Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 3 marca 2008 r. w sprawie poziomów niektórych substancji w
powietrzu

47-281-
2008

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie stref, w których dokonuje się oceny
jakości powietrza

52-310-
2008

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie oceny poziomów substancji w
powietrzu

87-798-
2002

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 8 lutego 2008 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny
odpowiadać programy ochrony powietrza

38-221-
2008

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie zakresu i sposobu przekazywania
informacji dotyczących zanieczyszczenia powietrza

63-445-
2006

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji

260-2181-
2005

+

17-140-

2006

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia
pomiarów wielkości emisji

283-2842-
2004

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie rodzajów wyników pomiarów
prowadzonych w związku z eksploatacją instalacji lub urządzenia, przekazywanych właściwym organom
ochrony środowiska oraz terminu i sposobów ich prezentacji

59-529-
2003

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 2 października 2007 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia
pomiarów poziomów w środowisku substancji lub energii przez zarządzającego drogą, linią kolejową, linią
tramwajową, lotniskiem, portem

192-1392-
2007

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych
substancji w powietrzu

(oraz referencyjne metodyki modelowania poziomów substancji w powietrzu)

1-12-2003

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska

260-2176-
2005

+

106-723-

2007

Przepisy prawne dotyczące ochrony powietrza

Przepisy prawne dotyczące ochrony powietrza

(emisja)

(emisja)

1.

1.

Ustawa Prawo ochrony środowiska

Ustawa Prawo ochrony środowiska –

– Dz. U. 2001, nr 62, poz. 627,

Dz. U. 2001, nr 62, poz. 627,

Dz. U. 2008, nr 25, poz.

Dz. U. 2008, nr 25, poz.

150

150 (zm.)

2.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie rodzajów wyników
pomiarów prowadzonych w związku z eksploatacją instalacji lub urządzenia,
przekazywanych właściwym organom ochrony środowiska oraz terminu i sposobów ich

prezentacji

Dz. U. 2003, nr 59, poz. 529

Dz. U. 2003, nr 59, poz. 529

3.

3.

Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie standardów emisyjnych z instalacji

Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie standardów emisyjnych z instalacji

Dz. U.

Dz. U.

2005 nr 260, poz. 2181

2005 nr 260, poz. 2181

4.

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie wymagań w
zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji Dz. U. 2004 nr 283, poz. 2842
(NIEWAŻNE)

5.

Rozporządzenie MŚ w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących ograniczenia emisji
lotnych

związków

organicznych

powstających

w

wyniku

wykorzystywania

rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz w preparatach do
odnawiania pojazdów.

Dz. U. 2007 nr 115, poz 1213

6.

Rozporządzenie MŚ w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości
emisji oraz pomiarów ilości pobieranej wody.

Dz.U. 2008 nr 325, poz. 1632

http://isip.sejm.gov.pl

lub

www.abc.com.pl

Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie standardów

Rozporządzenie Ministra Środowiska w sprawie standardów

emisyjnych z instalacji

emisyjnych z instalacji

Rozporządzenie określa:

* standardy emisyjne z instalacji w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza

zróżnicowane w zależności od rodzaju działalności, procesu technologicznego lub operacji
technicznej oraz terminu oddania instalacji do eksploatacji, terminu zakończenia jej
eksploatacji lub dalszego łącznego czasu jej eksploatacji;

* sytuacje uzasadniające przejściowe odstępstwa od standardów oraz granice odstępstw;

* warunki uznawania standardów za dotrzymane;

* wymagania w zakresie stosowania określonych rozwiązań technicznych zapewniających

ograniczenie emisji;

*

sposoby postępowania w razie zakłóceń w procesach technologicznych i operacjach

technicznych dotyczących eksploatacji instalacji;

* rodzaje zakłóceń, gdy wymagane jest wstrzymanie użytkowania instalacji;

* środki zaradcze, jakie powinien podjąć prowadzący instalację;

*

przypadki, w których prowadzący instalację powinien poinformować o zakłóceniach

wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, termin, w jakim informacja ta powinna zostać
złożona oraz jej wymaganą formę.

Rodzaje instalacji powodujących emisje

Instalacje spalania paliw

Instalacje spalania i współspalania odpadów

Instalacje do produkcji lub wyrobów azbestowych

Instalacje do produkcji dwutlenku tytanu

Instalacje w których używane są rozpuszczalniki organiczne

Stężenie substancji w gazach odlotowych sprowadza się do standardowej
zawartości tlenu w gazach odlotowych według następującego wzoru:

E1 = (21 – 01/21 – 02) • E2

gdzie:
E1 — stężenie substancji w gazach odlotowych przy standardowej zawartości tlenu w gazach
odlotowych,

E2 — stężenie substancji w gazach odlotowych (zmierzone lub obliczone),

O1 — standardowa zawartość tlenu w gazach odlotowych, wyrażona w procentach (dla danego
paliwa),

O2 — zawartość tlenu w gazach odlotowych, wyrażona w procentach (zmierzona lub obliczona).

Natężenie przepływu objętości gazów odlotowych jest wyrażone w metrach
sześciennych gazów odlotowych na godzinę odniesionych do warunków umownych
temperatury 273 K, ciśnienia 101,3 kPa i gazu suchego (zawartość pary wodnej nie
większa niż 5 g/kg gazów odlotowych), oznaczanych jako m3u/h.

Stężenie substancji w gazach odlotowych jest wyrażone w miligramach substancji na
metr sześcienny gazów odlotowych odniesiony do warunków umownych, oznaczanych
jako mg/m3 u.

Instalacje do spalania paliw:

Przepisy stosuje się do stacjonarnych urządzeń technicznych, w których następuje proces
spalania paliw w celu wytworzenia energii

Przepisów

nie stosuje

się do źródeł, w których produkty spalania są wykorzystywane

bezpośrednio w procesach wytwórczych, np. dla źródeł do opalania baterii koksowniczych,
reaktorów używanych w przemyśle chemicznym, nagrzewnic, suszarni, obróbki przedmiotów lub
materiałów.

Uwaga na paliwa – to nie tylko paliwa kopalne (konwencjonalne) ale także biomasa, korek,
drewno.

Standardy emisyjne dotyczą emisji:

Dwutlenku siarki
Tlenków azotu (dwutlenku azotu)

Pyłu
LZO

Ważne:

Rozporządzenie zawiera informacje odnośnie rodzaju źródeł oraz daty ich
uruchomienia.

Czyli inne wartości przypisywane są źródłom „starym” (przed 2002), inne dla nowych,
inne dla małych <50 MW, inne dla dużych…

Standardy emisyjne dwutlenku siarki (instalacje
istniejące ze spalania węgla kamiennego)

Standardy emisyjne dwutlenku siarki w mg/m

3

u

, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych

Nominalna moc cieplna

źródła w MW

Źródła istniejące oddane do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r.

Źródła istniejące

oddane do użytkowania

po dniu 28 marca 1990

r.

do 31.12.2007 r.

od 01.01.2008 r.

Źródła wymienione w

pkt IV.1. i 4. niniejszego

załącznika w okresie od

01.01.2008 r. do

terminów tam

określonych

1

2

3

4

5

< 5

2.000

1.500

1.500

1.500

³ 5 i < 50

2.000

1.500

1.500

1.300

³ 50 i < 100

2.000

1.500

1.500

850

³ 100 i < 225

2.350

1.500

1.500

³ 225 i < 500

2.350

Liniowy spadek od

1.500 do 400

1)

1.500

Liniowy spadek

od 850 do 400

1)2)

³ 500

2.350

400

1)

1.200

400

1)2)

Standardy emisyjne dwutlenku siarki (instalacje
istniejące – ze spalania węgla brunatnego)

Standardy emisyjne dwutlenku siarki w mg/m

3

u

, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych

Nominalna moc cieplna

źródła w MW

Źródła istniejące oddane do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r.

Źródła istniejące

oddane do użytkowania

po dniu 28 marca 1990

r.

do 31.12.2007 r.

od 01.01.2008 r.

Źródła wymienione w

pkt IV.1. i 4. niniejszego

załącznika w okresie od

01.01.2008 r. do

terminów tam

określonych

1

2

3

4

5

< 50

2.500

1.500

2.000

1.500

³ 50 i < 100

2.500

1.500

2.000

850

³ 100 i < 225

2.500

1.500

2.000

³ 225 i < 500

2.500

Liniowy spadek od

1.500 do 400

1)

2.000

Liniowy spadek

od 850 do 400

1)2)

³ 500

2.500

400

1)

2.000

400

1)2)

Standardy emisyjne dwutlenku azotu (instalacje
istniejące – ze spalania węgla brunatnego)

Standardy emisyjne tlenków azotu w mg/m

3

u

, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych

Nominalna moc

cieplna źródła w

MW

Źródła oddane do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r.

Źródła istniejące oddane do użytkowania

po dniu 28 marca 1990 r.

do 31.12.2015 r.

od 01.01.2016 r.

Źródła wymienione

w pkt IV.2.

mniejszego

załącznika od

01.01.2016 r. do

terminów tam

określonych

do 31.12.2015 r.

od 01.01.2016 r.

1

2

3

4

5

6

£ 500

500

500

500

400

400

> 500

500

1)

200

2)

500

400

1)

200

2)3)

Standardy emisyjne pyłu (instalacje istniejące – ze spalania węgla koksu i biomasy)

Standardy emisyjne pyłu w mg/m

3

u

, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych

Nominalna moc

cieplna źródła w

MW

Źródła istniejące oddane do użytkowania przed dniem 29 marca 1990 r.

Źródła istniejące oddane do

użytkowania po dniu 28 marca

1990 r.

do

31.12.2007 r.

od

01.01.2008 r.

do

31.12.2015 r.

od

01.01.2016 r.

źródła

wymienione w

pkt IV.3. i 4.

niniejszego

załącznika w

okresie od

01.01.2008 r. do

terminów tam

określonych

do

31.12.2015 r.

od

01.01.2016 r.

1

2

3

4

5

6

7

< 5

635

635

200

635

630

200

³ 5 i < 50

635

400

100

635

400

100

1)

³ 50 i < 500

635

100

100

635

100

100

³ 500

635

50

50

635

50

50

Nominalna moc cieplna źródła w MW

Standardy emisyjne pyłu w mg/m

3

u

, przy zawartości 6% tlenu w gazach odlotowych

do 31.12.2015 r.

od 01.01.2016 r.

1

2

3

< 5

700

200

³ 5 i < 50

400

100

³ 50 i < 500

100

100

³ 500

50

50

Określono też jakie to instalacje !

Np.

1) Elektrownia Bełchatów - 2 kotły x BB-1150;
2) Elektrownia Turów - 1 kocioł OP 650 b do dnia 31 grudnia 2012 r., 1 kocioł OP
650 b do dnia 31 grudnia 2013 r.;
3) Elektrownia Kozienice - 5 kotłów OP-650;
4) Elektrownia Dolna Odra - 1 kocioł OP-650;
5) Elektrownia Pomorzany - 2 kotły Benson OP-206, 1 kocioł WP - 120;
6) Elektrownia Szczecin - 2 kotły OP-130;
7) Elektrownia im. T. Kościuszki S.A. w Połańcu - 2 kotły EP-650;
8) Elektrownia Rybnik S.A. - 3 kotły OP-650;
9) Zespół Elektrowni Ostrołęka S.A., El. Ostrołęka "B" -2 kotły OP-650;
10) Południowy Koncern Energetyczny S.A., Elektrownia "Łagisza" - 3 kotły OP-
380k;
11) Elektrownia "Skawina" S.A. - 4 kotły OP-230, 4 kotły OP-210;
12) Elektrownia "Stalowa Wola" S.A. - 4 kotły OP-150, 2 kotły OP-380k;
13) Elektrociepłownie Warszawskie S.A., EC "Siekierki" - 2 kotły OP-230, 1
kocioł OP-380, 3 kotły OP-430, 1 kocioł WP-200, 3 kotły WP-120;

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA
w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości
emisji

Rozporządzenie określa wymagania w zakresie pomiarów wielkości emisji, do prowadzenia
których są obowiązani prowadzący instalację oraz użytkownicy urządzeń, w tym w
szczególności:

1) przypadki, w których jest wymagany ciągły pomiar emisji z instalacji;
2) przypadki, w których są wymagane okresowe pomiary emisji z instalacji albo urządzenia,

oraz częstotliwości prowadzenia tych pomiarów;

3) referencyjne metodyki wykonywania pomiarów;
4) sposób ewidencjonowania przeprowadzonych pomiarów.

Wymagania w zakresie pomiarów wielkości emisji do wód lub do ziemi, do których prowadzenia
są obowiązani prowadzący instalację oraz użytkownicy urządzeń, określają przepisy w sprawie
warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi oraz w sprawie
substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego.

Ciągłe lub okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji spalania paliw, do
których stosuje się przepisy w sprawie standardów emisyjnych z instalacji spalania paliw,
zwanych „instalacjami energetycznego spalania paliw”.

Ciągłe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji energetycznego spalania paliw o
łącznej nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 100 MW

.

Łączną nominalną moc cieplną instalacji energetycznego spalania paliw stanowi suma
nominalnych mocy cieplnych źródeł, z których gazy odlotowe są odprowadzane do powietrza
wspólnym emitorem;

źródło oznacza stacjonarne urządzenie techniczne, w którym następuje

proces spalania paliw w celu wytworzenia energii, a nominalna moc cieplna źródła oznacza ilość
energii wprowadzonej w paliwie do źródła w jednostce czasu przy jego nominalnym obciążeniu.

Kiedy pomiary okresowe?

Dla instalacji energetycznego spalania paliw, pomiary w zakresie:

1) pyłu, jeżeli instalacja jest opalana gazem ziemnym,
2) dwutlenku siarki, jeżeli instalacja jest opalana:

a) gazem ziemnym,

b) olejem opałowym o znanej zawartości siarki, jeżeli jest brak urządzeń do
ograniczania wielkości emisji siarki,

c) biomasą, jeżeli prowadzący instalację udowodni, że emisja dwutlenku siarki nie jest
wyższa od standardów emisyjnych określonych w przepisach w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji

prowadzi się w sposób okresowy; pomiary w zakresie innych substancji prowadzi się dla tych
instalacji w sposób ciągły, stosując odpowiednio metodyki referencyjne

CZYLI JEST TO DETERMINOWANE RODZAJEM PALIWA I JEGO „SKŁONNOŚCI” DO

CHARAKTERU EMISJI

Okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla:

1)

instalacji energetycznego spalania paliw, których eksploatacja wymaga pozwolenia na

wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza lub pozwolenia zintegrowanego;

2) źródeł, które nie są instalacjami energetycznego spalania paliw.

Ciągłe lub okresowe pomiary emisji do powietrza lotnych związków organicznych, zwanych
"LZO", przez które rozumie się każdy związek organiczny mający w temperaturze 293,15 K
prężność par nie mniejszą niż 0,01 kPa, względnie posiadający analogiczną lotność w
szczególnych warunkach użytkowania, prowadzi się dla instalacji (20 rodzajów), w których są
stosowane rozpuszczalniki organiczne i w których dotrzymanie standardów emisyjnych wymaga
stosowania urządzeń ograniczających wielkość emisji LZO

LP

Procesy prowadzone w

instalacjach, w których używane

są LZO

Zużycie LZO w

Mg/rok

S1 w mg/m3u

S2 w %

S4

1

Gorący offset rotacyjny

≥ 15 i

< 25

≥ 25

100

20

30

30

-

-

2

Czyszczenie na sucho mebli,
odzieży i innych podobnych
produktów, z wyjątkiem
ręcznego usuwania plam i
zabrudzeń

> 0

-

-

20 g/kg czystego,
suchego produktu

Standardy emisyjne LZO z instalacji wyrażone jako:
- stężenie LZO, w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny, w gazach odlotowych,
w warunkach umownych i oznaczone S1,
- procent masy LZO zużytych w ciągu roku, powiększonej o masę LZO odzyskanych,
ponownie użytych w tym procesie i oznaczone S2,
- stosunek masy LZO do jednostki produktu lub surowca i oznaczone S4

Ciągłe pomiary emisji LZO do powietrza prowadzi się dla instalacji, z których z jednego emitora
wprowadzane są do powietrza LZO w ilości nie mniejszej niż średnio 10 kg/h w przeliczeniu na
emisję całkowitego węgla organicznego (TOC).

Średnią wielkość emisji całkowitego węgla organicznego ustala się na podstawie wyników
okresowych pomiarów emisji albo z bilansu masy LZO zużywanych w każdym kolejnym okresie
dwunastomiesięcznym, odniesionego do czasu pracy instalacji z LZO.

Okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji albo urządzeń do produkcji
lub obróbki wyrobów zawierających azbest, dopuszczonych do produkcji, obrotu i importu na
podstawie przepisów o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, jeżeli ilość surowego
azbestu zużywana w tych procesach przekracza 100 kg/rok.

Okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji do produkcji dwutlenku
tytanu, w przypadku stosowania reakcji sulfatyzacji lub chlorowania

Okresowe pomiary hałasu w środowisku prowadzi się dla zakładu, na którego terenie
eksploatowane są instalacje lub urządzenia emitujące hałas, dla którego zostało wydane
pozwolenie na emitowanie hałasu do środowiska lub pozwolenie zintegrowane.

Zakres oraz metodyki referencyjne wykonywania ciągłych pomiarów
emisji do powietrza z instalacji energetycznego spalania paliw

Lp.

Nazwa substancji lub

parametru - zakres

Jednostka miary

Metodyka referencyjna

1

Pył ogółem

mg/m

3

Technika dowolna

wzorcowana metodą

grawimetryczną

2

SO

2

mg/m

3

Absorpcja

promieniowania IR lub

inna metoda optyczna z

uwzględnieniem normy

PN-ISO 7935

3

NO

x

(w przeliczeniu na

NO

2

)

mg/m

3

Absorpcja

promieniowania IR lub

inna metoda optyczna z

uwzględnieniem normy

PN-ISO 10849

4

CO

mg/m

3

Absorpcja

promieniowania IR

5

O

2

%

Paramagnetyczna, celi

cyrkonowej lub

elektrochemiczna

gwarantująca niepewność

pomiaru nie gorszą niż ±

0,4 % obj. O

2

Zakres oraz metodyki referencyjne wykonywania okresowych pomiarów emisji do powietrza z
instalacji energetycznego spalania paliw oraz częstotliwość ich prowadzenia

Metody tak jak w przypadku pomiarów ciągłych

Pomiary okresowe prowadzi się dwa razy w roku, raz w sezonie zimowym (październik -

marzec) oraz raz w sezonie letnim (kwiecień - wrzesień).

Zakres oraz metodyki referencyjne wykonywania ciągłych i okresowych
pomiarów emisji do powietrza z instalacji spalania lub współspalania
odpadów oraz częstotliwość ich prowadzenia

Metody tak jak w przypadku pomiarów ciągłych, ale dochodzą metale
ciężkie i tutaj wykorzystuje się metody spektrometryczne - ASA, SAE

1. Pomiary okresowe prowadzi się co najmniej raz na sześć miesięcy.

2. Jeżeli ze spalania odpadów komunalnych wprowadzane są do powietrza dioksyny i furany w
ilościach nieprzekraczających 10% standardów emisyjnych, wykonywanie pomiarów emisji tych
substancji w gazach odlotowych nie jest wymagane.

3. Od dnia 1 stycznia 2007 r. systemy do ciągłych pomiarów emisji do powietrza podlegają
kontroli za pomocą pomiarów równoległych prowadzonych przy użyciu innych systemów z
zastosowaniem metodyk referencyjnych lub manualnych (dla HCl zgodnie z normą PN-EN 1911,
dla pyłu zgodnie z normą PN-Z-04030-7 lub normą PN-EN 13284-1) co najmniej raz na trzy lata.

HAŁAS

Metodyka referencyjna oraz częstotliwość prowadzenia okresowych pomiarów hałasu (z
wyjątkiem hałasu impulsowego) w środowisku, pochodzącego od instalacji lub urządzeń

Metodyka referencyjna służy do wyznaczenia wartości poziomu hałasu w środowisku,
wyrażonego równoważnym poziomem dźwięku A, emitowanego przez określone instalacje lub
urządzenia znajdujące się na terenie jednego zakładu.

Równoważny poziom dźwięku A dla danego przedziału czasu odniesienia oznaczany jest
następująco:

LAeq,T w decybelach, dB

gdzie:
LAeq,T -

uzyskana w wyniku pomiarów lub obliczeń wartość równoważnego poziomu

dźwięku A dla czasu odniesienia T, dB,
T - przedział czasu odniesienia określony w przepisach w sprawie dopuszczalnych poziomów
hałasu.

HAŁAS

Wartość równoważnego poziomu dźwięku A wyznacza się:

a) metodą bezpośrednich pomiarów,

b) metodą obliczeniową, w sytuacji, gdy w danych warunkach nie można uzyskać wyniku za
pomocą pomiarów bezpośrednich.

Wyznaczoną wartość równoważnego poziomu dźwięku A podaje się wraz z wartością
niepewności rozszerzonej oszacowanej dla poziomu ufności 95% (U95).

Wynik pomiaru hałasu uzyskany przy zastosowaniu niniejszej metodyki referencyjnej uważa się
za prawidłowy, jeśli wartość tej niepewności jest mniejsza bądź równa 2,7 dB.

Lokalizacja punktów pomiarowych zależna jest od celu pomiarów, charakterystyk i
usytuowania źródeł hałasu (instalacji i urządzeń) oraz pokrycia i zagospodarowania terenu.

GŁÓWNE KRYTERIUM – MIEJSCE WYKONYWANIA POMIARU (TEREN)

Kryteria lokalizacji punktów pomiarowych dla celów ustalania i kontroli warunków korzystania
ze środowiska wyglądają następująco;

1) w przypadku pomiaru hałasu na terenach niezabudowanych, objętych prawną ochroną przed

hałasem, punkty pomiarowe lokalizuje się na wysokości 1,5 m nad powierzchnią terenu. W
przypadkach skomplikowanego ukształtowania lub zagospodarowania terenu lokalizacja
punktów pomiarowych jest rozpatrywana indywidualnie;

.

Kryteria lokalizacji punktów pomiarowych dla celów ustalania i kontroli warunków korzystania

ze środowiska wyglądają następująco;

2)

w przypadku pomiaru hałasu na pozostałych terenach objętych prawną ochroną przed

hałasem, punkty pomiarowe lokalizuje się:

a)

w przypadku terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, wielokondygnacyjnej,

domów stałego lub wielogodzinnego pobytu dzieci i młodzieży, domów opieki społecznej,
szpitali - w miejscu, które jest użytkowane zgodnie z funkcją tego terenu, na wysokości 1,5 m
nad powierzchnią terenu oraz w odległości od 1 do 2 m od elewacji budynku podlegającego
ochronie przed hałasem,

b)

w przypadku zabudowy jednorodzinnej wolnostojącej, szeregowej itp. z działkami

funkcjonalnie związanymi z tą zabudową - na terenie działki na wysokości 1,5 m nad
powierzchnią terenu oraz przy elewacji budynku w odległości od 1 do 2 m od tej elewacji, w
świetle okien tego budynku; gdy nie ma technicznych możliwości wykonania pomiarów hałasu w
świetle okien, pomiary należy wykonywać tylko na wysokości 4 ± 0,2 m nad powierzchnią
terenu

Zestawy pomiarowe dobiera się tak, by można było za ich pomocą wyznaczyć równoważny
poziom dźwięku A zarówno metodami bezpośrednimi, jak i pośrednimi, czyli przez pomiary
ekspozycyjnych poziomów dźwięku oraz:

1) stosuje się mierniki poziomu dźwięku 1 klasy dokładności;

2) do wzorcowania toru pomiarowego stosuje się wzorcowe źródła dźwięku minimum 1 klasy

dokładności;

3) pomiary wykonuje się za pomocą przyrządów z ważnym świadectwem legalizacji;

4) wszystkie przyrządy używane do pomiarów hałasu wzorcuje się zgodnie z instrukcją

producenta przyrządu;

5) na mikrofony pomiarowe zakłada się osłony przeciwwietrzne, niezależnie od warunków

meteorologicznych.

.

Zalecenia dotyczące warunków meteorologicznych:

Pomiary hałasu prowadzi się w warunkach meteorologicznych nieprzekraczających:

1) warunków określonych w instrukcji obsługi przyrządu;

2) warunków granicznych:

a) temperatura od -10°C do 40°C,

b) wilgotność od 25% do 98%,

c) średnia prędkość wiatru do 0 - 5 m/s,

d) ciśnienie atmosferyczne od 940 hPa do 1060 hPa.

Rozporządzenie w sprawie rodzajów wyników pomiarów prowadzonych w związku z
eksploatacją instalacji lub urządzenia, przekazywanych właściwym organom ochrony
środowiska oraz terminu i sposobów ich prezentacji

Rozporządzenie określa wymagania w zakresie rodzajów wyników pomiarów prowadzonych w
związku z eksploatacją instalacji lub urządzenia, które prowadzący instalację lub użytkownicy
urządzeń mają obowiązek przekazywać właściwym organom ochrony środowiska, a także
terminy i sposób prezentacji wyników tych pomiarów, w szczególności:

1) przypadki, w których wymagane jest przedkładanie wyników pomiarów z uwagi na:

a) rodzaj instalacji lub urządzenia,

b) nominalną wielkość emisji,

c) parametry charakteryzujące wydajność lub moc instalacji lub urządzenia;

2) formę przedkładanych wyników pomiarów;

3) układ przekazywanych wyników pomiarów;

4) wymagane techniki przekazywania wyników pomiarów;

5) terminy przedkładania wyników pomiarów w zależności od ich rodzajów.

Odpowiednie formularze przedstawiono w załącznikach do rozporządzenia

Wyniki ciągłych i okresowych pomiarów emisji substancji lub energii wprowadzanej do
środowiska należy przedkładać w formie pisemnej.

Wyniki ciągłych pomiarów emisji substancji do powietrza przekazuje się w układzie
obejmującym;

-wyniki pomiarów,

-bilans ładunków substancji wprowadzonych do powietrza

- analizę statystyczną wyników w odniesieniu do dopuszczalnych do wprowadzenia do powietrza

ilości substancji zanieczyszczających, w oparciu o oprogramowanie będące elementem systemu

do ciągłego pomiaru emisji.

Jeżeli istnieją możliwości techniczne i ekonomiczne, wyniki ciągłych pomiarów emisji substancji
lub energii wprowadzanej do środowiska mogą być przedkładane za pośrednictwem publicznych
sieci telekomunikacyjnych w rozumieniu ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo
telekomunikacyjne

Wyniki ciągłych i okresowych pomiarów emisji substancji lub energii wprowadzanej do
środowiska przekazuje się właściwemu organowi ochrony środowiska:

1) dla pomiarów ciągłych oraz pomiarów okresowych wykonywanych z częstotliwością

mniejszą niż miesiąc - w terminie 30 dni od dnia zakończenia kwartału, w którym pomiary
zostały wykonane;

2) w pozostałych przypadkach - w terminie 30 dni od dnia zakończenia pomiaru

Rozporządzenie MŚ

w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących ograniczenia

emisji lotnych związków organicznych

powstających w wyniku wykorzystywania

rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz w preparatach do
odnawiania pojazdów.

Rozporządzenie określa szczegółowe wymagania dotyczące spełnienia obowiązku ograniczania
emisji lotnych związków organicznych przez określenie;

dopuszczalnych wartości maksymalnych ich zawartości w niektórych farbach i lakierach

oraz w preparatach do odnawiania pojazdów

,

-w celu zapobiegania lub redukcji zanieczyszczeń powietrza biorących udział w tworzeniu ozonu
troposferycznego.

Przez lotne związki organiczne, zwane dalej "LZO", rozumie się związki organiczne mające w
temperaturze 293,15 K prężność par nie mniejszą niż 0,01 kPa, względnie posiadające
analogiczną lotność w szczególnych warunkach użytkowania

Lp.

Podkategoria

Produkt

Typ

Etap I (g/l)

1)

(od 1 stycznia 2007

r.)

Etap II

(g/l)

1)

(od 1 stycznia 2010

r.)

1

a

Farby matowe na
wewnętrzne ściany
i sufity z połyskiem
mniejszym lub
równym 25
jednostkom przy
kącie α=60°

FW

2)

FR

2)

75

400

30

30

2

b

Farby z połyskiem
na wewnętrzne
ściany
i sufity z połyskiem
większym od 25
jednostek przy
kącie α=60°

FW

FR

150

400

100

100

3

c

Farby na
zewnętrzne mury

FW

FR

75

450

40

430

Ustawa o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i
innych substancji

Ustawa określa zasady funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji do powietrza
gazów cieplarnianych i innych substancji, którego celem jest ograniczenie tych emisji w sposób
opłacalny i ekonomicznie efektywny.

Przepisów ustawy nie stosuje się do:

1) instalacji i ich części stosowanych wyłącznie do badania, rozwoju lub testowania nowych

produktów lub procesów technologicznych;

2) instalacji znajdujących się na terenach zamkniętych, o których mowa w przepisach prawa

geodezyjnego i kartograficznego.

System handlu uprawnieniami do emisji składa się z:

1) wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji;
2) krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji.

System obejmuje instalacje, dla których przyznaje się uprawnienia do emisji, i instalacje, które są
czasowo wykluczone z systemu.

Nadzór nad systemem sprawuje minister właściwy do spraw środowiska

Uprawnienia do emisji są przyznawane prowadzącemu instalacje dla każdej instalacji objętej
systemem na okres rozliczeniowy, z podziałem na poszczególne lata tego okresu.

Uprawnienia do emisji dla instalacji istniejących są przyznawane w krajowym planie.

Uprawnienia do emisji dla instalacji nowych są przyznawane w zezwoleniu.

W przypadku zmiany w instalacji lub zmiany prowadzącego instalację, uprawnienia do emisji na
czas do końca okresu rozliczeniowego są przyznawane w zezwoleniu.

Prowadzący instalację objętą systemem, któremu przyznano uprawnienia do emisji w krajowym
planie, może wykorzystać lub sprzedać te uprawnienia po uzyskaniu zezwolenia

Przyznane dla instalacji uprawnienia do emisji na dany rok okresu rozliczeniowego mogą być:

1) wykorzystane na własne potrzeby prowadzącego instalację, odpowiadające rzeczywistej

emisji danej substancji do powietrza;

2) sprzedawane;

3) wykorzystane w następnych latach okresu rozliczeniowego lub w następnym okresie

rozliczeniowym.