i realizowaniu Królestwa Bożego, nie zacieśnia bynajmniej postawy osoby, indywidualnej jednostki, do postawy egoistycznej, skupionej wokół własnego „ja”. Osobowość bowiem, na którą składa się konkretna treść realizowana w historii, to w pewnym sensie podmiotowa relacja między ,,ja” a światem stworzonym, lecz przede wszystkim zbawcze działanie i udzielanie się Boga człowiekowi, będące urzeczywistnianiem ostatecznego przymierza, stanowiącego jakby syntezę dzieła stworzenia i odkupienia, jako daru i zadania, skonkretyzowanego i zapoczątkowanego v/ Kościele.

Przymierze eschatoloaiczne.

Bóg stworzył człowieka z wyraźnym zamiarem obdarzenia go wspólnotą życia, a stąd wyrażające ją pojęcie przymierza można określić jako wewnętrzną podstawę dzieła stworzenia, objawioną w Chrystusie, stanowiącego jego centrum już w teologii św. Pawła. Przestrzenią zatem i terenem życia stworzenia, według Bożego postanowienia, jest wzajemna miłość Ojca i Syna: Duch Święty stanowiący wewnętrzną „treść” życia Trójosobowego Boga. Jego zesłanie, jako eschatologicznego daru — o czym mówi Ewangelia św. Jana i Dzieje Apostolskie — umożliwia zatem doprowadzenie dzieła stworzenia do pełni ostatecznej, jakiej zapoczątkowaniem w ramach historii jest złożona rzeczywistość Kościoła (realitas complexa); on jest przecież owocem łaski — daru Ducha Świętego — skierowanego w zasadniczy sposób ku tworzeniu wspólnoty osób (Eir.c Person in rielen Personen, Muhlen).