7483798569

III Konferencja Dendrochronologów Polskich - Rogów, 9-11 lutego 2016

Dystrybucja sygnału dendrochronologicznego buka na obszarze północnej Polski i południowej Szwecji

Katarzyna Biedulska, Longina Chojnacka-Ożga*, Igor Drobyszev *longina_chojnacka_ozga@ sggw.pl

Celem badań było określenie stopnia podobieństwa wzoru przyrostowego buka rosnącego na obszarze północnej Polski i południowej Szwecji. Badania prowadzono w 7 drzewostanach bukowych: 5 stanowisk badawczych znajdowało na terenie Szwecji (Ombreg, Ódegardet, Frode, R3mebo i Skarhult) oraz 2 na terenie Polski (Resko i Lębork). Wysunięte najdalej na północ stanowisko Ombreg (58⁹30'45"N) reprezentowało drzewostany rosnące na skraju północnego zasięgu występowania buka w Europie. Wszystkie powierzchnie badawcze położone były na obszarze nizinnym do 100 m n.p.m. i reprezentowały siedliska żyzne: w Szwecji - siedliska lasowe, w Polsce siedliska lasu świeżego. Ocenę stopnia podobieństwa wzoru przyrostowego buka dokonano dla wspólnego zakresu czasowego 73 lat (1927-1999). Wykonano następujące analizy: analizę skupień metodą aglomeracji Warda, analizę grup homogenicznych, analizę współczynnika korelacji, współczynnika GL% i wartości t Stwierdzono, że wzór przyrostowy buka z północnej Polski i południowej Szwecji jest odmienny. Na podstawie wykonanych analiz zaproponowano wydzielenie 3 regionów dendrochronologicznych: I-polski (Lębork, Resko); II-południowo-zach. Szwecja (Frode-Ramebo) i III- południowa Szwecja (Skarhult-Ódegardet-Ombreg).