Komitet Narodowy Poznański, władza zwierzchnia powstania wielkopolskiego 1848, zawiązana w Poznaniu 20 III z inicjatywy W. Stefańskiego przy udziale konserwatystów. Prawica Komitetu Narodowego Poznańskiego (G. Potworowski, M. Mielżyński) dążyła do uzyskania szerokiej autonomii dla Księstwa Poznańskiego na drodze pokojowych rokowań z rządem pruskim. Wysłana do Berlina deputacja prosiła o spolszczenie administracji i utworzenie korpusu wojsk złożonego z Polaków.
Przedstawiciele lewicy Komitetu Narodowego Poznańskiego (K. Libelt, W. Stefański, J. Krauthofer-Krotowski) nastawieni byli na walkę zbrojną. Wobec wrzenia na prowincji, samorzutnego organizowania komitetów polskich w miejsce usuwanych władz niemieckich i formowania oddziałów zbrojnych, Komitet Narodowy Poznański złożył obietnice uwłaszczenia na ziemiach polskich, gdzie istniała jeszcze pańszczyzna. W Poznańskiem zapowiedziano umorzenie czynszów i nadziały ziem dla bezrolnych, którzy zaciągną się do formacji powstańczych.
Wewnętrzne spory między prawicą i lewicą doprowadziły do wystąpienia z Komitetu Narodowego zwolenników walki, którzy utworzyli tzw. nowe zgromadzenie. Pozostali w organizacji członkowie rozwiązali Komitet Narodowy Poznański.