Osman I „Ghazi“, sułtan i władca w latach: (1280 lub 1288 – 1324 lub
1326)

Ojciec: Ertogrul

Matka: Hayme Hatun

Data i miejsce urodzenia: Sögüt

Miejsce pochówku: Bursa

Według źródeł był najstarszym synem Ertoğrula wywodzącego się ze
szczepu Turków Oguzów, który był lennikiem władcy seldżuckiego
Keykobada I i władał z tego tytułu terenami wokół miasteczka Sögüt w
północno-zachodniej Anatolii, które graniczyły bezpośrednio z Bizancjum.
Osman był jego następcą i odziedziczył po ojcu tytuł beja i objął władzę
nad osiedlonymi tam plemionami. Obszar jego władzy był niewielki i
wynosił zaledwie 4.800 km2. Data tego faktu nie jest jednoznaczna,
niektóre źródła podają 1280, a inne 1288 rok. Nie brak także źródeł, które
podają także rok 1281. Tak jak ojciec pozostawał w zależności lennej i był
wasalem Seldżuków, nie odważył się bowiem na zerwanie tej zależności.
Płacił więc należny im trybut.

Od samego początku Osman prowadził walki przeciwko Bizantyjczykom,
a granice jego niewielkiego władztwa były płynne. Panowanie Osmana nie
przypominało jeszcze stabilnych rządów średniowiecznego władcy. Nie
dysponował on regularną armią, która mogłaby zapewnić bardziej trwałe
podstawy władzy. Osman rządził luźno związanymi ze sobą rodami i
plemionami. Był przede wszystkim przywódcą tzw. ghazi (walczący za
wiarę). Nazwą tą określano wówczas wojowników pogranicza. Żyli z
rabunku, a usprawiedliwiali swoje działania obroną wiary i walką o
rozszerzenie obszaru objętego panowaniem islamu. Osman położył
podwaliny pod przyszłą potęgę turecką. W 1291 roku zajął Karacahisar,
później Bilecik, Köprühisar i Yenisehir.

W Karacahisar kazał wprowadzić własne imię do piątkowej modlitwy
muzułmańskiej (hutba), być może jako wynik inwestytury otrzymanej od
sułtana seldżuckiego, bowiem od tej pory tytułował się emirem. Po kilku
latach rządów Osman wzmocniony sukcesami w walce z Bizancjum
ośmielił się zerwać zależność od Seldżuków. Prawdopodobnie w 1299
roku (tak podają niektóre źródła) przyjął tytuł sułtana, choć formalnie tytuł
ten oficjalnie występować zaczął w tytulaturze władców osmańskich,
dopiero za Bajezida I.

Osman systematycznie podbijał ziemie sąsiednich plemion oraz najeżdżał
tereny Bizancjum, nad którym odniósł zwycięstwo w bitwie stoczonej w
1301 roku. Było to pierwsze większe zwycięstwo militarne Turków
osmańskich odniesione w walce z niewiernymi. W wyniku tego sukcesu
Osman zajął kolejne obszary wraz z miastem Eskişehir w latach
1301-1303. Prowadząc agresywną politykę podbojów szybko powiększał
obszar swojego państwa. Wraz ze słabnięciem Cesarstwa Bizantyjskiego
rosło w siłę państwo Osmanów. Posuwając się w kierunku bizantyjskiej
Brusy i Nicei, zdobył Gebze i Akhisar.

Podbój bizantyjskich ziem Azji Mniejszej nie był łatwy mimo osłabienia
cesarstwa. Trudne było zwłaszcza zdobywanie miast, często potężnie
ufortyfikowanych. Turcy nie znali jeszcze ani machin oblężniczych, ani
sztuki burzenia murów. Zastosowali więc inną taktykę. Napadali i łupili
okolice tychże miast. W ten sposób odcinali je od źródeł zaopatrzenia w
żywność i zmuszali je głodem do kapitulacji. Tak właśnie już w ostatnich
miesiącach życia Osmana (lub już po jego śmierci) została zdobyta przez
jego syna Orchana stolica bizantyjskiej Bitynii - Brusa (po turecku Bursa).
Miasto to, opierało się Turkom przez 10 lat. Padło dopiero 06.04.1326
roku.

Osman zmarł w Sögüt, które uznawane jest za pierwszą stolicę Turków
Osmańskich, ale jego ciało zostało pochowane w dopiero co opanowanej
Bursie, która od tej pory przejęła rolę miasta stołecznego. Od imienia
Osmana wzięła nazwę nie tylko dysnastia panująca, ale również i państwo,
zwane później oficjalnie państwem osmańskim