1. Modulacja (umieć wszystkie FM/AM/PM/PCM/PDM/PTM/PFM/PFM/PAM/...), zasady,
rodzaje
2. Model deterministyczny i stochastyczny
3. Na czym polega tworzenie bezpiecznego TMN
4. Zjawiska fizyczne wykorzystywane do przesyłania danych
5. Zasada działania sieci komórkowych
6. Zmiana sygnału z analogowego na cyfrowy
7. podział torów transmisyjnych
8. idealna i rzeczywista architektura telekomunikacyjna
9. łańcuch telekomunikacyjny
10. architektura TMN
11. komutacja (umieć wszystkie, ATM...)
12. procesy przesyłania informacji sposób działania sieci komórkowej (to samo co 5)
13. algorytmy modulacji
14. struktura SUP
15. rodzaje ruchu telekomunikacyjnego
16. algorytm próbkowania (dyskretyzacja)
17. algorytm kwantowania
18. błędy próbkowania
19. architektura funkcjonalna TMN
20. system cyfrowy i analogowy
21. architektura sieci teleinformatycznej
23. analogowy i cyfrowy system przetwarzania
24. procesy przekazywania informacji
25. metody impulsowej modulacji
26. Å‚Ä…cznie
27. blokowanie sygnałów
28. sposoby zapobiegania zakłóceń
29. Å‚Ä…czenie z internetem, zasady
30. schemat Å‚Ä…cznicy
31. technologia TMN w fazie operacyjnej
32. Rodzaje torów transmisyjnych
1. Modulacja ( FM/AM/PM/PCM/PDM/PTM/PFM/PFM/PAM/...), zasady, rodzaje
Modulacja to przekształcenie sygnału na sygnał. Jest to proces fizyczny w wyniku którego pewna
cecha przebiegu pomocniczego zmienia się wg wartości chwilowej przebiegu niosącego informację.
Modulacja jest operacją odzwierciedlającą przebieg pierwotny informacji w zmianach określonego
parametru przebiegu pomocniczego. Celem jej jest przesunięcie widma częstotliwości sygnału
informacyjnego w zakres wyższych częstotliwości. Sposób w jaki należy tego dokonać zależy od
rodzaju parametrów przebiegu. Przez cechę przebiegu nośnego (pomocniczego) zwykle rozumie się
jeden z jego punktów. Z charakteru przebiegu pomocniczego wynikają sposoby i rodzaje modulacji.
Procesem odwrotnym do modulacji jest demodulacja.
S =Am sinśą 2Ćą ftƒÄ…Ôąźą
sygnał podstawowy:
p
Metody modulacji sygnałów:
MODULACJA CI
GA
A:
Sam= Am[Siśąt źą]sin śą2 Ćą ftƒÄ…Ôąźą
Modulacja amplitudowa AM:
stałe: Ć i częstotliwość
S = Amsinśą 2 Ćą ft [Siśąt źą]ƒÄ…Ôąźą
Modulacja częstotliwości FM:
fm
stałe: Ć i amplituda
S =Amsin śą2 Ćą ftƒÄ…ÔÄ…[Si śątźą]źą
Modulacja fazowa PM:
pm
stałe: amplituda i częstotliwość
Si(t) - pewna znana funkcja sygnału informacyjnego, zależna od czasu
MODULACJA IMPULSOWA:
PAM - impulsowa modulacja amplitudowa: Ć, Ä, f,  const, Am[Si(t)];
PTM - impulsowa modulacja czasowa: Ć, f, Am,  const, T[Si(t)];
PDM - impulsowa modulacja czasu trwania impulsu: Ć, f, Am,  const, Ä[Si(t)];
PFM - impulsowa modulacja czÄ™stotliwoÅ›ciowa: Ć, Ä, Am,  const, f[Si(t)];
PPM - impulsowa modulacja fazowa: Am, Ä, f,  const, Ć[Si(t)];
Ć  faza, Ä  czas trwania impulsu, f  czÄ™stotliwość, Am  amplituda, T  okres fali,
2. Model deterministyczny i stochastyczny
Model deterministyczny  jednoznaczna funkcja oraz graficzny obraz.
Model stochastyczny  co najmniej jedna zmienna nie ma stałości przesyłu  zawsze trochę inaczej
3. Na czym polega tworzenie bezpiecznego TMN
Tworzenie bezpiecznego TMN można podzielić na trzy grupy:
fazia początkowa: tworzy się specjalną grupę ekspertów sterujących procesem analizy,
wprowadzenia, realizacji zabezpieczeń. Grupa taka stanowi przekrój stron, które biorą udział w
zarządzaniu: użytkowników, przedstawicieli poszczególnych działów, ekonomistów, inżynierów
projektujÄ…cych system.
w fazie projektowania, przeglądu i zatwierdzenia określona zostaje strategia zabezpieczeń oraz
strategiczne zasoby. Dokonuje się analizy ryzyka. Następnie wybiera się rozwiązania dogodne pod
względem efektywnym i ekonomicznym.
faza operacyjna to szkielet funkcjonowania zabezpieczeń w systemie. W fazie tej są wyróżniane
etapy: wykrycia zdarzenia,przetwarzania danych związanych z bezpieczeństwem, oceny zdarzeń
4. Zjawiska fizyczne wykorzystywane do przesyłania danych
Zjawiska elektryczne do przesyłania informacji za pośrednictwem kabli, optyczne wykorzystane
w światłowodach, fale elektromagnetyczne, akustyczne.
5. Zasada działania sieci komórkowych
Idea systemu komórkowego polega na podzieleniu całego obszaru na mniejsze fragmenty tzw.
komórki, z których każda wyposażona jest w nadajnik radiowy o mniejszej mocy. Tę samą
częstotliwość można wtedy wykorzystać w kilku komórkach.
Drugą cechą charakterystyczną systemów komórkowych, odróżniającą ich sposób działania od
pracy systemów bezprzewodowych w kanałach radiowych i telewizyjnych jest to, że systemy
komórkowe przeznaczone są do transmisji typu punkt-punkt.
Dwa nadajniki umieszczone blisko siebie nie mogą wykorzystywać tej samej częstotliwości fal,
gdyż prowadziłoby to do bardzo dużych zakłóceń i uniemożliwiałoby to uzyskanie zadowalającej
jakości transmisji. Obszar wokół dowolnego nadajnika bezprzewodowego (anteny) podzielić można
na trzy sfery:
strefa 1 - zasięg dobrej słyszalności zasięgu
strefa 2 - obszar w którym sygnał jest zbyt słaby aby umożliwić skuteczną transmisję, ale
jest wystarczająco silny, by było wykonane połączenie
strefa 3  sygnał jest na tyle słaby, iż nie można wykonać połączenia.
Przydział kanałów częstotliwości w systemach komórkowych odbywa się w następujący sposób:
Pasmo przydzielane systemowi komórkowemu dzieli się na kanały częstotliwościowe. Dla
uproszczenia przyjmijmy, że każdej kanał częstotliwościowy wystarcza mu przesłanie pojedynczej
rozmowy (jest to prawda w systemach stosujących wielodostęp częstotliwościowy FDMA). W
globalnym systemie komunikacji komórkowej GSM (czyli Global System of Mobile
Communications) na skutek zastosowania wielodostępu rzeczowego TDMA i częstotliwościowego
FDMA każdy kanał częstotliwości prowadzi osiem rozmów.
6. Zmiana sygnału z analogowego na cyfrowy
7. podział torów transmisyjnych
Tor transmisyjny jest drogą, którą pokonuje zjawisko fizyczne, np. prąd elektryczny, aby przekazać
z urządzenia nadawczego do urządzenia odbiorczego informację, która jest zawarta w energii tegoż
zjawiska. Rozróżniamy dwa rodzaje torów transmisyjnych: tory przewodowe i bezprzewodowe. Do
torów przewodowych należą kable symetryczne, współosiowe, falowody oraz światłowody.
Natomiast bezprzewodowe przesyłanie informacji to np.: bezprzewodowe kanały radiowe, kanały
telewizyjne, kanały telefonii ruchomej i kanały satelitarne.
8. idealna i rzeczywista architektura telekomunikacyjna
idealny system telekomunikacyjny:
-każdy abonent jest w stanie połączyć się z dowolnym abonentem w tym samym czasie
-jednoczesne zgłaszanie żądań dostępu do systemu
-abonenci musze być traktowani jak z
ródla ruchu.
Cechy:
Nieskończenie duża liczba z
ródel, niezależna od zajętości obsługi zgłoszeń, odstępy między
zgłoszeniami są zmienną losowa o rozkładzie wykładniczym.
rzeczywista:
System ze stratami- blokowane zgłoszenie nie jest obsługiwane, z
ródło ruchu muasi zwolnić zasoby
i wygenerować kolejne zadanie
System z oczekiwaniem  blokowane zgłoszenie czeka na zwolnienie zasobów(czas limitowany) W
czasie oczekiwania na usługę z
ródło może zostać odrzucone jako wolne i może generwoać kolejne
zgłoszenia
System z opóz
nieniem- blokowane zgłoszenie umieszczane jest w kolejce zgłoszen oczekującyh a
z
ródło zostaje oznaczone jako zajęte
System mieszany
9. łańcuch telekomunikacyjny
z
ródło informacji -> (pierwotny sygnał nawigacyjny) -> przetwornik -> (zjawisko fizyczne) ->
koder -> (sygnał zakodowany) -> modulator -> (sygnał zmodulowany nadawczy) -> kanał
transmisyjny  są zakłócenia -> (sygnał zmodulowany odbiorczy) -> demodulator ->odbiorca
y
ródło informacji  nadawcą może być człowiek lub urządzenie teleinformatyczne emitujące
wiadomości w postaci drgań mechanicznych, akustycznych (dz
więkowych) i innych lub energia
świetlna (telewizja).
Odbiorca informacji  człowiek lub urządzenie teletechniczne odbierające wiadomości z kanału
transmisyjnego po uprzednim jej przetworzeniu do postaci informacji nadanej.
Urządzenie przetwórcze  (przewodnik, koder, modulator, demodulator, dekoder) jest to aparatura
techniczna dostosowująca informację nadawczą do przesyłu przez kanał telekomunikacyjny (tor
transmisyjny). Na wejściu toru informacja nadawcza ma postać zjawiska fizycznego i po przejściu
przez kanał...
10. architektura TMN
TMN jest normą przeznaczoną dla producentów i operatorów sieci telekomunikacyjnych. Określa
ona struktury funkcji protokołów i wiadomości. Normę tę stworzono w taki sposób, by mogła
zostać zastosowana przez administratora we wszystkich rodzajach sieci.
Celem wprowadzenia architektury TMN jest ujednolicenie najważniejszych problemow:
" sposobu reprezentacji informacji o zarządzanym elemencie w całym systemie,
" zbioru wspolnych komend służących do komunikacji pomiędzy elementem zarządzanym a
systemem zarzÄ…dzajÄ…cym.
Zakres realizacji zadań, ich rodzaj i tryb związany z działaniem sieci zarządzania wyznaczają
funkcje. Zostały one zgrupowane w pięć obszarow i obejmują:
" zarzÄ…dzanie konfiguracjÄ…,
" zarzÄ…dzanie uszkodzeniami,
" zarządzanie wydajnością,
" zarządzanie bezpieczeństwem,
" zarzÄ…dzanie rozliczeniami.
Sieć TMN umożliwia zbieranie, przetwarzanie i przesyłanie danych dotyczących nadzoru sieci,
kontroli jej działania i utrzymania. Może ona zarządzać:
" urzÄ…dzeniami teletransmisyjnymi (translatory multipleksery, Å‚Ä…cza kablowe, radiowe, satelitarne,
systemy SDH),
" centralami, koncentratorami, sieciami WAN, LAN,
" urzÄ…dzeniami pomocniczymi (zasilanie i klimatyzacja, systemy alarmowe, testery).
11. komutacja (umieć wszystkie, ATM...)
Istnieją cztery podstawowe metody komutacji: Komutacja łączy (kanałów), Komutacja
wiadomości, Komutacja pakietów, Komutacja ATM
Komutacja łączy. polega na tworzeniu, na żądanie, między dwiema lub więcej stacjami
końcowymi drogi połączeniowej będącej do ich wyłącznego użytku aż do chwili rozłączenia. W
przypadku komutacji łączy połączenie między stacjami końcowymi (np. aparatami telefonicznymi)
jest tworzone przez zajmowanie kolejnych odcinków drogi połączeniowej (kanałów) między
węzłami sieci telekomunikacyjnej znajdującymi się między tymi stacjami. zajmowanie odcinków
drogi odbywa się zgodnie z informacjami sygnalizacyjnymi wysyłanymi przez stację inicjującą
połączenie i ewentualnie uzupełnianymi dodatkowymi informacjami przez węzły sieci. Po
zestawieniu całej drogi połączeniowej ze stacji docelowej wysyłana jest informacja sygnalizacyjna
o utworzeniu łącza i dopiero odbiór tej informacji przez stację inicjującą stanowi początek
połączenia w przypadku komutacji łączy. Zaletą tej metody są małe i stałe opóz
nienia informacji
przesyłanych między stacjami końcowymi już po utworzeniu połączenia, jak również ich
nadchodzenie do stacji docelowej w kolejności, w jakiej zostały wysłane. Podstawową wadą
komutacji łączy, szczególnie w przypadku przesyłania krótkich informacji poprzedzielanych
okresami  ciszy , jest słabe wykorzystanie zasobów systemu telekomunikacyjnego, zajmowanych
również w tych okresach, w których informacje nie są przesyłane. Inną wadą są stosunkowo długie
czasy nawiązywania połączenia w dotychczas stosowanych systemach komutacji i sygnalizacji.
Pierwsza z tych wad, w przypadku przesyłania sygnałów mowy, może być ograniczona przez
zastosowanie systemów TASI (ang. Time assignment speech interpolation), w których okresy ciszy
między słowami są wykorzystywane do przesyłania mowy z innych połączeń. Druga z wad jest
redukowana w nowoczesnych systemach tzw. Szybkiej komutacji kanałów, stosowanej głównie w
transmisji danych. Przykładem systemu telekomunikacyjnego, w którym stosuje się metodę
komutacji łączy, jest sieć telefoniczna.
Komutacja wiadomości. informacje są przesyłane między stacjami końcowymi w postaci
wiadomości zawierających adres stacji docelowej, przy czym wiadomości te mogą być
przechowywane przez pewien czas, jeżeli jest to niezbędne, w węzłach sieci, zanim zostaną
przesłane dalej. W tej metodzie komutacji kanały są zajmowane tylko w czasie rzeczywistego
przesyłania wiadomości między sąsiednimi węzłami. Polepsza to, w porównaniu z komutacją łączy,
efektywność wykorzystania sieci telekomunikacyjnej kosztem wprowadzenia większych i
nierównomiernych opóz
nień. Komutacja wiadomości jest stosowana w sieci telegramowej.
Komutacja pakietów. Komutacja pakietów różni się od komutacji wiadomości tym, że informacja
jest wymieniana między stacjami końcowymi w postaci grup elementów binarnych o ograniczonej
długości, zwanych pakietami. Długie wiadomości, przed wysłaniem ich w sieci, są dzielone na
pakiety, a następnie odtwarzane w stacji docelowej. Pakiety mają nagłówek zawierający adres i
informacje sterujące oraz części wiadomości; mogą także zawierać informacje zabezpieczające
przed błędami. Podobnie jak w komutacji wiadomości, kanał transmisyjny między węzłami jest
zajmowany tylko podczas przesyłania pakietu, a następnie jest dostępny dla pakietów należących
do innych wiadomości. Podział wiadomości na segmenty o ograniczonej liczbie bitów umożliwia
zmniejszenie pamięci w węzłach sieci telekomunikacyjnej, niezbędnej do buforowania, a także
zapewnia większą przepustowość tej sieci, niż jest to w przypadku komutacji wiadomości. Pewną
wadą sieci z komutacją pakietów, w której droga w sieci jest wybierana indywidualnie dla każdego
pakietu, czyli tzw. sieci datagramowej, jest możliwość przybycia pakietów do węzła docelowego w
innej kolejności niż zostały wysłane.
Komutacja ATM znalazła także swoje miejsce w szerokopasmowych sieciach dostępowych. Jest
powszechnie stosowany w sieciach dostępowych typu HFC,PON i w sieciach wykorzystujących
urzÄ…dzenia ADSL i VDSL.
Standard ATM został zdefiniowany w trzech warstwach leżących u podstawy zestawu protokołów
dla sieci szerokopasmowych (BISDN); Warstwa fizyczna; Warstwa ATM; Warstwa adaptacji ATM
(AAL  ATM Adaptation Layer)
Warstwa fizyczna. Tu zostały opisane zalecane interfejsy fizyczne, rodzaje łączy, prędkości
transmisyjne przesyłanych danych oraz dodatkowe funkcje, na przykład umieszczania komórki w
ramce transmisyjnej (ATM może wykorzystywać do transmisji komórek systemy SDH, SONET,
PDH, ADSL).
Warstwa ATM.Warstwa ATM jest niezależna od warstwy fizycznej oraz od warstw wyższych,
umożliwia jedynie przezroczystą transmisję informacji. Na tym poziomie określona została budowa
komórki (pakietu) ATM. Charakterystyczną cechą pakietowej technologii ATM odróżniającą ją od
innych pakietowych systemów transmisji danych jest stała długość pakietu  komórki. Opis
warstwy ATM określa również funkcje związane z transportem informacji w komórkach. Są to:
multipleksacja i demultipleksacja komórek, tworzenie i odczytywanie danych zawartych w
nagłówku komórki, dobór trasy komórki, translacja kanałów i ścieżek wirtualnych, sterowanie
przepływem w przypadku styku użytkownika z siecią (UNI: User/Network Interface).
Warstwa adaptacji ATM. Warstwa ta umożliwia technologii ATM świadczenie usług o różnym
charakterze (transmisja głosu, wideokonferencje, transmisja wideo dużej rozdzielczości, transmisja
danych) oraz zapewnia transport tych danych w komórkach o tym samym formacie. Do chwili
obecnej zostało utworzonych pięć klas pracy warstwy adaptacji przeznaczonych do określonych
rodzajów usług: AAL1  (Constant Bit Rate Services)  emulacja komutacji łączy dla ruchy
izochronicznego typu E1 lub 64 kb/s, AAL2  (Variable Bit Rate Services)  transmisja o zmiennej
szybkości i wysokich wymaganiach czasowych (transmisja izochroniczna telewizji wysokiej
jakości lub wideokonferencje  transmisja zorientowana połączeniowo), AAL3  (Connetion
Oriented VBR Data Transfer)  transmisja o zmiennej szybkości bez określonych wymagań
czasowych (transmisja informacji bazodanowych lub plików graficznych zorientowana
połączeniowo), AAL4  (Connectionless VBR Data Transfer)  funkcje warstwy AAL3
realizowane bezpołączeniowo, AAL5  (Simple and Efficient Adaptation Layer  SEAL)  funkcje
warstwy AAL3, uproszczenie procesu pakowania danych do przestrzeni ładunkowej komórki
podnoszące efektywność transmisji.
13. algorytmy modulacji
opisane wcześniej (pytanie 1), tyle że pewnie trzeba by było więcej opisu dać, polać wody i dać
kilka wykresów działania modulacji. (chyba)
14. struktura SUP
Sieć urządzeń pośredniczących SUP zawiera zbiór zespołów przeznaczonych do dopasowania
urządzeń sterujących łącznicy do wyposażenia sieci dróg rozmównych SDR. Dzięki takim
zespołom dopasowującym istnieje możliwość konstruowania sieci dróg rozmównych z całkowicie
innych elementów i działających wedle innych zasad niż urządzenia sterujące ( można zbudować
SDR z przekaz
ników lub wybieraków krzyżowych, a urządzenia sterujące z elementów
elektronicznych) ma to związek z zasilaniem tych elementów.
Dzięki sieci urządzeń pośredniczących uzyskuje się dużą elastyczność rozwiązań
konstrukcyjnych. Przepatrywacz P. służy do zbierania informacji o stanie elementów należących do
sieci SDR, potrzebnych urzÄ…dzeniom sterujÄ…cym, rozdzielnik R kieruje rozkaz sterowania do
określonego elementu w wyposażeniu sieci SDR. Koordynator KUP służy do skoordynowania
pracy przepatrywacza z pracą rozdzielnika i z potrzebami urządzeń sterujących (rys.5).
I S
P K U P R
I S
Rys.5. Ogólna struktura sieci urządzeń pośredniczących SUP
15. rodzaje ruchu telekomunikacyjnego
Ruch telekomunikacyjny: Proces o charakterze masowycm związany z żądaniami kierowaniymi do
sieci telekom., w celu zajęcia jej zasobów. W szczególności dotyczy to zestawiania połaczeń,
przpływu zgłoszeń oraz wiadomści.
Podstawowe pojęcia związane z ruchem telekomunikacyjnym:
- łącze, wiążka łączy, wywołanie
natężenie ruchu - liczba połaćzeń na obserowwoanym fragmencie sieci w dowolnie małym
przedzieale czasowym
Średnie natężenie ruchu - średnia arytmetyczna wartości chwilowych natężenie ruchu
zarejestrowanych w pewnym okresie obserwacji T
Jednostki natężenia:
Erlang [E] - natężnie ruchu odpowiadające połaączeniu trawjacemy jedną godzinę przy czasie
oberwacji trwajÄ…cym jednÄ… godzinÄ™
Ruch oferowany Suma wszystkich wywołań napływających do systemu telekom. Ruch ten mógłby
być w całości załatwiony jedynie przez system o nieskończenie dużej liczbie stanowisk obsługi -
zajętość systemu
p = A / n
A - wielkość ruchu oferowanego
n - ilość stanowisk obsługi
Ruch przenoszony ruch obsługiwany przez obserowowaną grupę zasobów systemu tlekom. W
odróżnieniu od ruchu oferowanego , ruch przenoszony może być jednoznacznie okreslony.
Ruch nadmiarowy to część ruchu oferowanego, która nie została obsłużona przez obserowowaną
grupę zasobów systemy telekomunikacyjnego. Aby uniknąć strat związanych z wystąieniem tego
ruchu stosuje sie aktywne zarzÄ…dzanie zasobami, polegajÄ…ce na kierowaniu nadmiarowego ruchu na
te zasoby, które w chwili jego wystąpienia są wolne.
Ruch blokowany część ruchu nadmiarowego obejmująca wywołania nie obsłużone przez kolejne
zasoby systemu telekomunikacyjnego, lecz jeszcze ostatecznie nie utracone. System kontynuuje
próby obsłużenie ruchu blokowanego w ścićle określonym czasie lub do chwili stwierdzenia braku
zasobów.
Ruch tracony część ruchu blokowanego obejmująca wywołania nie obsłużone przez system
telekomunikacyjny, pomimo ponawianych prób
Najczęstsze powody wystąpienia :
- błędy abonenta (pomyłki w wybieraniu, rezygnacja)
- błędy systemu lub sieci telekomunikacyjnej
- brak wolnych zasobów
Ruch załatwiany część ruchu oferowanego obejmująca wywołania całkowicie obsłużone przez
system
Pod pojęciem wywołanie całkowucie obsłużonego rozumiemy takie, gdzie:- abonent A wysłał do
sieci prawidłowe i kompletne żadanie zestawienia połaćzenia
- w odpowiedzi na to żądanie została zestawiona kompletna droga połączeniowa przez wszystkie
elementy sieci
- abonent B otrzymał wywołanie i odbył rozmowę ub odebrał/odesłał dane
- połaczenie pomięczy abonentami A i B został prawidłowo zakończone przez dowolną ze stron
16. algorytm próbkowania
Próbkowanie jest to operacja przechodzenia z sygnału analogowego na cyfrowy.
W wyniku próbkowania otrzymujemy przebieg impulsowy (przez modulację amplitudy impulsu).
(układy elektroniczne nadają się do zastosowania systemu binarnego  także przesyłania impulsów)
Rodzaj dyskretyzacji poziomej  każdą wartość impulsu przybliżamy do poziomu. I tylko poziom
zapisujemy binarnie.
Częstość próbkowania musi być 2 razy większa od maksymalnej częstości próbkowanego sygnału.
17. algorytm kwantowania
Kwantowanie - określenie szerokości impulsów realizowane proces ustalania poziomów
dyskretyzacji
18. błędy próbkowania  próbkowanie jest robione w pewnych stałych odstępach czasu, przez co
możliwe jest pominięcie pewnych istotnych wartości występujących w interwale pomiędzy
sąsiednimi próbkami (próbka  wynik próbkowania). Równie dobrze może chodzi o to, iż po
próbkowaniu (dyskretyzacji jako całości) są pewne granice tolerancji.
19. architektura funkcjonalna TMN
Podstawowym celem TMN jest opracowanie zorganizowanej struktury, która powinna umożliwić
współpracę różnych systemów zarządzania OS (Operating System) i urządzeń telekomunikacyjnych
na podstawie standardowych protokołów i interfejsów. Włączony w strukturę sieci
telekomunikacyjnej system zarządzania siecią TMN powinien zapewnić:
" wymianę informacji dotyczących zarządzania pomiędzy siecią telekomunikacyjną a systemem
" przesyłanie informacji zarządzania pomiędzy poszczególnymi modułami systemu TMN,
" transfer formatu ujednoliconej postaci informacji zarządzania przesyłanej wewnątrz systemu
" przetwarzanie informacji dotyczÄ…cej zarzÄ…dzania (odpowiednie reakcje na otrzymane informacje,
analiza otrzymanych danych),
" dostarczenie informacji zarządzania do jej użytkownika,
" konwersję informacji zarządzania do postaci użytecznej i zrozumiałej dla użytkownika,
" ochronę i bezpieczeństwo dostępu do informacji zarządzania.
Wykorzystanie TMN do zarzÄ…dzania systemami pozwala na:.
- Wprowadzenie nowych możliwości objętych normami architektury sieci inteligentnej
zdefiniowanej przez CCITT, definicji standardowych usług, interfejsu pomiędzy centralami w
systemie, urządzeniami przetwarzającymi oraz platform do obliczeń komputerowych
- umożliwia tworzenie rozbudowanych sieci rozbudowanych Użyciem sprzętu i oprogramowania
różnych firm.
20. system cyfrowy i analogowy
Tory transmisyjne wraz z dodatkowym wyposażeniem pełnią funkcje łączy telefonicznych.
Transmisja naturalna w torze przewodowym na większe odległości wymaga co najmniej
skompensowania nadmiernej tłumienności toru poprzez zastosowanie wzmacniaczy. Konieczność
wielokrotnego wykorzystania torów transmisyjnych wymaga tworzenia systemów wielokrotnych
(systemy utworzone z wielu kanałów w torze). Struktura takich systemów poważnie wpływa na
możliwości wykorzystania sieci telefonicznej do transmisji danych i w szczególności do tworzenia
na jej bazie sieci teleinformatycznej.
Powszechnie są stosowane dwa systemy transmisji sygnału telefonicznego.
1. systemy analogowe - transmisja sygnału ciągłego w paśmie naturalnym lub w paśmie
przesuniętym drogą modulacji,
2. systemy cyfrowe - transmisja informacji o skwantowanych wartościach kolejnych próbek
sygnału.
SYSTEMY ANALOGOWE
Sygnały analogowe przenoszą informację ze z
ródła do odbioru zarówno w paśmie naturalnym
jak i modulowanym. Drogą modulacji sygnały o ograniczonym widmie można przesyłać w
dowolne położenie. Przesyłanie sygnałów analogowych dotyczy głównie systemów
telekomunikacyjnych, które w rzeczywisty lub pozorny sposób zapewniają bezpośrednie połączenia
między abonentami. Zapewniają one natychmiastową wymianę informacji oraz dają możliwość
prowadzenia dialogu.
Modulacja sygnałów analogowych pozwala na utworzenie systemów zwielokrotnienia
czÄ™stotliwoÅ›ciowego. KrotnoÅ›ci systemów, zgodnie z normami CCITT ( Comité Consultatif
International Télégraphique et Téléphonique ) mogÄ… wynosić odpowiednio: 12, 24, 60, 120, 960,
2700, itd. do 10800. Struktura systemu utworzona jest na bazie jednostki podstawowej, jako 12
kanałowa grupa pierwotna. Grupa pierwotna przyjmuje rozstaw kanałów co 4 kHz, zajmuje więc
pasmo 4x12 =48 kHz. Występuje w dwóch wariantach
" A - pasmo 12 ÷ 60 kHz
" B  pasmo 60 ÷ 108 kHz.
7.2.SYSTEMY CYFROWE
Sygnały ciągłe we współrzędnych uogólnionych są opisywane funkcjami ciągłymi. Przejście od
reprezentacji ciągłej (analogowej) do cyfrowej jest wynikiem dyskretyzacji sygnału. Dyskretyzacja
sygnałów ciągłych zwiększa możliwości procesów transmisji, przechowywania i przetwarzania.
Umożliwia również stosowanie tych samych urządzeń (kanały, elementy przetwarzania) do dużej
liczby różnych sygnałów.
Pod pojęciem dyskretyzacji kryje się proces uzyskiwania z sygnału x(t) ciągu jego przybliżonych
wartości chwilowych x*(t ). Proces uzyskiwania dyskretnego w czasie ciągu rzeczywistych wartości
n
chwilowych sygnału nazywa się próbkowaniem, a elementy otrzymane w wyniku tego procesu 
próbkami.
Proces przyporządkowania wartościom rzeczywistym sygnału wartości przybliżonych, takich, że
(x(t)  x*(t))d" q/2 nazywa siÄ™ kwantowaniem, a q  skok kwantowania.
Na podstawie reprezentacji dyskretnej można w drodze interpolacji uzyskać obraz sygnału y(t).
Odrębnym zagadnieniem w tym procesie jest więc problem dokładności odtwarzania sygnału. Błąd,
z jakim obraz ten przybliża sygnał pierwotny x(t) jest zależny od:
f& parametrów dyskretyzacji  odstępu próbkowania i skoku kwantowania,
f& rodzaju interpolacji.
21. architektura sieci teleinformatycznej
24. procesy przekazywania informacji
Proces przekazywania informacji obejmuje 3 etapy
1.PRZETWARZANIE proces przystosowania informacji do warunków przesyłania a więc zmiany
informacji na sygnał określonego zjawiska fizycznego i odpowiednią obróbkę informacji
(modulacja przetwarzanie analogowo cyfrowe, kodowanie) oraz wydobywanie informacji po
transmisji.
2.PRZESYA
ANIE teletransmisja od punktu do punktu sieci telekomunikacyjnej. W zależności od
MEDIUM PRZESYA
OWEGO i rodzaju kanału stosuje się transmisję przewodową informacji
przetwarzanej odpowiednio na sygnał elektryczny , elektromagnetyczny lub optyczny
3,KOMUTACJ
I TELEKOMUTACJ
zajmującą się zestawieniem i rozłączeniem elementów
drogi przesyłowej informacji. Obejmuje również projektowanie wytwarzanie instalację i
eksploatację urządzeń telekomunikacyjnych oraz zagadnienia ruchu w sieciach
telekomunikacyjnych.
25. metody impulsowej modulacji
MODULACJA IMPULSOWA:
PAM - impulsowa modulacja amplitudowa: Ć, Ä, f,  const, Am[Si(t)];
PTM - impulsowa modulacja czasowa: Ć, f, Am,  const, T[Si(t)];
PDM - impulsowa modulacja czasu trwania impulsu: Ć, f, Am,  const, Ä[Si(t)];
PFM - impulsowa modulacja czÄ™stotliwoÅ›ciowa: Ć, Ä, Am,  const, f[Si(t)];
PPM - impulsowa modulacja fazowa: Am, Ä, f,  const, Ć[Si(t)];
Ć  faza, Ä  czas trwania impulsu, f  czÄ™stotliwość, Am  amplituda, T  okres fali,
26. Å‚Ä…cznie
Sieć dróg rozmównych SDR obejmuje te część wyposażenia łącznicy, w której znajdują się
drogi rozmówne, (obwody elektryczne, przez które w czasie trwania połączenia przepływają prądy
tz rozmówne). Ogólną strukturę łącznic przedstawia rysunek poniżej.
A
Ä…cza
A
Ä…cza
I S
Sieć urządzeń
pośredniczących SUP
I
S
Sieć urządzeń
sterujÄ…cych SUS
Rys.3. Ogólna struktura łącznic I - informacja, S - sterowanie.
27. blokowanie sygnałów
ruch blokowany ?:
część ruchu nadmiarowego, obejmująca wywołania nie obsłużone przez kolejne zasoby systemu
telekomunikacyjnego, lecz jeszcze ostatecznie nie utracona . System kontynuuje próby obsłużenia
ruchu blokowanego w ściśle w określonym czasie lub do chwili stwierdzenia braku zasobów.
na chłopski rozum: system odrzuca żądania (sygnały) nie spełniające wymogów ustalonych przez
projektantów sieci, ale to raczej luz
na myśl
28. sposoby zapobiegania zakłóceń
stosowanie mediów przewodzących zjawiska fizyczne, które jest trudniej zakłócić (np. fala
elektromagnetyczna w widmie światła widzialnego w światłowodzie) zamiast kabli symetrycznych,
które same na siebie oddziaływują. Tak na poważnie to stosować modulację, dzięki czemu straty
oraz zakłócenia przejdą na tę część sygnału, która została 'dodana' podczas modulacji.
29. Å‚Ä…czenie z internetem, zasady
Dany komputer musi być podłączony do pewnej sieci lokalnej, wysyłając do niej żądanie
połączenia się z obiektem znajdującym się w sieci powoduje przekazanie tego żądania pomiędzy
różnymi sieciami połączonymi ze sobą. Miejsca/węzły w których łączą się ze sobą odrębne sieci
nazywajÄ… siÄ™ bramkami.
30. schemat Å‚Ä…cznicy
patrz zadanie 26.
31. technologia TMN w fazie operacyjnej
Faza operacyjna to szkielet funkcjonowania zabezpieczeń w systemie. Są to etapy: wykrycia
zdarzenia, przetwarzanie danych związanych z bezpieczeństwem, ocena zdarzeń.
32. Rodzaje torów transmisyjnych
Kanały transmisyjne (tory) służą do przesyłania sygnałów, które są nośnikami informacji,
zarówno w telekomunikacji jak i w szeroko pojętej transmisji danych. Drogi transmisyjne mogą
być realizowane w postaci torów:
f& przewodowych - tory te są miedziane i mogą być:
f& symetryczne złożone z dwóch jednakowych przewodów oddzielonych
dialektrykiem i przebiegających praktycznie równolegle obok siebie.
Podstawową wadą torów symetrycznych jest przenikanie energii
przenoszonych sygnałów z toru do toru ze względu na sprzężenia
elektryczne, magnetyczne i upłynnościowe.
f& współosiowe złożone z izolowanych kabli współosiowych, zastosowanie
współosiowych kabli eliminuje efekty sprzężeń ponieważ pole
elektromagnetyczne transmitowanego sygnału jest zamknięte wewnątrz
cylindra toru. Charakterystyki torów współosiowych pozwalają na ich
współpracę z magistralami.
f& radiowych - tory takie tworzone są z łańcucha torów radiowych realizowanych z par
mikrofalowych, nadajników i odbiorników z antenami kierunkowymi, współpracującymi ze
sobą na odległości horyzontalne (kilkadziesiąt kilometrów).
f& satelitarnych - tory takie są tworzone na bazie radiowych torów satelitarnych i mają
podstawowe znaczenie w połączeniach międzykontynentalnych. Podstawowymi cechami
torów satelitarnych są:
f& duży czas propagacji sygnału (opóz
ność) dla połączeń z satelitą,
i wynosi on dla satelity orbitalnego d" 100ms, dla stacjonarnego d"260ms.
Utrudnia to działanie systemów zabezpieczania przed błędami oraz
możliwość stosowania procedur naprzemiennej wymiany danych i
sterowania w sieciach.
f& charakter zakłóceń w kanale satelitarnym. Jest on zbliżony do szumu
białego.
f& falowodowych - tworzone są na bazie torów falowodowych stosowane w
ograniczonej skali w paśmie 40  80 GHz,
f& światłowodowych - transmisja w torach światłowodowych odbywa się za pomocą fal
świetlnych z zakresu bliskiej podczerwieni. Z tego względu wymagane są inne urządzenia
przetwarzające sygnały informacyjne niż to miało miejsce w torach miedzianych. W chwili
obecnej światłowody wypierają przewody miedziane we wszystkich zastosowaniach
telekomunikacyjnych a szczególnie w teleinformatyce.