7355290673

2014-03-04

Współczesne podejście do wczesnej interwencji

Współcześnie zarówno w teorii wczesnej interwencji, jak i w podejmowanych działaniach praktycznych odchodzi się: od orientacji ku patologii i deficytom na rzecz poszukiwania tego, co jest możliwe pomimo niepełnosprawności;

od podkreślania społecznych i somatycznych aspektów różnych rodzajów niepełnosprawności, na rzecz rozumienia niepełnosprawnej jednostki jako osoby z indywidualną i niepowtarzalną biografią; od rozpatrywania tego, co u dziecka niepełnosprawnego „nie funkcjonuje" i bezpośredniej modyfikacji zachowań na rzecz odpowiednich oddziaływań wychowawczych i socjalizacyjnych;

od traktowania oddziaływań opiekuńczych, wychowawczych i rehabilitacyjnych jako wystarczających na rzecz przypisywania większego znaczenia własnej aktywności osób niepełnosprawnych;

Współczesne podejście do wczesnej interwencji

od przekonania, że zewnętrzne sterowanie dzieckiem niepełnosprawnym przez dorosłych jest dla niego korzystne na rzecz wychowywania dzieci niepełnosprawnych w psychicznej autonomii przez dawanie im możliwości wyboru i podejmowania decyzji;

od przeświadczenia, że niepożądane symptomy zachowania dziecka niepełnosprawnego są zawsze wyrazem istniejących u niego zaburzeń rozwojowych na rzecz interpretacji, że określone zachowanie może być sygnałem niezaspokojenia potrzeb dziecka, zwłaszcza gdy ma ono ograniczone możliwości wyrażania siebie;

od podkreślania różnic między dziećmi niepełnosprawnymi a sprawnymi na rzecz dostrzegania podobieństw między nimi.

Obuchowska, I. (red.) (1999). Dziecko niepełnosprawne w rodzinie. Warszawa: WSiP. Za: Skórczyńska, M. (2006). Współczesne tendencje we wczesnej interwencji u dzieci zagrożonych niepełnosprawnością lub niepełnosprawnych. Perspektywa edukacyjna. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls".

5