Rozpowszechniane na licencji BEERshare :D (jeżeli Ci się przydało, postaw piwo autorowi,
gdy go kiedyś spotkasz). Informacje zawarte w dokumencie mogą zawierać błędy:)

1. Własności materiałów:

1.1. Gęstość właściwa -

=

m

V

[

kg

dm

3

]

a) metoda piknometryczna – używamy piknometru, czyli szklanego naczynia,

które pozwala na dokładny pomiar masy cieczy lub substancji sypkich:

Przygotowanie próbki:

–

rozkruszyć materiał do frakcji rzędu 0,4 mm

–

zmielić w młynku kołowym lub kulowym do frakcji poniżej 0,08 mm

–

przesiać przez sito o oczku 0,08 mm całość materiału, ewentualnie gdy jest taka potrzeba
zmielić ponownie

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze 105-110

o

C

–

ostudzić w eksykatorze (wilgotność ok. 0%)

Przebieg badania:

–

oznaczamy masę piknometru -

m

p

[

g ]

–

wsypujemy ok. 10 g materiału

–

ważymy piknometr i materiał -

m

pm

[

g]

–

oznaczamy masę samej próbki materiału -

m

m

=

m

pm

−

m

p

–

wlewamy wodę destylowaną wypełniając całkowicie piknometr (nadmiar wylewa się otworem)

–

określamy temperaturę wody destylowanej (ok. 20

o

C)

–

oznaczamy masę piknometru wraz z próbką materiału i wodą -

m

2

[

g ]

–

czyścimy piknometr i ponownie nalewamy wodę destylowaną do całości piknometru

–

oznaczamy masę piknometru wraz z wodą destylowaną, która wypełnia tym razem całe
naczynie -

m

1

[

g ]

V =

m

m



m

1

−

m

2



wody

, gdzie



wody

=

0,998

g

cm

3

, co daje nam objętość wody, taką samą jak

objętość materiału, a z tego wyliczamy



mat

=

m

V

[

kg

dm

3

]

b) metoda kolby le Chateriela:

Przygotowanie próbki:

–

rozkruszyć materiał do frakcji rzędu 0,4 mm

–

zmielić w młynku kołowym lub kulowym do frakcji poniżej 0,08 mm

–

przesiać przez sito o oczku 0,08 mm całość materiału, ewentualnie gdy jest taka potrzeba
zmielić ponownie

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze 105-110

o

C

–

ostudzić w eksykatorze (wilgotność ok. 0%)

–

przygotowujemy kolbę

Przebieg badania:

–

wlewamy denaturat do kolby do poziomu 0 (denaturat ma niską lepkość i gęstość – mniejszą od
wody – dlatego ziarenka materiału szybciej opadają)

–

ważymy kolbę z denaturatem -

m

1

[

g ]

–

wsypujemy materiał do kolby do poziomu

V =20 cm

3

–

ważymy kolbę z denaturatem i sproszkowanym materiałem -

m

2

[

g ]

=

m

2

−

m

1

V

[

g

cm

3

]

1.2. Gęstość pozorna (objętościowa):

a) metoda bezpośrednia dla próbek o kształcie regularnym:

Przygotowanie próbki:

–

próbkę o kształcie regularnym suszymy do stałej masy w temperaturze ok. 105

o

C

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

ważymy próbkę i określamy masę -

m[g ]

–

mierzymy wymiary próbki i obliczamy objętość -

V

o

[

cm

3

]



o

=

m

V

o

[

g

cm

3

]

b) metoda pośrednia dla próbek o kształcie nieregularnym:

Przygotowanie próbki:

–

suszymy do stałej masy

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

oznaczamy masę próbki -

m

2

[

g ]

–

nasycamy próbkę wodą do stałej masy, a następnie ważymy -

m

1

[

g ]

–

ważymy próbkę w wodzie i obliczamy

V

o

[

cm

3

]

V

o

=

m

1

−

m

2



wody

, czyli



o

=

m

V

o

[

g

cm

3

]

c) metoda pośrednia z użyciem parafinowania:

Przygotowanie próbki:

–

suszymy próbkę do stałej masy

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

ważymy próbkę -

m[g ]

–

zanurzamy próbkę w gorącej parafinie, po wyciągnięciu i zastygnięciu parafiny próbkę ważymy
-

m

1

[

g ]

–

ważymy próbkę w wodzie -

m

2

[

g ]

–

obliczamy

V

o

[

cm

3

]

składające się z objętości próbki i parafiny, a z tego wyliczymy



o

1.3. Gęstość nasypowa:

Przygotowanie próbki:

–

suszymy do stałej masy

–

studzimy w eksykatorze

Przebieg badania:

–

przygotowujemy naczynie pomiarowe o objętości

V =2,5 lub 10 dm

3

i danej masie

m

1

[

g ]

–

wypełniamy naczynie pomiarowe materiałem

–

ważymy naczynie z materiałem -

m[g ]



n

=

m−m

1

V

[

kg

dm

3

]

Gęstość nasypowa może być w stanie luźnym lub zagęszczonym.

1.4. Porowatość, szczelność i jamistość:

P

C

=

1−



o



⋅

100

%- porowatość całkowita (określa jaką część całkowitej objętości materiału

stanowi objętość porów)

j

l , z

=

1−



n

l ,z



o

⋅

100

%- jamistość (objętość procentowa wolnych przestrzeni pomiędzy ziarnami

kruszywa)

S=



o



⋅

100

%- szczelność (określa jaką część całkowitej objętości materiału zajmuje masa

materiałów bez porów)

P=1−S⋅100

%- zależność między porowatością i szczelnością



o



n

l



n

z

- zależność między gęstościami danego rodzaju

1.5. Nasiąkliwość masowa – maksymalna ilość wody, którą jest w stanie wchłonąć

materiał (stosunek pochłoniętej wody do masy próbki w stanie suchym):

Przygotowanie próbki – ten sam sposób

Przebieg badania:

–

określamy masę próbki suchej –

m

s

–

nasycamy stopniowo próbkę do stałej masy i określamy masę próbki z wodą -

m

n

n

w

=

m

n

−

m

s

m

s

⋅

100

%, gdzie

m

s

to masa sucha,

m

n

to masa z wodą

Większą nasiąkliwość osiągamy na mniejszych próbkach.

Nasiąkliwość objętościowa:

n

obj

=

n

mas

⋅

i

n

obj

≤

P

otw

1.6. Wilgotność – ilość wody w próbce, w danej chwili czasu i w danych warunkach, do

masy próbki w stanie suchym:

Przebieg badania:

–

ważymy i odczytujemy masę próbki wilgotnej –

m

w

–

suszymy próbkę

–

studzimy w eksykatorze

–

ważymy i odczytujemy masę próbki suchej -

m

s

W =

m

w

−

m

s

m

s

⋅

100

%

1.7. Wytrzymałość na ściskanie – naprężenie maksymalne, jakie jest w stanie

przenieść próbka materiału podczas ściskania:

Przygotowanie próbki:

–

przygotowujemy próbkę o kształcie regularnym (możemy to zrobić poprzez szlifowanie,
wycięcie, itp.), najczęściej o kształcie sześcianu, prostopadłościanu lub walca

–

oznaczamy wymiary próbki (przekrój) -

S [mm

2

]

–

umieszczamy próbkę w maszynie wytrzymałościowej (głowica)

–

oznaczamy siłę niszczącą

P[ N ]

f

c

=

R

c

=

P
S

[

MPa]

1.8. Wytrzymałość na rozciąganie bezpośrednie – naprężenie maksymalne, jakie jest w

stanie przenieść próbka materiału podczas rozciągania:

R

r

=

f

ct

=

P

S

[

MPa]

, badane próbki mają różny kształt, zależny od rodzaju materiału,

np. stal – pręty, drewno – wiosełka, zaczyny i zaprawy – ósemki. Taki kształt próbek
zapewnia rozerwanie próbki w miejscu o najmniejszym, dokładnie mierzalnym
przekroju

1.9. Wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu – naprężenie maksymalne, jakie jest

w stanie przenieść próbka materiału podczas rozciągania przy zginaniu:

f

ct

flex

=

R

zg

=

M

max

W

x

[

MPa]

, gdzie

M

max

to maksymalny moment zginający, a

W

x

[

m

3

]

to

wskaźnik wytrzymałości przekroju



bh

2

6



Moment zginający wyznacza się w zależności od sposobu obciążenia belki:

–

obciążenie siłą skupioną:

M=

Pl

4

[

Nm]

–

obciążenie ciągłe:

M =

gl

2

8

[

Nm]

, gdzie l to rozpiętość belki pomiędzy podporami

2. Badanie kamienia budowlanego:

2.1. Badanie petrograficzne:

–

opis makroskopowy: zabarwienie, tekstura, wymiary ziarn, nieciągłości, oznaki wietrzenia,
obecności makroskamieniałości

–

opis mikroskopowy: tekstura, składniki (minerały), objętość, wymiary, przekrój, kształt, granice

ziarn, rozmieszczenie, orientacje, objawy wietrzenia

–

nieciągłości, pory, spękania, przełomy (ilość, wielkość, kształt, wymiary, przekrój,
rozmieszczenie, wypełnienie, charakter)

2.2. Wytrzymałość na ściskanie:

–

Próbki do badania: kostki sześcienne o krawędzi

70±5 mm

lub

50±5mm

, ewentualnie

walce o średnicy i wysokości równej

7 0 ±5 mm

lub

50±5 mm

–

Ilość próbek: minimum 6

–

Przygotowanie próbek do badania:

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze

70±5

o

C

–

przez 24 godziny przed badaniem klimatyzować w temperaturze

20±5

o

C

do osiągnięcia

równowagi termicznej

–

z dokładnością do 0,1 mm zmierzyć wymiary poprzeczne (średnice) próbek

R=

F

A

[

MPa]

, gdzie

F

to siła niszcząca, a

A

to powierzchnia przekroju

Oś próbki powinna być prostopadła do płaszczyzn anizotropii (jeżeli istnieją). Tempo przyrostu
obciążenia powinno wynosić

1±0,5 MPa /s

, a wartość średnia

R

podana z dokładnością do

1 MPa

.

2.3. Wytrzymałość na zginanie pod działaniem siły skupionej:

–

Próbki do badania:

–

grubość:

25−100 mm=h

–

długość:

6h

–

szerokość:

b , 50 mm≤b≤3h

–

rozstaw między rolkami podporowymi:

l=5h

–

Ilość próbek: minimum 10

–

Przygotowanie do badania analogicznie jak w poprzednim przykładzie

R

ft

=

3⋅Fl

2⋅bh

2

[

MPa]

Tempo przyrostu obciążenia:

0,05−0,25 MPa /s

2.4. Wytrzymałość na zginanie przy stałym momencie:

Przygotowanie jak w poprzednim przykładzie

R

tc

=

Fl

bh

2

[

MPa]

2.5 Oznaczenie obciążenia niszczącego przy otworze na kołek:

–

Próbki do badania: płyty o powierzchni licowej, kwadratowej o wymiarach

200±1 mm

i

grubości

30±1 mm

–

Ilość próbek: minimum 10

–

Przygotowanie do badania:

–

na środku każdej z bocznych płaszczyzn należy wykonać otwory o średnicy

10±5 mm

i

grubości

30±2mm

–

wysuszyć i klimatyzować, jak w poprzednich przykładach

–

umieścić kołek ze stali nierdzewnej za pomocą zaczynu cementowego w otworze

–

przeprowadzić badanie (nie zdążyłem zanotować)

–

Wyniki badania (średnie wartości odległości):

–

otworu od powierzchni licowej

–

środka otworu do krawędzi wyłamania

–

średnia wartość obciążenia niszczącego

2.6 Badanie odporności na ścieranie:

Metody badania:

–

A – szeroką tarczą – metoda wzorcowa

–

B – Boehme'go – metoda alternatywna

–

C – Amstera

Wynikami badań może być np. zmiana objętości po 16 cyklach, ewentualnie strata wysokości
próbki.

2.7. Badanie twardości materiałów kamiennych metodą wg Knoppa (wciskanie

wgłębnika wewnątrz próbki):

–

Próbki do badań: wypolerowany wycinek o wymiarach

20x30x10 mm

–

Metoda badania:

–

20 wgnieceń wzdłuż linii w 1 mm odstępach (jednorodny)

–

3 serie wgnieceń dla kamienia niejednorodnego

–

8 serii dla kamieni o bardzo dużych ziarnach

–

Przedstawienie wyników:

HK =

14,23⋅P

L

2

[

N

mm

2

]

, gdzie

P

to obciążenie, a

L

to długość największej przekątnej

pozostawionej przez wgłębnik.

Grupy twardości:

–

HK 25 – wartość mikrotwardości dla skumulowanej częstości – 25 %

–

HK 50

–

HK 75

2.8. Badanie nasiąkliwości przy ciśnieniu atmosferycznym:

–

Próbki do badań: sześciany lub walce

–

Ilość próbek: minimum 6

–

Przygotowanie:

–

wysuszyć do stałej masy w temperaturze

75

o

C

–

wystudzić w eksykatorze do osiągnięcia temperatury pokojowej i oznaczyć masę

–

Wykonanie badania:

–

stopniowo nasączamy próbki wodą, za każdym razem do innej głębokości

–

przez pierwsze 60 minut zanurzamy 1/3 próbki

–

do 120 minut zanurzamy 2/3 próbki

–

do następnie na 48 godzin zanurzamy całą próbkę

–

Przedstawienie wyników:

A

b

=

m

s

−

m

d

m

d

⋅

100

%, gdzie

A

b

to nasiąkliwość,

m

d

próbka sucha,

m

s

próbka nasycona

2.9 Gęstość i porowatość:

–

Próbki: walec, sześcian lub graniastosłup o

V ≥25 ml

–

Ilość: minimum 6

–

Przygotowanie: jak poprzednio

–

Badania:

–

zważyć suchą próbkę -

m

d

–

w naczyniu próżniowym obniżyć ciśnienie do

2 kPa

–

utrzymywać je przez 24 godziny, w celu eliminacji powietrza z porów

–

wprowadzić do naczynia wodę dejonizowaną o temperaturze

20

o

C

, aż do całkowitego

zanurzenia próbek (podczas wprowadzania wody i przez następne 24 godziny utrzymywać
ciśnienie)

–

po tym czasie przywrócić cienienie i pozostawić próbki przez 24 godziny w wodzie

–

następnie każdą próbkę zważyć w wodzie –

m

n

–

oznaczyć masę próbki nasyconej w powietrzu -

m

s

V

o

=

m

s

−

m

d



wody

⋅

1 0 0 0 ml

- pory otwarte (objętość),

V

b

=

m

s

−

m

n



wody

⋅

1 0 0 0 ml

- objętość próbki,



o

=

m

d

m

s

−

m

n

⋅

wody

[

kg

m

3

]

- gęstość objętościowa,

P

o

=

m

s

−

m

d

m

s

−

m

n

⋅

1 0 0

% - porowatość otwarta.

–

mierzenie gęstości metodą piknometru – przebieg badania, taki sam jak podano wcześniej:

=

m

e

m

2



m

e

−

m

1

⋅

wody

, gdzie

m

e

to masa próbki,

m

1

masa piknometru, próbki i wody,

m

2

masa piknometru i wody

–

mierzenie gęstości metodą le Chateriela – tak samo, jak wcześniej

2.10 Inne badania kamienia budowlanego:

–

oznaczenie współczynnika nasiąkliwości kapilarnej

–

oznaczenie mrozoodporności

–

oznaczenie odporności na krystalizację soli

–

oznaczenie energii pękania

–

oznaczenie odporności na poślizg z użyciem przyrządu wahadłowego

–

oznaczenie statycznego modułu sprężystości

–

oznaczenie współczynnika liniowej rozszerzalności cieplnej

2.11 Skala twardości Mohsa:

1. talk
2. gips
3. kalcyt
4. fluoryt
5. apatyt

6. ortoklaz
7. kwarc
8. topaz
9. korund
10. diament

2.12. Zastosowanie materiałów kamiennych:

–

krawężniki

–

bruk

–

posadzki

–

kostka brukowa

–

płyty drogowe

–

budownictwo monumentalne

–

do podniesienia wartości estetycznych

–

do budownictwa mostowego i hydro technicznego (ciosy łożyskowe, filary, przyczółki)

3. Wyroby ceramiczne:

3.1. Proces produkcji:

a. wydobycie surowca:

–

plastyczne – gliny, iły, kaolin, łupki ilaste

–

nieplastyczne: schudzające (piaski kwarcowe, łupki kwarcytowe, szamot), topniki
(glinokrzemiany sodu i potasu), szkliwa i surowce specjalne

–

woda

Z plastyczności glin wynika ok. 22 % skurcz, gdy go ograniczymy przez dodanie odpowiednich
materiałów (dodatków schudzających, gruzu ceglanego) zmniejsza się on do ok. 10 %

b. zestawienie składników i przerób wstępny

c. rozdrobnienie i homogenizacja ( w gniotownikach, a także wielokrotne mielenie w przecierakach
sitowych)

d. formowanie wyrobów (prasa pasmowa –
ryflowanie)

e. suszenie (redukcja wilgotności z 22-25 % do
3-5 %)

f. wypalanie, a następnie magazynowanie

3.2. Podział ceramiki:

–

wyroby ścienne:

a. cegła pełna -

60x250x120

b. cegła dziurawka (otwory prostopadłe do główki, o przekroju prostokątnym)
c. cegła kratówka:

K

1



65 mm, K

2



140 mm , K

3



220 mm

– różne wysokości. Mają dwa

rodzaje powierzchni: gładką i ryflowaną, otwory w kształcie
rombu, klasę 10-15
d. cegła modularna
e. pustaki ścienne: UNI, U, MAX – posiadają różne wymiary,
otwory, czy też zamki eliminujące spoinę pionową

Budowa ściany warstwowej –

U

max



0,3

W

Km

2

Budowa ściany jednowarstwowej –

U

max



0,5

W

Km

2

–

pustaki stropowe:
a. Ackerman'a
b. Fert
c. Ceram
d. Porotherm

–

pustaki dymowe i wentylacyjne

–

dachówki:
a. karpiówka
b. renesansowa
c. marsylka
d. holenderska
e. mnich i mniszka
f. angobowane i glazurowane

–

ceramiczne wyroby wykończeniowe

3.3. Ceramika spieczona:

–

cegły klinkierowe – barwione w masie, formowane ręcznie lub maszynowo

–

płytki klinkierowe – do wykańczania ścian zewnętrznych

–

płytki podłogowe, klinkier drogowy, bruk (o zastosowaniu decydują wysoka wytrzymałość,
trwałość oraz niska ścieralność)

–

kształtki ścienne i elewacyjne

–

elementy ogrodzeniowe

–

wyroby kamionkowe: rury i kształtki kanalizacyjne (odporność na środowisko agresywne,
trwałość

4. Materiały termoizolacyjne:

4.1. Straty ciepła

4.2.

Współczynniki przenikalności ciepła

[

W

mK

]

– strumień energii jaki przepływa

przez warstwę materiału o powierzchni

1 m

2

i grubości

1 m

w jednostce czasu,

przy różnicy temperatur po obu stronach
warstwy równej

1

o

C

Wartość współczynnika dla różnych materiałów:

–

dla litych (granit, bazalt) – 2,9-3,5

–

powietrze – 0,028-0,046

–

woda – 0,63

–

miedź – 370

Od czego zależy wartość:



min

=

f V

S

, 

S

, V

P

, 

P

, ...

, im niższe

V

S

i wyższe

V

P

tym lepiej

Podział materiałów ze względu na



:

–

wysokoefektywne – powyżej 0,07

–

średnioefektywne – od 0,07 do 0,1

–

niskoefektywne – od 0,1 do 0,25

–

gdy



0,25

materiał nie jest termoizolacyjny

4.3. Opór cieplny – stosunek grubości materiału do współczynnika przewodnictwa

cieplnego rozpatrywanej warstwy materiału:

R=

d


[

m

2K

W

]

4.4. Podział materiałów termoizolacyjnych ze względu na pochodzenie:

–

organiczne:

a) słoma: maty, płyty, sieczka słomiana -

=

0,07−0,08

W

mK

– należy ją najpierw

zaimpregnować

b) trzcina -

=

0,06−0,1

W

mK

c) włókna z lnu i konopi: płyty paździerzowe -

=

0,06−0,085

W

mK

d) włókna kokosowe -

=

0,043

W

mK

e) płyty wiórowe, wiórowo-cementowe i OSB -

=

0,05−0,09

W

mK

f) płyty pilśniowe -

=

0,065

W

mK

, granulat celulozowy -

=

0,037

W

mK

g) korek -

=

0, ,037−0,05

W

mK

h) wełna owcza

–

nieorganiczne mineralne:

a) wełna mineralna (kamienna lub szklana) -

=

0,036−0,04

W

mK

Stosowana również ze względu na swoje inne właściwości: dźwiękochłonność, niepalność,

nienasiąkliwość, wodoodporność po hydrofobizacji, odporność mechaniczną, łatwość montażu,
stabilność wymiarów (nie w każdych warunkach)

Dostępna w formie:

–

płyt: miękkich (

do 60

kg
m

3

), półtwarde (70-100), twarde (powyżej 100) – płyty mogą być

laminowane lub lamelowe

–

maty lub maty laminowane (najczęściej stosowane do połaci dachowych)

–

otuliny z laminatem lub bezpośrednia

–

taśmy

–

filce

–

granulaty

b) szkło piankowe -

=

0,036−0,05

W

mK

Właściwości: materiał paroszczelny, wodoszczelny, niepalny, o dużej wytrzymałości na

ściskanie, mrozoodporny (od

−

260

do



430

o

C

), odporność na działanie czynników

chemicznych i biologicznych

c) perlit (2 lub 5 mm) -

=

0,045−0,05

W

mK

Właściwości: ciężar nasypowy 50-200

kg
m

3

Stosowany do: tynków i zapraw ciepłochronnych oraz perlitobetonu (ocieplanie posadzek,

podłóg, wypełnianie ścian, sufitów, dachów)

d) keramzyt (do kompozytów betonopodobnych)

Stosowany do: izolacji podłóg, stropów, stropodachów, zapraw ciepłochronnych, betonów

lekkich

–

tworzywa sztuczne:

a) styropian: ekspandowany -

=

0,03−0,04

W

mK

o porowatości 98 %, cięty na bloki oraz

ekstrudowany -

=

0,021−0,026

W

mK

(ma większą gęstość, produkowany jest w wyższych

temperaturach i jest od razu formowany, jest odporny na działanie czynników agresywnych)

Styropian nie jest odporny na: bitumy, rozpuszczalniki i wysokie temperatury

b) pianki i płyty poliuretanowe -

=

0,03−0,04

W

mK

Stosowane do: wypełniania szczelin i nieciągłości w izolacji termicznej, montowania ram

okiennych i drzwiowych, izolacji rur i przewodów, ocieplania dachów

Do materiałów niezaliczających się do powyższych grup zaliczamy aerożel krzemionkowy -

=

0,017

W

mK

, który posiada porowatość 99,5 %, gęstość pozorną

3

kg
m

3

, temperaturę

topnienia ok.

1200

o

C

4.5. Cechy dobrego materiału termoizolacyjnego:

–

współczynnik



0,04

W

mK

–

bardzo duża porowatość zamknięta – 98 %

–

gęstość pozorna jak najniższa – 15, 20, 30

kg
m

3

- styropian

–

nasiąkliwość bliska 0 %

–

trwałość i ognioodporność na zadowalającym poziomie

5. Materiały hydroizolacyjne:

5.1. Wyroby asfaltowe:

–

roztwory gruntujące (Abizol R, Cyklolep R)

–

emulsje asfaltowe (anionowe, kationowe, niejonowe)

–

lepiki:

–

na zimno (asfalt+rozpuszczalnik+wypełniacz+olej uplastyczniający+dodatki adhezyjne)

–

na gorąco (Suberizol)

–

masy do konserwacji pokryć dachowych (Dacholeum, Cyklolep)
(asfalt+rozpuszczalnik+wypełniacz mineralny+dodatki adhezyjne)

–

kity (Abizol KF, Bitizol SB) – nie powinny mięknąć w wysokich temperaturach, a być
elastyczne w niskich

–

materiały rolowe (papy) – składają się z:

–

posypki mineralnej (łupek chlorowo-serycytowy)

–

masa powłokowa (masy asfaltowe, polimerowe)

–

osnowa (nośnik – tektura techniczna, tkanina z włókien szklanych, folie, włókna)

–

masa powłokowa

–

folia lub posypka

Odmiany papy:

–

podkładowa

–

wierzchniego krycia

–

termozgrzewalna