9621686906

72 Fizjofoncmaty, psychofonematy i głoski.

ma z jednej strony współodpowiednik p'_f a z drugiej strony ¹ współodpowiednik b; psychofonemat natomiast i nie ma względem siebie żadnego psychofonematu współodpowiedniego.

W świetle tego, co zostało wyłożone, jest rzeczą oczywistą, że psychofonemat, który ma tylko jeden współodpowiednik, j wyodrębnia w swej treści przedstawieniowej jeden składnik; psychofonemat o dwóch współodpowiednikack ma w swej treści przedstawieniowej dwa wyodrębniające się składniki, a psychofonemat bez współodpowiednika ujmowany jest przez poczu- | cie językowe jednolicie, bez wyodrębniania jakiegokolwiek wyróżniającego się składnika przedstawieniowego. Psychofonemat m ma tylko jeden wyróżniający się składnik, przedstawienie „twardości”; psychofonemat 2⁾ ma w swej treści przedstawieniowej dwa wyodrębniające się składniki, przedstawienie „twardości” i przedstawienie „bezdźwięczności,” a psychofonemat i nie wyodrębnia ze swej treści przedstawieniowej żadnego wyróżniającego się składnika.

Jak widać, współodpowiedniośó psychofonematów tworzy system fonologiczny języka, a od jakości tego systemu zależą takie czy inne zróżnicowania treści przedstawieniowej właściwych temu językowi psychofonematów.

§ 44. Wszystko, co zostało tu wyłożone o głoskach, fizjo-i psychofonematach, oraz o ich wzajemnych między niemi stosunkach, da się streścić w następujących tezach:

1)    Głoska, jako zewnętrzna, objektywna jednostka, językowa, jest tylko zespołem ruchów artykulacyjnych narządu mownego. W myśleniu językowem odpowiadają głoskom ich przedstawienia, czyli fon ematy. Treść przedstawieniowa fone-matu składa 3ię z przedstawienia słuchowego i artykulacyjnego.

2)    Fonematy występują w czynnościach językowych w postaci przedstawień postrzeżeniowych, czyli jako fizjofoife-maty, i w postaci przedstawień pamięciowych, czyli jako psy-chofonematy.

3)    Fizjofonemat, czyli przedstawienie postrzeżeniowe głoski nie jest bezpośredniem i prostem odbiciem psychicznem