Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
Marcin Bytniewski
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
1
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
Rozdział pierwszy
UZDROWIENIE WEWN
TRZNE,
CZYLI CO?
1. ZAKRES POJ
CIA
Samo pojęcie nie ma zbyt długiej tradycji w teologii. Określenie
"uzdrowienie wewnętrzne" nie występuje w Piśmie Świętym ani w Tradycji
Kościoła i zostało wprowadzone do użytku stosunkowo niedawno. W
środowisku Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej jest znane od lat
siedemdziesiątych XX w. Niemniej, jak wspomniano na wstępie, proces,
który jest przez ten termin określany, jest znany od bardzo dawna, a w
historii próbowano go nazywać na różne sposoby.
Niektórzy wiążą narodziny terminu uzdrowienie wewnętrzne z
przebudzeniem Kościołów protestanckich na początku XX wieku, a
zwłaszcza z postacią Agnes Mary Sanford (1897-1982), z Kościoła
Episkopalnego w USA, prekursorką posługi uzdrawiania (ang. healing
ministry), której zainteresowanie uzdrowieniem wewnętrznym rozwinęło się,
gdy sama została uwolniona z przewlekłej depresji. Studiując Pismo Święte,
odkryła u siebie dar modlitwy wstawienniczej o uzdrowienie. Sanford była
główną zwolenniczką "uzdrawiania pamięci", co w jej rozumowaniu równało
się odpuszczeniu grzechów. Według niektórych, jeżeli samo pojęcie
uzdrowienia wewnętrznego oraz pomysł takiej praktyki zrodził się dopiero
kilkadziesiąt lat temu, to nie może mieć, jak się wydaje, swoich z
ródeł w
Tradycji i nauce Kościoła katolickiego. Niemniej fakty są inne. Droga
czynnych i biernych oczyszczeń w szkole duchowości karmelitańskiej
dotyczy nie czego innego jak uzdrowienia poszczególnych władz ludzkiej
duszy (pamięci, wyobraz
ni i innych) poprzez stopniowe uwalnianie się od
wszystkiego, co Bogiem nie jest lub do Niego nie prowadzi. Św. Ignacy
Loyola pisze podobnie: o uwolnieniu, o wolności wewnętrznej, a proces
dokonujący się w duszy rekolektanta w trakcie pierwszego tygodnia
Ćwiczeń duchownych nazywa "drogą oczyszczenia".
Dlaczego w ogóle mówi się o "uzdrowieniu wewnętrznym"? Gdy mowa o
"uzdrowieniu", to zwykle kojarzy się ono z uwolnieniem od choroby ciała.
2
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
Ponieważ wiele chorób somatycznych łatwo zauważyć przy pierwszym
zetknięciu z chorymi osobami, stąd uzdrowienie ma charakter - w tym
właśnie sensie - "zewnętrzny": od razu widać, że coś niezwykłego przytrafiło
się choremu. Nazwę "uzdrowienie wewnętrzne" stosuje się natomiast celem
podkreślenia, że chodzi o coś innego, a uzdrowienie następuje w dziedzinie
nie poddającej się tak łatwo obserwacji. Dokonuje się w niewidocznym
"środku" człowieka, właśnie "wewnątrz" niego.
Część autorów utożsamia uzdrowienie wewnętrzne z uzdrowieniem władz
duszy i intelektu. Na przykład Cezary Sękalski i Zbigniew Lityński podają, że
jest ono nie tyle nagłym, cudownym, całkowitym uwolnieniem od bolesnych
wspomnień i od ich skutków, lecz łaską spojrzenia na doświadczenie
zranienia z Bożej perspektywy . Powoduje to możliwość panowania nad
odruchami chorej emocjonalności, daje szansę kierowania się w życiu
rozumem, bez tłumienia uczuć, ale i bez ulegania tym z nich, które
prowadzą do zła.
Inni autorzy, jak np. Robert Faricy w zakres tego pojęcia włączają również
uzdrowienie ludzkiej psychiki. Według niego uzdrowienie wewnętrzne
obejmuje zarówno uzdrowienie duchowe, jak i psychiczne. Stwierdza on, że
najważniejszym rodzajem uzdrowienia jest uzdrowienie duchowe. Najlepsze
warunki do uzdrowienia są stwarzane przez Chrystusa w sakramentach, a
szczególnie w sakramencie pokuty, namaszczenia chorych, Eucharystii i
chrztu (osób dorosłych).
Ojciec Jim McManus podaje następującą definicję uzdrowienia
wewnętrznego: jest ono doświadczeniem uzdrawiającej miłości Boga, w
którym dana osoba uświadamia sobie, że może być kochana albo, że
potrafi kochać i przebaczyć drugiej osobie, albo też jest w stanie z
wdzięcznością przyjąć jakieś wydarzenie z przeszłości. Widać więc, że
uzdrowienie wewnętrzne człowieka dotyka jego wyobrażeń o sobie,
wspomnień i stosunku do innych.
Według tej definicji uzdrowienie obejmuje trzy etapy. Najpierw chrześcijanin
poznaje prawdę o samym sobie (miłość i akceptacja ze strony Boga).
Następnie przebaczenie, które otrzymuje od Boga, przekazuje innym
osobom. Na koniec łaska uzdrowienia pamięci daje mu siłę do wyrażania
wdzięczności Bogu za wszystkie wydarzenia dotychczasowego życia.
Amerykańska autorka Barbara Leahy Shlemon, mówiąc o uzdrowieniu
wewnętrznym, utożsamia je z modlitwą prośby o osobiste uzdrowienie i z jej
3
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
skutkami. Widzi uzdrowienie jako odpowiedz
Boga na ludzkie pragnienie
odkrycia w swym wnętrzu prawdziwej osoby, która się tam kryje.
Na pewno należy odróżnić uzdrowienie wewnętrzne od wyleczenia czy
uzdrowienia fizycznego. W pierwszym przypadku mamy bowiem do
czynienia z uwolnieniem od ciężaru cierpienia, podczas gdy same
dolegliwości fizyczne lub umysłowe, które te cierpienia spowodowały, mogą
trwać nadal. Różnica polega na tym, że po uzdrowieniu nie będą one już
z
ródłem niepokoju ani izolacji od Boga i ludzi, co wcześniej często ma
miejsce. W pozostałych dwóch przypadkach następuje zniknięcie fizycznych
objawów choroby, co jest bądz
efektem postępowania medycznego
(wyleczenie), bądz
też bezpośrednią interwencją Boga (uzdrowienie
fizyczne).
Zaakcentowanie różnych rodzajów uzdrowień nie oznacza ich rozdzielania.
W praktyce usunięcie zaburzeń emocjonalnych czy duchowych lęków
przyczynia się do uleczenia z chorób ciała i psychiki. Uzdrowienie
wewnętrzne pomaga nam wyzbyć się lęków, poczuć się dobrze we własnej
sytuacji i stanie życia, pomaga człowiekowi być sobą.
O. Józef Augustyn, odwołując się do Pisma Świętego, definiuje uzdrowienie
wewnętrzne jako: uzdrowienie duszy, czyli głębokie zwrócenie swojego
serca do Boga. Istotą zdrowia wewnętrznego jest bowiem najpierw jedność i
harmonia człowieka z Bogiem. Człowiek, nawracając się do Boga i
przyjmując Jego pojednanie oraz przebaczenie, czuje miłość, radość i
szczęście.
Uzdrowienie duchowe oznacza na pierwszym miejscu uzdrowienie z
grzechu. Sam grzech widzieć należy jako chorobę, zranienie duszy oraz
często jako przyczynę niemocy ciała. Określenie "wewnętrzne" albo
"duchowe" uzdrowienie, zwykle oznacza uzdrowienie z czegoś, co - choć
samo grzechem nie jest - ma związek z grzechem. Jest jego skutkiem albo
przyczyną. Może też oznaczać uzdrowienie stanu lub sytuacji, która nie ma
nic wspólnego z grzeszeniem, ale jednak przeszkadza w pełnym rozkwitaniu
życia łaski. Ten rodzaj uzdrowienia przedstawiony jest przez Jezusa jako
integralna część Jego mesjańskiej posługi, kiedy mówi:
2. KTO POTRZEBUJE UZDROWIENIA WEWN
TRZNEGO
Głoszenie Królestwa Bożego zawsze oznacza zwycięstwo nad diabłem, ale
4
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
jego budowanie jest stale narażone na zasadzki złego ducha. Walka ze
złem to naturalna postawa Kościoła (por. Ap 12, 7), a szatan atakując
usiłuje wszczepić człowiekowi postawę wobec Boga, jaką sam posiada -
wewnętrznego i trwałego nieposłuszeństwa, opozycji i rywalizacji. Usiłuje
wzbudzić w człowieku nieufność w stosunku do Boga (Rdz 3, 4-5), bunt
wobec cierpienia (Hi 2, 57) i sprawia, że wraz z grzechem w ludzkie życie, w
sensie dosłownym lub metaforycznym, wkrada się śmierć (por. Mdr 2, 2-4).
O tyle mniej jesteśmy ludz
mi, o ile jesteśmy grzesznikami. Powszechność
grzechu sprawia, że ludzka kondycja stale przedstawia tylko częściowe
spełnienie Bożych zamierzeń. Człowiek wierzący wielokrotnie staje wobec
problemu zrozumienia swego grzechu i odkrycia jego przyczyn. Mimo
oczyszczania się z grzechów, mimo wzrostu duchowego, nie znikają z jego
życia cierpienia, stresy i smutek. Są one pośrednio związane z grzechem,
poprzez zakorzenienie w problemach potrzebujących uzdrowienia -
konfliktach, urazach, krzywdach i emocjach. Geneza wielu z nich sięga do
życia rodzinnego, nieraz do dzieciństwa, naznaczonego negatywnymi
doświadczeniami, które w życiu póz
niejszym przysparzały nieszczęść i
różnorakich zahamowań.
Większość tego, co w ludzkim wnętrzu potrzebuje uzdrowienia, jest ukryta
głęboko w podświadomości, tak silnie stłumiona, że człowiek o własnych
siłach nie jest w stanie do tej rzeczywistości dotrzeć.
Istnieje także ścisły związek między przeszłością a aktualnym stanem
ducha. Przykre zdarzenia, nieraz sprzed wielu lat, przypominają się
podczas modlitwy. Powracają bolesne wspomnienia. Modlitwa bowiem
wymaga szczerości, a rzeczywistość jest taka, że nie wszystko w życiu było
dobre i udało się tak, jakby każdy z nas sobie tego życzył. Choroby duszy
szkodzą życiu w łasce. Brak przebaczenia uniemożliwia łasce Bożej
dotarcie do ludzkiego wnętrza i jest najczęstszym podłożem zranień.
Według chilijskiej teolog Nelly Hidalgo, częstą przyczyną chorób
psychosomatycznych są gromadzące się w duszy przez lata nienawiści i
pretensje, których organizm nie jest w stanie znieść. Stłumione emocje i
uczucia wydobywają się czasem niespodziewanie objawiając się np.
nagłymi wybuchami złości czy nadmiernym krytycyzmem. Stan taki łączy się
z poczuciem rozdrażnienia, na ogół niezrozumiałym ani dla danej osoby, ani
dla jej otoczenia.
Człowiek nie jest w stanie uzdrowić drugiego człowieka ani też sam sobie
5
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
pomóc, a powszechny dzisiaj brak wiary w obecność Chrystusa w Kościele i
w świecie sprawia, że zraniona wewnętrznie osoba może wcale nie szukać
pomocy. Można również nie zdawać sobie sprawy z tego, że nieuzdrowione
wspomnienia różnego rodzaju urazów mogą wywierać negatywny wpływ na
póz
niejsze życie i że ten wpływ nie pozwala na realizację powołania do
świętości, a nierzadko nawet na dojście do równowagi emocjonalnej.
Nieuporządkowane emocje dadzą o sobie znać poprzez różne dolegliwości,
a nawet poważne schorzenia fizyczne.
Negatywne czynniki, które są przedmiotem uzdrowienia duchowego,
większość autorów dzieli na kilka grup. W niniejszym opracowaniu za
podstawę posłużył podział zastosowany przez o. Raniero Cantalamessa
OFM :
a) Konsekwencje minionych grzechów - są to złe nawyki, różne formy
zniewolenia: uzależnienie od narkotyków i alkoholu, utrata kontroli nad
odruchami seksualnymi;
b) Głęboko zakorzenione zranienia, spowodowane przez bolesne
wspomnienia, brak kochającej troski w dzieciństwie, zahamowania ukryte
głęboko w podświadomości, ale nigdy nie rozwiązane i wciąż
przeszkadzające zdolności do wzrostu i do osiągnięcia duchowej
dojrzałości. W tej materii konieczną może być pomoc psychologa,
szczególnie skuteczna, jeśli jest on chrześcijaninem, a terapię połączy się z
modlitwą;
c) Nieakceptowanie siebie albo fałszywy obraz samego siebie. Jest to
częstszym niż jakakolwiek inna przyczyna z
ródłem zaburzeń osobowości i
nienormalnych reakcji. Powodami złego obrazu samego siebie może być
wygląd zewnętrzny osoby albo jakiś jego szczegół, wybrany aspekt
charakteru, a nawet czyjaś rodzina. Osoba nie jest wolna, ale zawsze
zatroskana na tym punkcie, wyobrażając sobie, że inni nic innego w niej nie
widzą, jak tylko to, czego ona u siebie nie lubi. Prowadzi to czasem do
kompleksu niższości i do nieśmiałości, ale może też być podłożem
zaburzeń całkiem przeciwnego rodzaju;
d) Zadawnione żale i nigdy nie udzielone w pełni przebaczenie. Są one
głównymi i głęboko zakorzenionymi przeszkodami do całkowitego
wyzwolenia i wewnętrznego pokoju. Chrześcijanin w takich okolicznościach
nie może wejść w pełną harmonię z Bogiem i osobiście doświadczać
6
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
przebaczenia z powodu zależności, jaka z woli Boga, istnieje między
przebaczaniem i otrzymywaniem go od innych osób (por. Mt 6, 15);
e) Zaburzenia relacji zakłóconych przez zadawnione nieporozumienia,
szorstkość, brak komunikacji między małżonkami, między rodzicami i
dziećmi, między przełożonymi i podwładnymi, między członkami wspólnot.
Złe relacje, zwłaszcza z kimś, z kim żyje się na co dzień, mogą rozwinąć się
w nieprzezwyciężalną przeszkodę na drodze do znajdowania pokoju albo do
możliwości modlitwy lub do miłości, albo do czynienia czegokolwiek
dobrego.
7
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Ci co zaufali Panu, odzyskują siły
Księgarnia Izajasz poleca
Modlitwa różańcowa dla rodzin
Modlitwa różańcowa to rozważanie z Maryją wielkich dzieł Boga,
który rozumie i kocha człowieka. Wspólne odmawianie Różańca
to szkoła Bożej mądrości i miłości, która jest fundamentem
trwałej i szczęśliwej rodziny.
Umieranie ożywiające
Nie ukrywamy, że przeczytanie tej książki wiąże się z pewnym
ryzykiem. W jej tekście nie znajdziesz żadnych kompromisów, nie
będziesz zastanawiał się nad słabościami innych, ani nikogo
oceniał, porównywał ze sobą, ale cały czas słuchał jedynie tego,
jaki to Ty jesteś... Czy to wytrzymasz?
Warto być ojcem
Fascynująca książka o roli męża i ojca w rodzinie. O radości z
bycia ojcem, ale także o odpowiedzialności, władzy i służbie.
Warto naprawić małżeństwo
Naprawdę chcesz naprawić swoje małżeństwo? Zacznij od teraz!
Ta książka pomoże Ci znalez
ć przyczynę problemu a potem
powie jak z nim zwyciężyć.
8
Księgarnia religijna Izajasz.pl