Rozpowszechniane na licencji BEERshare :D (jeżeli Ci się przydało, postaw piwo autorowi, 
gdy go kiedyś spotkasz). Informacje zawarte w dokumencie mogą zawierać błędy:)

 1. Własności materiałów:

 1.1. Gęstość właściwa - 

=

m

V

[

kg

dm

3

]

 a) metoda   piknometryczna   –   używamy   piknometru,   czyli   szklanego   naczynia, 

które pozwala na dokładny pomiar masy cieczy lub substancji sypkich:

Przygotowanie próbki:

–

rozkruszyć materiał do frakcji rzędu 0,4 mm

–

zmielić w młynku kołowym lub kulowym do frakcji poniżej 0,08 mm

–

przesiać   przez   sito   o  oczku   0,08   mm   całość   materiału,   ewentualnie   gdy  jest   taka   potrzeba 
zmielić ponownie

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze 105-110

o

 C

–

ostudzić w eksykatorze (wilgotność ok. 0%)

Przebieg badania:

–

oznaczamy masę piknometru - 

m

p

[

g ]

–

wsypujemy ok. 10 g materiału

–

ważymy piknometr i materiał - 

m

pm

[

g]

–

oznaczamy masę samej próbki materiału - 

m

m

=

m

pm

−

m

p

–

wlewamy wodę destylowaną wypełniając całkowicie piknometr (nadmiar wylewa się otworem)

–

określamy temperaturę wody destylowanej (ok. 20

o

C)

–

oznaczamy masę piknometru wraz z próbką materiału i wodą - 

m

2

[

g ]

–

czyścimy piknometr i ponownie nalewamy wodę destylowaną do całości piknometru

–

oznaczamy   masę   piknometru   wraz   z   wodą   destylowaną,   która   wypełnia   tym   razem   całe 
naczynie - 

m

1

[

g ]

V =

m

m



m

1

−

m

2



wody

,   gdzie  



wody

=

0,998

g

cm

3

,   co   daje   nam   objętość   wody,   taką   samą   jak 

objętość materiału,  a z tego wyliczamy 



mat

=

m

V

[

kg

dm

3

]

 b) metoda kolby le Chateriela:

Przygotowanie próbki:

–

rozkruszyć materiał do frakcji rzędu 0,4 mm

–

zmielić w młynku kołowym lub kulowym do frakcji poniżej 0,08 mm

–

przesiać   przez   sito   o  oczku   0,08   mm   całość   materiału,   ewentualnie   gdy  jest   taka   potrzeba 
zmielić ponownie

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze 105-110

o

 C

–

ostudzić w eksykatorze (wilgotność ok. 0%)

–

przygotowujemy kolbę

Przebieg badania:

–

wlewamy denaturat do kolby do poziomu 0 (denaturat ma niską lepkość i gęstość – mniejszą od 
wody – dlatego ziarenka materiału szybciej opadają)

–

ważymy kolbę z denaturatem - 

m

1

[

g ]

–

wsypujemy materiał do kolby do poziomu 

V =20 cm

3

–

ważymy kolbę z denaturatem i sproszkowanym materiałem -

m

2

[

g ]

=

m

2

−

m

1

V

[

g

cm

3

]

 1.2. Gęstość pozorna (objętościowa):

 a) metoda bezpośrednia dla próbek o kształcie regularnym:

Przygotowanie próbki:

–

próbkę o kształcie regularnym suszymy do stałej masy w temperaturze ok. 105

o

C

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

ważymy próbkę i określamy masę - 

m[g ]

–

mierzymy wymiary próbki i obliczamy objętość - 

V

o

[

cm

3

]



o

=

m

V

o

[

g

cm

3

]

 b) metoda pośrednia dla próbek o kształcie nieregularnym:

Przygotowanie próbki:

–

suszymy do stałej masy

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

oznaczamy masę próbki - 

m

2

[

g ]

–

nasycamy próbkę wodą do stałej masy, a następnie ważymy - 

m

1

[

g ]

–

ważymy próbkę w wodzie i obliczamy 

V

o

[

cm

3

]

V

o

=

m

1

−

m

2



wody

, czyli 



o

=

m

V

o

[

g

cm

3

]

 c) metoda pośrednia z użyciem parafinowania:

Przygotowanie próbki:

–

suszymy próbkę do stałej masy

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

ważymy próbkę - 

m[g ]

–

zanurzamy próbkę w gorącej parafinie, po wyciągnięciu i zastygnięciu parafiny próbkę ważymy 
- 

m

1

[

g ]

–

ważymy próbkę w wodzie - 

m

2

[

g ]

–

obliczamy 

V

o

[

cm

3

]

 składające się z objętości próbki i parafiny, a z tego wyliczymy 



o

 1.3. Gęstość nasypowa:

Przygotowanie próbki:

–

suszymy do stałej masy

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

przygotowujemy naczynie pomiarowe o objętości 

V =2,5 lub 10 dm

3

i danej masie 

m

1

[

g ]

–

wypełniamy naczynie pomiarowe materiałem

–

ważymy naczynie z materiałem - 

m[g ]



n

=

m−m

1

V

[

kg

dm

3

]

Gęstość nasypowa może być w stanie luźnym lub zagęszczonym.

 1.4. Porowatość, szczelność i jamistość:

P

C

=

1−



o



⋅

100

%-  porowatość całkowita  (określa jaką część całkowitej objętości materiału 

stanowi objętość porów)

j

l , z

=

1−



n

l ,z



o

⋅

100

%- jamistość  (objętość procentowa wolnych przestrzeni pomiędzy ziarnami 

kruszywa)

S=



o



⋅

100

%-  szczelność  (określa   jaką   część   całkowitej   objętości   materiału   zajmuje   masa 

materiałów bez porów)

P=1−S⋅100

%- zależność między porowatością i szczelnością



o



n

l



n

z

- zależność między gęstościami danego rodzaju

 1.5.  Nasiąkliwość masowa – maksymalna ilość wody, którą jest w stanie wchłonąć 

materiał (stosunek pochłoniętej wody do masy próbki w stanie suchym):

Przygotowanie próbki – ten sam sposób

Przebieg badania:

–

określamy masę próbki suchej – 

m

s

–

nasycamy stopniowo próbkę do stałej masy i określamy masę próbki z wodą - 

m

n

n

w

=

m

n

−

m

s

m

s

⋅

100

%, gdzie 

m

s

 to masa sucha, 

m

n

 to masa z wodą

Większą nasiąkliwość osiągamy na mniejszych próbkach.

Nasiąkliwość objętościowa: 

n

obj

=

n

mas

⋅

 i 

n

obj

≤

P

otw

 1.6. Wilgotność – ilość wody w próbce, w danej chwili czasu i w danych warunkach, do 

masy próbki w stanie suchym:

Przebieg badania:

–

ważymy i odczytujemy masę próbki wilgotnej – 

m

w

–

suszymy próbkę

–

studzimy w eksykatorze

–

ważymy i odczytujemy masę próbki suchej - 

m

s

W =

m

w

−

m

s

m

s

⋅

100

%

 1.7.  Wytrzymałość   na   ściskanie   –   naprężenie   maksymalne,   jakie   jest   w   stanie 

przenieść próbka materiału podczas ściskania:

Przygotowanie próbki:

–

przygotowujemy   próbkę   o   kształcie   regularnym   (możemy   to   zrobić   poprzez   szlifowanie, 
wycięcie, itp.), najczęściej o kształcie sześcianu, prostopadłościanu lub walca

–

oznaczamy wymiary próbki (przekrój) - 

S [mm

2

]

–

umieszczamy próbkę w maszynie wytrzymałościowej (głowica)

–

oznaczamy siłę niszczącą 

P[ N ]

f

c

=

R

c

=

P
S

[

MPa]

 1.8. Wytrzymałość na rozciąganie bezpośrednie – naprężenie maksymalne, jakie jest w 

stanie przenieść próbka materiału podczas rozciągania:

R

r

=

f

ct

=

P

S

[

MPa]

, badane próbki mają różny kształt, zależny od rodzaju materiału, 

np. stal – pręty, drewno – wiosełka, zaczyny i zaprawy – ósemki. Taki kształt próbek 
zapewnia   rozerwanie   próbki   w   miejscu   o   najmniejszym,   dokładnie   mierzalnym 
przekroju

 1.9. Wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu – naprężenie maksymalne, jakie jest 

w stanie przenieść próbka materiału podczas rozciągania przy zginaniu:

f

ct

flex

=

R

zg

=

M

max

W

x

[

MPa]

,   gdzie  

M

max

  to   maksymalny   moment   zginający,   a  

W

x

[

m

3

]

  to 

wskaźnik wytrzymałości przekroju



bh

2

6



Moment zginający wyznacza się w zależności od sposobu obciążenia belki:

–

obciążenie siłą skupioną:

M=

Pl

4

[

Nm]

–

obciążenie ciągłe:

M =

gl

2

8

[

Nm]

, gdzie l to rozpiętość belki pomiędzy podporami

 2. Badanie kamienia budowlanego:

 2.1. Badanie petrograficzne:

–

opis   makroskopowy:   zabarwienie,   tekstura,   wymiary   ziarn,   nieciągłości,   oznaki   wietrzenia, 
obecności makroskamieniałości

–

opis mikroskopowy: tekstura, składniki (minerały), objętość, wymiary, przekrój, kształt, granice 

ziarn, rozmieszczenie, orientacje, objawy wietrzenia

–

nieciągłości,   pory,   spękania,   przełomy   (ilość,   wielkość,   kształt,   wymiary,   przekrój, 
rozmieszczenie, wypełnienie, charakter)

2.2. Wytrzymałość na ściskanie:

–

Próbki do badania: kostki sześcienne o krawędzi  

70±5 mm

  lub  

50±5mm

, ewentualnie 

walce o średnicy i wysokości równej 

7 0 ±5 mm

 lub 

50±5 mm

–

Ilość próbek: minimum 6

–

Przygotowanie próbek do badania:

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze 

70±5

o

C

–

przez 24 godziny przed badaniem klimatyzować w temperaturze 

20±5

o

C

 do osiągnięcia 

równowagi termicznej

–

z dokładnością do 0,1 mm zmierzyć wymiary poprzeczne (średnice) próbek

R=

F

A

[

MPa]

, gdzie 

F

 to siła niszcząca, a 

A

 to powierzchnia przekroju

Oś próbki powinna być prostopadła do płaszczyzn anizotropii (jeżeli istnieją). Tempo przyrostu 
obciążenia powinno wynosić 

1±0,5 MPa /s

, a wartość średnia 

R

 podana z dokładnością do 

1 MPa

.

2.3. Wytrzymałość na zginanie pod działaniem siły skupionej:

–

Próbki do badania:

–

grubość: 

25−100 mm=h

–

długość: 

6h

–

szerokość: 

b , 50 mm≤b≤3h

–

rozstaw między rolkami podporowymi: 

l=5h

–

Ilość próbek: minimum 10

–

Przygotowanie do badania analogicznie jak w poprzednim przykładzie

R

ft

=

3⋅Fl

2⋅bh

2

[

MPa]

Tempo przyrostu obciążenia: 

0,05−0,25 MPa /s

2.4. Wytrzymałość na zginanie przy stałym momencie:

Przygotowanie jak w poprzednim przykładzie

R

tc

=

Fl

bh

2

[

MPa]

2.5 Oznaczenie obciążenia niszczącego przy otworze na kołek:

–

Próbki do badania: płyty o powierzchni licowej, kwadratowej o wymiarach  

200±1 mm

  i 

grubości 

30±1 mm

–

Ilość próbek: minimum 10

–

Przygotowanie do badania:

–

na środku każdej z bocznych płaszczyzn należy wykonać otwory o średnicy 

10±5 mm

 i 

grubości 

30±2mm

–

wysuszyć i klimatyzować, jak w poprzednich przykładach

–

umieścić kołek ze stali nierdzewnej za pomocą zaczynu cementowego w otworze

–

przeprowadzić badanie (nie zdążyłem zanotować)

–

Wyniki badania (średnie wartości odległości):

–

otworu od powierzchni licowej

–

środka otworu do krawędzi wyłamania

–

średnia wartość obciążenia niszczącego

2.6 Badanie odporności na ścieranie:

Metody badania:

–

A – szeroką tarczą – metoda wzorcowa

–

B – Boehme'go – metoda alternatywna

–

C – Amstera

Wynikami  badań może być  np. zmiana  objętości  po 16 cyklach, ewentualnie  strata  wysokości 
próbki.

2.7.  Badanie   twardości   materiałów   kamiennych   metodą   wg   Knoppa   (wciskanie 

wgłębnika wewnątrz próbki):

–

Próbki do badań: wypolerowany wycinek o wymiarach 

20x30x10 mm

–

Metoda badania:

–

20 wgnieceń wzdłuż linii w 1 mm odstępach (jednorodny)

–

3 serie wgnieceń dla kamienia niejednorodnego

–

8 serii dla kamieni o bardzo dużych ziarnach

–

Przedstawienie wyników:

HK =

14,23⋅P

L

2

[

N

mm

2

]

,   gdzie  

P

  to   obciążenie,   a  

L

  to   długość   największej   przekątnej 

pozostawionej przez wgłębnik.

Grupy twardości:

–

HK 25 – wartość mikrotwardości dla skumulowanej częstości – 25 %

–

HK 50

–

HK 75

2.8. Badanie nasiąkliwości przy ciśnieniu atmosferycznym:

–

Próbki do badań: sześciany lub walce

–

Ilość próbek: minimum 6

–

Przygotowanie:

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze 

75

o

C

–

wystudzić w eksykatorze do osiągnięcia temperatury pokojowej i oznaczyć masę

–

Wykonanie badania:

–

stopniowo nasączamy próbki wodą, za każdym razem do innej głębokości

–

przez pierwsze 60 minut zanurzamy 1/3 próbki

–

do 120 minut zanurzamy 2/3 próbki

–

do następnie na 48 godzin zanurzamy całą próbkę

–

Przedstawienie wyników:

A

b

=

m

s

−

m

d

m

d

⋅

100

%, gdzie 

A

b

 to nasiąkliwość, 

m

d

 próbka sucha, 

m

s

 próbka nasycona

2.9 Gęstość i porowatość:

–

Próbki: walec, sześcian lub graniastosłup o 

V ≥25 ml

–

Ilość: minimum 6

–

Przygotowanie: jak poprzednio

–

Badania:

–

zważyć suchą próbkę - 

m

d

–

w naczyniu próżniowym obniżyć ciśnienie do 

2 kPa

–

utrzymywać je przez 24 godziny, w celu eliminacji powietrza z porów

–

wprowadzić do naczynia wodę dejonizowaną o temperaturze

20

o

C

, aż do całkowitego 

zanurzenia próbek (podczas wprowadzania wody i przez następne 24 godziny utrzymywać 
ciśnienie)

–

po tym czasie przywrócić cienienie i pozostawić próbki przez 24 godziny w wodzie

–

następnie każdą próbkę zważyć w wodzie – 

m

n

–

oznaczyć masę próbki nasyconej w powietrzu - 

m

s

V

o

=

m

s

−

m

d



wody

⋅

1 0 0 0 ml

- pory otwarte (objętość),

V

b

=

m

s

−

m

n



wody

⋅

1 0 0 0 ml

- objętość próbki,



o

=

m

d

m

s

−

m

n

⋅

wody

[

kg

m

3

]

- gęstość objętościowa,

P

o

=

m

s

−

m

d

m

s

−

m

n

⋅

1 0 0

% - porowatość otwarta.

–

mierzenie gęstości metodą piknometru – przebieg badania, taki sam jak podano wcześniej:

=

m

e

m

2



m

e

−

m

1

⋅

wody

, gdzie  

m

e

  to masa próbki,  

m

1

  masa piknometru, próbki i wody, 

m

2

 masa piknometru i wody

–

mierzenie gęstości metodą le Chateriela – tak samo, jak wcześniej

2.10 Inne badania kamienia budowlanego:

–

oznaczenie współczynnika nasiąkliwości kapilarnej

–

oznaczenie mrozoodporności

–

oznaczenie odporności na krystalizację soli

–

oznaczenie energii pękania

–

oznaczenie odporności na poślizg z użyciem przyrządu wahadłowego

–

oznaczenie statycznego modułu sprężystości

–

oznaczenie współczynnika liniowej rozszerzalności cieplnej

2.11 Skala twardości Mohsa:

1. talk
2. gips
3. kalcyt
4. fluoryt
5. apatyt

6. ortoklaz
7. kwarc
8. topaz
9. korund
10. diament

2.12. Zastosowanie materiałów kamiennych:

–

krawężniki

–

bruk 

–

posadzki

–

kostka brukowa

–

płyty drogowe

–

budownictwo monumentalne

–

do podniesienia wartości estetycznych

–

do budownictwa mostowego i hydro technicznego (ciosy łożyskowe, filary, przyczółki)

 3.  Wyroby ceramiczne:

3.1. Proces produkcji:

a. wydobycie surowca:

–

plastyczne – gliny, iły, kaolin, łupki ilaste

–

nieplastyczne:   schudzające   (piaski   kwarcowe,   łupki   kwarcytowe,   szamot),   topniki 
(glinokrzemiany sodu i potasu), szkliwa i surowce specjalne

–

woda

Z plastyczności glin wynika ok. 22 % skurcz, gdy go ograniczymy przez dodanie odpowiednich 
materiałów (dodatków schudzających, gruzu ceglanego) zmniejsza się on do ok. 10 %

b. zestawienie składników i przerób wstępny

c. rozdrobnienie i homogenizacja ( w gniotownikach, a także wielokrotne mielenie w przecierakach 
sitowych)

d.   formowanie   wyrobów   (prasa   pasmowa   – 
ryflowanie)

e. suszenie (redukcja wilgotności z 22-25 % do 
3-5 %)

f. wypalanie, a następnie magazynowanie

3.2. Podział ceramiki:

–

wyroby ścienne:

a. cegła pełna - 

60x250x120

b. cegła dziurawka (otwory prostopadłe do główki, o przekroju prostokątnym)
c.   cegła   kratówka:

K

1



65 mm, K

2



140 mm , K

3



220 mm

  –   różne   wysokości.   Mają   dwa 

rodzaje   powierzchni:   gładką   i   ryflowaną,   otwory   w   kształcie 
rombu, klasę 10-15
d. cegła modularna
e. pustaki ścienne: UNI, U, MAX – posiadają różne wymiary, 
otwory, czy też zamki eliminujące spoinę pionową

Budowa ściany warstwowej – 

U

max



0,3

W

Km

2

Budowa ściany jednowarstwowej – 

U

max



0,5

W

Km

2

–

pustaki stropowe:
a. Ackerman'a
b. Fert
c. Ceram
d. Porotherm

–

pustaki dymowe i wentylacyjne

–

dachówki:
a. karpiówka
b. renesansowa
c. marsylka
d. holenderska
e. mnich i mniszka
f. angobowane i glazurowane

–

ceramiczne wyroby wykończeniowe

3.3. Ceramika spieczona:

–

cegły klinkierowe – barwione w masie, formowane ręcznie lub maszynowo

–

płytki klinkierowe – do wykańczania ścian zewnętrznych

–

płytki podłogowe, klinkier drogowy,  bruk (o zastosowaniu decydują wysoka wytrzymałość, 
trwałość oraz niska ścieralność)

–

kształtki ścienne i elewacyjne

–

elementy ogrodzeniowe

–

wyroby   kamionkowe:   rury   i   kształtki   kanalizacyjne   (odporność   na   środowisko   agresywne, 
trwałość

 4. Materiały termoizolacyjne:

 4.1. Straty ciepła

4.2. 

Współczynniki   przenikalności   ciepła 

[

W

mK

]

– strumień energii jaki przepływa 

przez   warstwę   materiału   o   powierzchni 

1 m

2

  i grubości  

1 m

  w jednostce czasu, 

przy   różnicy   temperatur   po   obu   stronach 
warstwy równej 

1

o

C

Wartość współczynnika dla różnych materiałów:

–

dla litych (granit, bazalt) – 2,9-3,5

–

powietrze – 0,028-0,046

–

woda – 0,63

–

miedź – 370

Od czego zależy wartość:



min

=

f V

S

, 

S

, V

P

, 

P

, ...

, im niższe 

V

S

 i wyższe 

V

P

 tym lepiej

Podział materiałów ze względu na 



:

–

wysokoefektywne – powyżej 0,07

–

średnioefektywne – od 0,07 do 0,1

–

niskoefektywne – od 0,1 do 0,25

–

gdy



0,25

 materiał nie jest termoizolacyjny

4.3.  Opór cieplny – stosunek grubości materiału  do współczynnika przewodnictwa 

cieplnego rozpatrywanej warstwy materiału:

R=

d


[

m

2K

W

]

4.4. Podział materiałów termoizolacyjnych ze względu na pochodzenie:

–

organiczne:

a)   słoma:   maty,   płyty,   sieczka   słomiana   -  

=

0,07−0,08

W

mK

  –   należy   ją   najpierw 

zaimpregnować

b) trzcina - 

=

0,06−0,1

W

mK

c) włókna z lnu i konopi: płyty paździerzowe - 

=

0,06−0,085

W

mK

d) włókna kokosowe - 

=

0,043

W

mK

e) płyty wiórowe, wiórowo-cementowe i OSB - 

=

0,05−0,09

W

mK

f) płyty pilśniowe - 

=

0,065

W

mK

, granulat celulozowy - 

=

0,037

W

mK

g) korek -

=

0, ,037−0,05

W

mK

h) wełna owcza

–

nieorganiczne mineralne:

a) wełna mineralna (kamienna lub szklana) - 

=

0,036−0,04

W

mK

Stosowana również ze względu na swoje inne właściwości: dźwiękochłonność, niepalność, 

nienasiąkliwość,   wodoodporność   po   hydrofobizacji,   odporność   mechaniczną,   łatwość   montażu, 
stabilność wymiarów (nie w każdych warunkach)

Dostępna w formie:

–

płyt: miękkich (

do 60

kg
m

3

), półtwarde (70-100), twarde (powyżej 100) – płyty mogą być 

laminowane lub lamelowe

–

maty lub maty laminowane (najczęściej stosowane do połaci dachowych)

–

otuliny z laminatem lub bezpośrednia

–

taśmy

–

filce

–

granulaty

b) szkło piankowe - 

=

0,036−0,05

W

mK

Właściwości:   materiał   paroszczelny,   wodoszczelny,   niepalny,   o   dużej   wytrzymałości   na 

ściskanie,   mrozoodporny   (od  

−

260

  do  



430

o

C

),   odporność   na   działanie   czynników 

chemicznych i biologicznych

c) perlit (2 lub  5 mm) - 

=

0,045−0,05

W

mK

Właściwości: ciężar nasypowy 50-200

kg
m

3

Stosowany do: tynków i zapraw ciepłochronnych oraz perlitobetonu (ocieplanie posadzek, 

podłóg, wypełnianie ścian, sufitów, dachów)

d) keramzyt (do kompozytów betonopodobnych)

Stosowany do: izolacji podłóg, stropów, stropodachów, zapraw ciepłochronnych, betonów 

lekkich

–

tworzywa sztuczne:

a)   styropian:   ekspandowany   -  

=

0,03−0,04

W

mK

o   porowatości   98   %,   cięty   na   bloki   oraz 

ekstrudowany   -  

=

0,021−0,026

W

mK

  (ma   większą   gęstość,   produkowany   jest   w   wyższych 

temperaturach i jest od razu formowany, jest odporny na działanie czynników agresywnych)

Styropian nie jest odporny na: bitumy, rozpuszczalniki i wysokie temperatury

b) pianki i płyty poliuretanowe - 

=

0,03−0,04

W

mK

Stosowane do: wypełniania szczelin i nieciągłości w izolacji termicznej, montowania ram 

okiennych i drzwiowych, izolacji rur i przewodów, ocieplania dachów

Do materiałów niezaliczających się do powyższych grup zaliczamy aerożel krzemionkowy - 

=

0,017

W

mK

,   który   posiada   porowatość   99,5   %,   gęstość   pozorną  

3

kg
m

3

,   temperaturę 

topnienia ok. 

1200

o

C

4.5. Cechy dobrego materiału termoizolacyjnego:

–

współczynnik



0,04

W

mK

–

bardzo duża porowatość zamknięta – 98 %

–

gęstość pozorna jak najniższa – 15, 20, 30 

kg
m

3

- styropian

–

nasiąkliwość bliska 0 %

–

trwałość i ognioodporność na zadowalającym poziomie

 5.  Materiały hydroizolacyjne:

 5.1. Wyroby asfaltowe:

–

roztwory gruntujące (Abizol R, Cyklolep R)

–

emulsje asfaltowe (anionowe, kationowe, niejonowe)

–

lepiki:

–

na zimno (asfalt+rozpuszczalnik+wypełniacz+olej uplastyczniający+dodatki adhezyjne)

–

na gorąco (Suberizol)

–

masy   do   konserwacji   pokryć   dachowych   (Dacholeum,   Cyklolep)
(asfalt+rozpuszczalnik+wypełniacz mineralny+dodatki adhezyjne)

–

kity   (Abizol   KF,   Bitizol   SB)   –   nie   powinny   mięknąć   w   wysokich   temperaturach,   a   być 
elastyczne w niskich

–

materiały rolowe (papy) – składają się z:

–

posypki mineralnej (łupek chlorowo-serycytowy)

–

masa powłokowa (masy asfaltowe, polimerowe)

–

osnowa (nośnik – tektura techniczna, tkanina z włókien szklanych, folie, włókna)

–

masa powłokowa

–

folia lub posypka

Odmiany papy:

–

podkładowa

–

wierzchniego krycia

–

termozgrzewalna