KONSPEKT I

I Ty jesteś misjonarzem

1. MODLITWA NA ROZPOCZĘCIE

2. CEL SPOTKANIA:

Kształtowanie i wzmacnianie poczucia odpowiedzialności za misje. Uwrażliwienie na potrzeby krajów misyjnych, poszukiwanie sposobów wspierania misji

3. PRZEBIEG SPOTKANIA:

• Na początku spotkania czytamy lub opowiadamy historię „Chrzest Dininga”; zadajemy pytanie „Kto i w jaki sposób pomagał Diningowi przygotować się do chrztu?”

• Wręczamy każdemu kartkę oraz długopis i poproś, aby przez 5 minut każdy grupa ułożył i zapisał na arkuszu jak najwięcej pytań, na które odpowiedzią będzie słowo „misjonarz” użyte w mianowniku ( metoda va bank).

• Prosimy o prezentację prac poprzez odczytanie ułożonych pytań
  i zapisaniu ich na dużym arkuszu, w formie słoneczka, chmurki lub tym podobnej.

• Układamy wspólnie z dziećmi wyjaśnienie słowa „misjonarz”. Zapisz je na kartce.

• Czytamy wiersz ks. Jana Twardowskiego „ O misjonarzach” i zachęcamy uczestników do rozmowy w jaki sposób już teraz mogą być misjonarzami.

• Poprosimy, aby uczniowie przypomnieli sobie historię z początku spotkania i to, z jakiego powodu Dining został dopuszczony do chrztu. Dowiedz się co uczestnicy myślą o zachowaniu Dininga i decyzji misjonarza.

• Przy pomocy „burzy mózgów” zbieramy propozycje form pomocy misjom do wykonania po powrocie do domu.

4. MODLITWA NA ZAKOŃCZENIE

Pomoc dla mnie …

Misjonarz:

• GŁOSI SŁOWO BOŻE

• UDZIELA SAKRAMENTÓW

• POMAGA POTRZEBUJĄCYM

• KATECHIZUJE, NAUCZA,

• OPIEKA NA DZIEĆMI,

• OPIEKA MEDYCZNA,

Chrzest Dininga - „Największa jest Miłość”, Księża Marianie, 1984

Ojcowie kombonianie, którzy od lat prowadzili misję w Nacaroa (Mozambik), zazwyczaj udzielali chrztu świętego w wielkie święta religijne. Na Boże Narodzenie 1964 r. przygotowywali również sporą grupkę katechumenów. Wśród nich znajdował się jeden repetent — Dining. Tenże Dining — sym­patyczny, ale niezdolny chłopak — wyczekiwał już od długiego czasu na swoją kolejkę. Katechizm absolutnie nie wchodził mu do głowy i w związku z tym nawet młodsi od niego koledzy z misji wy­przedzili go. Katecheta musiał mu powiedzieć jasno i otwarcie:

— Dining, porozmawiajmy jak mężczyzna z mężczyzną. Nikt bardziej ode mnie nie pragnie, byś został chrześcijaninem, ale nie ma mowy o chrzcie świętym na Boże Narodzenie! Dopóki nie nauczysz się odpowiedzi katechizmowych, nic nie mogę zrobić dla ciebie, choć bardzo mi przy­kro z tego powodu.

Murzynek szeroko otwartymi oczyma wpatrywał się w ojca misjonarza. Wielce zmartwiona buzia wydawała się prosić o wysłuchanie wielkiego pragnienia dziecięcej duszy. Na miesiąc przed Bożym Narodzeniem błagał ojca misjonarza:

• Proszę cię, udziel mi chrztu świętego w tym roku!

• Doskonale, Dining, ale powiedz mi, nauczy­łeś się katechizmu?

• Ojcze, ty wiesz, że nie mogę wbić go sobie do głowy, ale wiesz również, że umiem modlić się i że żyję po chrześcijańsku.

• Dining, poproś więc Dzieciątko Jezus, by pozwoliło ci nauczyć się katechizmu!

• Och, wobec tego prędko zostanę chrześci­janinem, gdyż Jezus jest dobry i wysłucha mnie. On wie, że Go kocham. Musi wysłuchać Dininga!

Najwspanialsza dobra wola przepełniała Mu­rzynka. Ciągle czytał i czytał, ale nie bardzo ro­zumiał, o co chodzi. Biegał od jednego kolegi do drugiego w czasie przerwy i prosił o wytłumacze­nie niezrozumiałych spraw. Niełatwo było wtło­czyć coś do głowy Dininga i chłopcy zniechęcali się prędko. W czasie przerwy woleli bawić się.
Nie myśleli o zmartwieniu kolegi, a ten nie dawał za wygraną. Ciągle powtarzał odpowiedzi na py­tania, ale na próżno. Nie mógł niczego zapamię­tać, nic nie rozumiał. Katecheta przestał go nawet odpytywać, by nie sprawiać mu przykrości i aby oszczędzić sobie kłopotu.

Pewnego wieczoru, gdy wszyscy spali, udał się do kościółka, by dokończyć odmawiania brewia­rza i ku swemu nieopisanemu zdziwieniu znalazł tam... małą „kupkę nieszczęścia": Dminga. Płakał.

• Ojcze, przepraszam cię, ale pozwól mi tu pozostać. Nie chcę iść do łóżka. Nie mogę spać, dopóki Jezus nie obdarzy mnie łaską pamięci . Za wszelką cenę na Boże Narodzenie chcę zostać chrześcijaninem.

• Idź już spać, Dining!- powiedział misjonarz wzruszony.
  — Ja tu pozostanę i będę się modlił o tę łaskę dla ciebie.

• Dziękuję, ojcze, ale pozwól mi zostać ze sobą.

Misjonarz i Murzynek czuwali razem przez po­nad godzinę. Nazajutrz Dining znów nie umiał odpowiedzieć na pytania katechizmowe i płakał rzewnymi łzami, I oto znów jego koledzy zostaną ochrzczeni, a on jak osiołek nie będzie dopuszczo­ny do świętego sakramentu. Zrezygnowany po­stanowił jednak mimo wszystko czekać nadal, by przy okazji następnych świąt...

Mijały dni i Boże Narodzenie było już tuż, tuż. Misjonarz bił się z myślami: „Może powinienem zrobić wyjątek dla Dininga. Naturalnie, dopuszczę go do chrztu, choć nie potrafi odpowiedzieć na pytania! Umie modlić się, jest dobry, żyje jak dobry chrześcijanin. _Po co skazywać go na dalsze czekanie? W każdym razie zobaczymy na egzaminie.

W wigilię Bożego Narodzenia Dining nie zdał egzaminu. Ręka katechety drżała, gdy w dzienniku pisał „nie" obok nazwiska Dininga. Nie wiedział, co robić,

Dining cierpiał, a misjonarz był smutny. Na­wet w czasie pasterki, gdy udzielano chrztu kate­chumenom był przygnębiony i smutny. Był smutny również nazajutrz podczas śniadania zorganizo­wanego przez misję dla nowo ochrzczonych, w czasie którego rozdano im podarki. Myślał o Diningu. Tkwił on niczym cierń w jego sercu.

A chłopca nie było widać. Misjonarz posłał kogoś po niego. Znaleziono go w kąciku sypialni. Ukrył się tam i płakał zrozpaczony.

— Dining, chodź już, nie bądź beksą! Nie chcesz zjeść śniadania?

Murzynek zaprzeczył głową, a misjonarz po­myślał z goryczą: jednak powinienem go był dopuścić!

— Popatrz Dining, jaką ładną paczkę przygotowałem dla ciebie!
Włożyłem do niej również maniok i orzeszki ziemne. Znajdziesz ich sporo w paczce, gdyż wiem, jak ci smakują. Prawda, Dining? Jak to, nie chcesz otworzyć paczki? Jest największa ze wszystkich, wiesz? Włożyłem do niej również ładne spodenki i inne rzeczy, które na pewno ci się spodobają. No już unieś głowę i spójrz na mnie, Dining! Nie gniewaj się już na mnie, proszę cię!
Paczka Dininga była rzeczywiście większa od paczek przeznaczonych dla innych Murzynków, gdyż misjonarz próbował w ten sposób zagłu­szyć choć trochę wyrzuty sumienia i smutek, któ­ry go trapił. Gdy wieczorem spotkał ponownie chłopca, zobaczył na nim stare, podarte ubranie. Zdziwił się:

• Nie założyłeś nowych spodenek, Dining! Dlaczego? Dzisiaj mamy wielkie święto, Boże Narodzenie!

• Nowych spodenek już nie mam.

• Co? A co się z nimi stało?

• Podarowałem je Jenky'emu, chłopcu trędo­watemu.

• Jenky'emu? Byłeś u niego?

• Tak. Zaniosłem mu paczkę, którą mi dałeś. On jej bardziej potrzebuje.

• Och, Dining, dlaczego tak zrobiłeś?

— Przecież ty, ojcze, mówiłeś wielokrotnie, że Jezus ukrywa się w biedakach i chorych. Pragnąłem tak bardzo łaski chrztu i nie otrzymałem jej. Było mi bardzo, bardzo przykro, że Jezus mnie nie wysłuchał. Ale chciałem pokazać Bogu, że bardzo Go kocham, chociaż... chociaż... I chcia­łem Mu pokazać, że wierzę w to, czego ty, ojcze, nauczasz... i dlatego poszedłem do Jenky'ego.

• Dining! — zawołał misjonarz wzruszony— ale ty wobec tego znasz katechizm!
  Murzy­nek poważnie zaprzeczył głową.

• Nie, ojcze. Wiem już, że nie zdołam nigdy nauczyć się tego, co jest w książce. Jednak mimo to wiem, że w każdym moim bliźnim kryje się dobry Bóg.

Misjonarz opuścił głowę, odwrócił twarz w inną stronę i szybko odszedł, by nie pokazać, że płacze. Gdy tylko wzruszenie pozwoliło mu wydobyć głos, zawołał zakrystiana:

• Przygotuj kościół — będzie jeszcze jeden chrzest.

• Co proszę? Czy dobrze zrozumiałem, ojcze?

• Tak, tak, zrozumiałeś bardzo dobrze. Przy­gotuj kościół na chrzest, który musi być bardzo uroczysty. Będzie to ceremonia, jakiej jeszcze nie było w Nacaroa. Idź już, przygotuj wszystko, a po­tem uderz w dzwon.

• Nie rozumiem, ojcze, ale już idę posłusznie wszystko przygotować. Mogę przynajmniej do­wiedzieć się, kto jest tym wyjątkowym katechu­menem? Jakaś gruba ryba, naczelnik plemienia? Misjonarz uśmiechnął się rozbawiony i kiwnął głową.

Dzwon rozdzwonił się w afrykańskie popołud­nie gwiazdkowe. Gdy wszyscy chrześcijanie z mi­sji mocno zaintrygowani ponownie zgromadzili się w kościółku, byli świadkami uroczystego wej­ścia... Dininga. Szedł samiutki, zażenowany, ale rozpromieniony.

To on był tym „wielkim" katechumenem! Mu­rzynek, który posiadał już tak bardzo chrześci­jańską duszę jeszcze przed polaniem czarnej, kędzierzawej główki wodą oczyszczenia. Chrześcija­nin, który naprawdę zrozumiał wszystko: ojcowską miłość Boga, braterstwo ludzi, miłość powszechną, nicość rzeczy doczesnych i wielkość nieba.

Podwójne Boże Narodzenie. Niezapomniane Boże Narodzenie w małej misji w Nacaroa!

O misjonarzach - ks. Jan Twardowski

Dzieci afrykańskie w czasie lekcji religii rysują czarnego Jezusa, czarną Matkę Bożą, czarnego Anioła Stró­ża i bardzo białego diabła. Misjonarze chodzą po Japonii, tak jak Polak Ojciec Kolbe, który patrzył poprzez dru­ciane okulary na kwitnące wiśnie. Dzieci japońskie rysują w czasie religii po japońsku Matkę Bożą, z japońską parasolką i japońskim wachlarzem. Misjonarze chodzą po krajach,; gdzie są papugi, które żyją dłużej niż lu­dzie. Podobno pewna papuga skrzeczała:

Umarlaki, na mnie się nie gapcie

przeżyłam i babcię i prababcię,

nie rzucajcie we mnie kapciem;

Lwica zdechła jedna i druga,

a papuga żyje i .. mruga.

Jednakże pewien chłopiec się skarżył: Chciałem być misjonarzem, ale nie mogę, bo nie mam brody.

O Boże mój, jaka szkoda,

że w drugiej klasie nie rośnie mi broda...

Poza tym mamusia trzyma mnie i nigdzie nie puszcza Tymczasem znam Janka, który odnalazł na podwórku kolegę Jurka. Okazało się, że Jurek nie umie się jeszcze przeżegnać.

Kogo nazywamy misjonarzem?

Misjonarzem nazywamy tego, kto wyjeżdża w świat, żeby uczyć o Panu Bogu.

Pamiętam, rok temu stałem przy wejściowych drzwiach naszego kościoła i czekałem na przyjazd księdza biskupa Murzyna. Odwiedzał Polskę i zapowiedział swoją wizytę. Na dworze pachniało marcem, ale jeżeli chodzi o mnie, lubię każdy rodzaj pogody. Zresztą deszcz pada często dla przyjemności.

Ksiądz biskup nadjechał i wyskoczył z samochodu jak młody lew. Był cały czarny, tylko miał zęby białe oczy niebieskie, prawie że polskie.

Szedł przez środek kościoła niby Tarzan i krokiem sprężystym jak na gimnastyce. Ubraliśmy go w zielony ornat. Najpierw pocałował ołtarz, a potem dotknął ręką czarnego czoła, czarnych ramion i czarnej piersi. Ewangelię czytał po angielsku, ą potem mówił tak szybko, jakby banany łykał, że Afryka potrzebuje wielu misjonarzy.

Co wiemy o misjonarzach?

Misjonarze chodzą po Afryce, tam gdzie lwy nie są w ZOO, ale na wolności, i ryczą z apetytem na tych co chcą je w miastach za biletami oglądać.

Tatuś Jurka nie chodził nigdy do kościoła, zdjął nawet znad łóżka anioła i powiesił małpę w kąpieli.

Janek, ucząc Jurka znaku Krzyża i Świętego, był misjonarzem.

Pewna dziewczynka nauczyła Ojcze nasz koleżankę, która nie umiała tego^: pacierza ani be, ani me. Najlepszym zaś misjonarzem jest ten, który jest dla każdego dobry.

---